Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Αναρρίχηση... μια "άλλη παράσταση"


Η αναρρίχηση είναι μια άλλη "παράσταση", το ίδιο ερωτική και έντονη. Είσαι εσύ αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και με τις δυσκολίες του βράχου. Μια πρώτη εμπειρία με την Αγγελική, και δάσκαλο τον Λουκά, σε αναρριχητικό πεδίο για αρχάριους, κοντά στη Λαμία. Η συνέχεια ...στο επόμενο επεισόδιο
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Στο κυνήγι της χειμερινής αναρρίχησης


Από τότε που ασχολήθηκα με την ορειβασία με γοήτευσε το χειμερινό βουνό. Το χιόνι και ο πάγος δίνουν μια άλλη μορφή στα ελληνικά βουνά. Τα κάνουν να μοιάζουν με τους μόνιμα χιονισμένους όγκους των Ιμαλάϊων. Τα κάνουν πιο δυσπρόσιτα σε εμάς. Γι’ αυτό και πάντα ήθελα να ανεβαίνω τα βουνά μας με χειμερινές συνθήκες. Μάλιστα κατά την ανάβαση όσο μεγάλωνε η κλίση του εδάφους η δυσκολία αυξανόταν και η πρόκληση γινόταν πιο μεγάλη.

Έτσι γνωρίστηκα και με τον «κάθετο κόσμο». Την αναρρίχηση! Εκεί που δε μπορούσα να ανέβω μόνο με τα πόδια έπρεπε να χρησιμοποιήσω και τα χέρια. Νέα πρόκληση. Φυσικά νέες ιδέες μπήκαν στο μυαλό μου. Η κατάκτηση κάθε απόκρημνης κορφής, κάθε βελόνας και κάθε πύργου (βλέπε Μετέωρα). Σίγουρα μερικά από τα πιο όμορφα βουνά του πλανήτη χρειάζονται αναρρίχηση. Ενδεικτικά αναφέρω το Ama Dablam, το Matterhorn και το K2!

Καλά όλα αυτά αλλά τι σας ενδιαφέρουν εσάς? Σίγουρα η προσωπική μου προσέγγιση για τα βουνά σας είναι αδιάφορη. Αυτό όμως που δεν σας είναι αδιάφορο είναι η αλλαγή του κλίματος. Εμείς οι ορειβάτες τη βιώνουμε συνεχώς. Όχι δεν γράφω για να σας θυμίσω αυτά που είδη ξέρετε. Ούτε για να σας στεναχωρήσω. Γράφω απλά γιατί αναπολώ τις ωραίες εκείνες ημέρες που σκαρφαλώναμε στην Ελλάδα παγωμένα λούκια και παγοκαταρράκτες. Μη φανταστεί κανείς ότι σήμερα δεν σκαρφαλώνουμε χειμερινά. Σκαρφαλώνουμε αλλά..........!

Να μερικά πράγματα που πρέπει να κάνει κάποιος για να σκαρφαλώσει χειμώνα αρκετές διαδρομές στην Ελλάδα:
1. Να κρατήσει την άδειά του ολόκληρη για το χειμώνα
2. Να είναι όλα τα ΣΚ από Δεκέμβρη μέχρι Απρίλη στο βουνό.
3. Να οδηγεί αδιάκοπα από βουνό σε βουνό μέχρι να βρει κατάλληλες συνθήκες πάγου.
4. Να κάνει ευχέλαιο.
5. Να περιμένει να ξαναρθεί η παγετονική περίοδος.
6. Να πάει στις Άλπεις!

Το προηγούμενο ΣΚ βρέθηκα στα Βαρδούσια. Μάλιστα είχα και πελάτες. Ήθελαν λέει να σκαρφαλώσουμε την ΕΤ. «Παιδιά μη σας πάρω τα λεφτά άδικα. Το χιόνι είναι σούπα ακόμα..» τους είπα.. Τελικά ο καιρός χάλασε και δεν δοκιμάσαμε να σκαρφαλώσουμε τη «σούπα». Αυτό το ΣΚ με ξαναπήραν τηλέφωνο για να πάμε Γεροντόβραχο. Τελικά τους έπεισα πως δεν υπάρχει πάγος. Πώς να παγώσει το χιόνι? Χρειάζεται λιακάδα την ημέρα και παγωνιά τη νύχτα. Εμείς όμως έχουμε μόνο το πρώτο. Δε βαριέσαι μπορεί να «κάνει συνθήκες» αργότερα. Άσε που οι Άλπεις δεν είναι και πολύ μακριά!

Λουκάς Πρατήλας
http://www.natureinaction.gr/index.php?go=1&lang=gr διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Ανεβαίνοντας στην Καρίτσα της Οίτης
(10.02.08)

Ήταν μια μοναχική και μοναδική ανάβαση στην Οίτη, μέχρι το οροπέδιο της Καρίτσας. Στόχος το χιόνι. Το περπάτημα στην ολόλευκη παρθένα φύση. Δεν ξέρω τι με τραβάει σ’ αυτή την ιδέα. Μικρός στο χωριό, στην εξοχή, ξυπνούσα πρωί πρωί, σχεδόν νύχτα, και περπατούσα με τις ώρες στο δάσος με τις βελανιδιές, στο λόγγο. Είναι μια άλλη αίσθηση ν’ ακούς στην πρωινή ησυχία τα βήματά σου να τρίζουν στο χιόνι, να βλέπεις τα πρώτα πετάγματα των πουλιών και ν’ ακούς τα πρωινά τους κελαηδήματα. Να βλέπεις τα γυμνά δέντρα, με όσο χιόνι μπορούν να κρατήσουν, και τα φουντωτά κέδρα, άσπρες μπάλες ανάμεσα στις πυκνές βελανιδιές. Πού και πού τα ίχνη της αλεπούς και του λαγού. Αυτά μικρός, στην ηλικία των 8 και 10 χρόνων.

Πιο καλή η μοναξιά, που λέει και το λαϊκό άσμα, λοιπόν, ακόμα και σήμερα. Σήμερα γιατί μπορείς να νοσταλγήσεις χωρίς όρια, μπορείς να αναστενάξεις χωρίς να σε πειράξει κανένας, να φωνάξεις, να πέσεις και να σηκωθείς, χωρίς την αίσθηση ότι σε μαλώνουν που δεν προσέχεις, να "φορτσάρεις" στον χιονισμένο ανήφορο χωρίς να έχεις την έννοια αν σ’ ακολουθούν οι άλλοι. Πολλά χωρίς, πολλά μπορείς...

Προσπαθούσα να φανταστώ τα αγριογούρουνα κρυμμένα στο πυκνό δάσος. Πουρνάρια, φιλίκια, κουμαριές, σχίνα, βελανιδιές, κέδρα, έλατα ψηλότερα. Πού να κρύβονται τώρα με το χιόνι; Λένε ότι βγαίνουν μόνο τη νύχτα. Τί να κάνουν, αλήθεια, με το φόβο που έχουν πάρει απ’ τις τουφεκιές… Άλλαξε συνήθειες και η φύση. Είναι όπως η σημερινή νεολαία. Βγαίνει μετά τις δώδεκα τη νύχτα “κυνηγημένη” από τις καταπιεστικές ιδιοτροπίες των μεγάλων.

Ναί, η μοναξιά έχει τους δικούς της νόμους. Σου επιτρέπει να φαντάζεσαι. Το μυαλό φεύγει. Προπαντός νοιώθεις πως είσαι μικρό παιδί. Έχεις την κρυφή ελπίδα να πεταχτεί ο λύκος, το αγριογούρουνο, η αλεπού, η αρκούδα - η αρκούδα της Οίτης, αυτή που όλοι λένε ότι είδαν, εκτός από μένα, να μπήκε άραγε στη χειμέρια νάρκη; - και να προλάβεις να ανοίξεις τη φωτογραφική μηχανή…


Απότομη ανάβαση, ιδανική για προπόνηση, με μια ανάσα. Η Καρίτσα είναι στα 1000 μέτρα υψόμετρο περίπου. Σταμάτημα μόνο για τις λίγες φωτογραφίες. Μετά από μισή ώρα ανάβασης έρχονται οι πρώτες νιφάδες χιονιού. Το έστρωσε λίγο πριν τη λάκα, όπου συναντάμε το μονοπάτι, που έρχεται από τις Μεξιάτες. Γενικά το μονοπάτι κοντεύει να κλείσει. Δύσκολα θα το βρει όποιος δεν το ξέρει, παρά την παλιά σήμανση με κίτρινους και κόκκινους κύκλους, η οποία όμως σήμανση χάνεται σιγά σιγά.
Κάτω στις παρυφές ο αιώνιος πόλεμος του ανθρώπου με τη φύση συνεχίζεται. Οι κυνηγοί με τις ριπές τους και τις ομοβροντίες τους “αγωνίζονται” να μην τους "ξεφύγει" ούτε ένας εχθρός. Τα έρ’μα τα πουλάκια... Δύσκολο να αποφύγεις τον εκνευρισμό, γιατί είναι όλα τόσο κοντά σε ευθεία, που υποψιάζεσαι πως το κάνουν επίτηδες. Σκεφτόμουνα την εποχή της χούντας στα χωριά. Μια Κυριακή τουλάχιστον το μήνα είχαν τη βολή των ΤΕΑ. Άκουγες όλη τη μέρα τον πόλεμο. Μάλλον για ξεσκούριασμα των γκράδων το έκαναν, και για να ανεβάσουν το εθνικό φρόνημα των εθνοφρουρών απέναντι στον εσωτερικό εχθρό! Έτσι κι εδώ. Πόλεμος για το τίποτα ή για εκτόνωση της μανίας...Κακά τα ψέματα, ο φόβος μη σε πάρουν τα σκάγια και σε περάσουν και για "θήραμα" υπάρχει. Στο μεταξύ σωρός τα φυσίγγια στο χώμα. Αυτές οι τουφεκιές κι αυτά τα φυσίγγια αντιπροσωπεύουν τον αέναο, αιώνιο πόλεμο του ανθρώπου με τη φύση. Να τα ίχνη της αγέλης των αγριογούρουνων! Λες να βγουν μπροστά μου; Θα προλάβω να τα φωτογραφίσω;

Κουραστικό κατέβασμα στο κακοτράχαλο μονοπάτι, ιδανικό για όσους θέλουν να "σκοτώσουν" τα γόνατά τους. Μικρά γρήγορα βήματα και τα μπατόν σε ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο ανισορροπίας. Αυτή τη φορά κρατώ τις κουμαριές και τα αγριογούρουνα, το φαράγγι του Καμαριώτη και την καταπληκτική θέα στον κάμπο του Σπερχειού, το Μαλιακό και τον “λιθαροσωρό” της Λαμίας απέναντι, με τα χωριά της, αλλά και το χιονισμένο οροπέδιο της Καρίτσας. Τελικά χρόνος ανάβασης 1 και 40’ και κατάβασης 50 λεπτά. Συνολικός χρόνος 2,5 ώρες

Δίπλα ακριβώς, στο φαράγγι του Καμαριώτη, έκοβαν την πίτα τους οι καταρριχητές, οι "φαραγγάδες". Δεν το ήξερα να τους επισκεφθώ. Συναντηθήκαμε στο καφέ στα Λουτρά Υπάτης. Είκοσι πέντε νέοι άνθρωποι που ανέδειξαν τα φαράγγια της Οίτης τα τελευταία 7 - 8 χρόνια. Την άλλη φορά, μου λέει ο Γιώργος, θα σε πάρουμε μαζί μας. Άλλο πάλι τούτο… Ο Γιώργος Ανδρέου έχει εκδόσει ένα θαυμάσιο βιβλίο με τίτλο "50 Φαράγγια στην Κεντρική Ελλάδα" σε τρεις γλώσσες. Είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδεται για τα Ελληνικά Φαράγγια. Από τα πενήντα φαράγγια, που περιέχονται στο βιβλίο, τα δέκα είναι στην Οίτη και μάλιστα τα πιο σημαντικά. διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

Ανάβρα - Λίμνη Μενδενίτσας, επιστροφή

Η Ανάβρα Μώλου είναι μισή ώρα από τη Λαμία. Είναι ένα ημιορεινό χωριό με θέα προς τη θάλασσα. Εκτός από τις παραδοσιακές ταβέρνες, τα καφενεία και το Ορειβατικό Καταφύγιο, που μπορεί να επισκεφτεί κανείς, κάνοντας μια βόλτα κατά μήκος του χωριού έχει μια εντυπωσιακή θέα προς το Μαλιακό Κόλπο, καθώς το χωριό βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη μύτη της Βόρειας Εύβοιας. Επίσης μπορεί να επισκεφθεί τα απομεινάρια της αρχαίας Ακρόπολης και τον αρχαιολογικό της χώρο, στην οποία έχουν γίνει ανασκαφές με ευρήματα.

Μέσα από το χωριό ανεβαίνουμε με κατεύθυνση νοτιοδυτική. Φθάνουμε στο ξέφωτο, σε μια ραχούλα, και συνεχίζουμε δυτικά, λίγο κατηφορικά προς τη Λαμία και πάνω από το χωριό Θερμοπύλες. Το μονοπάτι μέσα στο πυκνό δάσος διακρίνεται με δυσκολία. Φωτογραφίζουμε τα ίχνη από τους αρχαίους τάφους (;) και συνεχίζουμε ανηφορίζοντας και συναντάμε το δασικό δρόμο που ανεβαίνει από τη Δρακοσπηλιά. Τον εγκαταλείπουμε με κατεύθυνση νότια τραβερσάροντας ελαφρά, περνάμε την ποτίστρα με τη βρύση και συναντάμε τον παλιό δασικό δρόμο, που ενώνει το Ελευθεροχώρι με τη Μενδενίτσα. Είναι το ψηλότερο σημείο της διαδρομής, περίπου 1100 μέτρα

Κατηφορίζουμε και είμαστε σε λίγα λεπτά στην πανέμορφη λίμνη της Μενδενίτσας, την Παλιοσουβάλα, όπως τη λένε, σε ένα εντυπωσιακό τοπίο, στα 1000 περίπου μέτρα υψόμετρο. Η λίμνη κρατάει την παγωμένη κρούστα της, που την κάνει ακόμα πιο όμορφη αντανακλώντας τις ακτίνες του ήλιου. Κρατάει νερό μέχρι τον Μάιο και στη συνέχεια "αξιοποιείται" σαν βοσκότοπος. Παρατηρήσαμε ότι κατασκευάστηκε ένα πρόχειρο χωμάτινο ανάχωμα στην έξοδο του φυσικού αυλακιού, που παροχέτευε το νερό, ανατολικά, ίσως με τη μορφή φράγματος. Πιθανόν μ' αυτό να αυξηθεί η ποσότητα του νερού της λίμνης.

Η συνέχεια είναι στον δασικό δρόμο. Περνάμε την Παλιοπαναγιά, ένα εξωκλήσι που πανηγυρίζει το Δεκαπενταύγουστο, ακολουθώντας την ταμπέλα προς "ΑΝΑΒΡΑ" και αφήνοντας δεξιά το δρόμο για την Μενδενίτσα. Από δω περάσαμε πέρυσι το καλοκαίρι, όταν κάναμε τα 14 χιλιόμετρα Αγώνα Ορεινού Τρεξίματος της Μενδενίτσας. Αφήνουμε αριστερά μας το καταφύγιο, κάτω από το Περδικοβούνι, και φθάνουμε στην Ανάβρα μετά από 4,5 περίπου ώρες διανύοντας περίπου 20 χιλιόμετρα διαδρομή, σύμφωνα με το GPS.

Η πλευρά αυτή του Καλλιδρόμου χαρακτηρίζεται από την πλούσια μικτή της βλάστηση, γιατί δέχεται την επίδραση του ήπιου κλίματος του Μαλιακού. Τα πεύκα, τα έλατα, οι βελανιδιές, τα πουρνάρια, τα κέδρα, τα σχίνα και κάθε λογής θάμνοι είναι τα βασικά στοιχεία της χλωρίδας. Συναντήσαμε αρκετές στάνες και ποτίστρες στη διαδρομή, που δείχνει ότι η κτηνοτροφία εξακολουθεί να υφίσταται ως απασχόληση των λίγων κατοίκων.

Τα αρχαιολογικά "ίχνη" επιβεβαιώνουν πως η περιοχή έχει σημαντικές ιστορικές αναφορές και ενδιαφέρον. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε ανάμεσα στις Θερμοπύλες και την Μενδενίτσα, δύο περιοχές με έντονη ιστορική διαδρομή από την αρχαιότητα μέχρι τα τελευταία χρόνια. Τα νερά "κατεβαίνουν" στα ρέματα και έχει αρκετές πηγές. Αρκετά επίσης τα ίχνη άγριων ζώων στο λίγο χιόνι, αλλά και τα ίχνη των αγριογούρουνων, που έχουν βαλθεί να σκαλίζουν τη γη. διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Γκιώνα από Μνήματα, 3 Φλεβάρη

Η Γκιώνα είναι το πέμπτο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας (2510 μέτρα) Για την κορυφή έχει τρεις βασικές προσβάσεις. Τη νότια, από το Φαράγγι της Ρεκάς και τη Βίνιανη Φωκίδας, τη βορειοδυτική από το Λαζόρεμα και την Συκιά, και την πιο γνωστή, τη βορειοανατολική, από τα Μνήματα και την Καλοσκοπή (ή Κουκουβίστα, φωλιά του Κούκου, σλάβικο όνομα).

Μνήματα: Στην τοποθεσία αυτή έγινε φοβερή μάχη με τον Ομέρ Βρυώνη. Οι Ντρεμισιώτες, οι Αγοριανίτες και οι Κουκουβιστιανοί αγωνιστές με επικεφαλής τον Γκούρα και το χωριανό μας Παπαντριά διέλυσαν τις στρατιές των Τούρκων και έθαψαν εκεί τους νεκρούς τους. Τα στοιχεία είναι από το βιβλίο του Φ.Λευκαδίτη, ΚΑΛΟΣΚΟΠΗ το μπαλκόνι της Ρούμελης (υπάρχει στη λαογραφική έκθεση)

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου, εννιά η ώρα το πρωί. Ερχόμαστε από τη Λαμία. Χιόνι αρκετό και παγωμένο, από την Καλοσκοπή σχεδόν. Ο δρόμος καθαρίστηκε άσχημα και εντελώς πρόχειρα, μάλλον από φορτωτή. Το ΡΕΝΩ έγινε "jeep" για την περίπτωση και σταματήσαμε λίγο πριν τα Μνήματα, γιατί δεν πήγαινε άλλο. Η συνέχεια χαλαρή και όμορφη, γιατί όμορφη ήταν η μέρα, αλλά και η μικρή μας παρέα. Στην αρχή ακολουθήσαμε τον δασικό δρόμο με 2-3 κοψίματα. Περάσαμε την ποτίστρα, πρώτη φορά που τη βλέπουμε στεγνή. Ούτε το διπλανό ρέμα είχε νερό. Τί να υποθέσει κανείς, μάλλον οι καιρικές συνθήκες.

Στην έναρξη του μονοπατιού οι καινούργιες ταμπέλες δείχνουν τη διαδρομή: "ΓΚΙΩΝΑ" "ΒΑΘΕΙΑ ΛΑΚΑ". Αρχίζουν οι μικρές τραβέρσες στο απότομο κουραστικό ανέβασμα. Αφήνουμε τα τελευταία έλατα και μετά παίρνουμε διαγώνια διασχίζοντας το ανοιχτό κατάλευκο ανάγλυφο με φόντο την Πυραμίδα, έχοντας αριστερά μας τον όγκο της Πλατυβούνας. Το δρόμο είχε ανοίξει πριν από μας η Σχολή του Base Camp με τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο, που τους συναντήσαμε στη Βαθειά Λάκα να κάνουν τα τελευταία μαθήματα. Είχαν κάνει πρωινό ανέβασμα στην Πυραμίδα

Φτάνοντας στη Βαθειά Λάκα σταματήσαμε για τις σχετικές φωτογραφίες και να απολαύσουμε το μεγαλείο της Πυραμίδας, που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Αυτό το μέρος είναι ένας από τους πιο αγαπημένους προορισμούς των ελλήνων ορειβατών, για αναρρίχηση, για χειμερινή κατασκήνωση στο χιόνι, για μαθήματα αρχαρίων.


Ο στόχος ήταν η κορυφή, αλλά ελάχιστα μέτρα πριν το διάσελο το παγωμένο χιόνι δεν μας άφησε να συνεχίσουμε χωρίς κραμπόν και, δυστυχώς, άλλη μια φορά η κορυφή απομακρύνθηκε...Το παν στο βουνό είναι να ξέρεις πότε γυρίζεις πίσω. Ειδικά όταν έχεις μαζί σου νέα παιδιά, που δεν πρέπει να απογοητευτούν. Θέλουμε την παρέα τους και την άλλη φορά. Οι μικροί κύκλοι της ορειβασίας επαναλαμβάνονται, όταν δεν σπάνε βίαια. Κι εμείς θέλουμε να τους επαναλάβουμε πολλές φορές...

Ήταν μια θαυμάσια πορεία στο χιόνι, έξι ώρες περίπου, που έκλεισε με τη φασουλάδα και το κόκκινο κρασί στην Άνω Παύλιανη. διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...