Το Βουτσικάκι ανήκει στα Άγραφα και στην οροσειρά της νότιας Πίνδου. Δεσπόζει πάνω από τη Λίμνη Πλαστήρα, τη γνωστή τεχνητή λίμνη που το επίσημό της όνομα είναι λίμνη Ταυρωπού. Σχηματίστηκε το 1959 με την κατασκευή του φράγματος στον ποταμό Ταυρωπό ή Μέγδοβα, η δε ιδέα για την κατασκευή της αποδόθηκε μετέπειτα στον στρατιωτικό και πολιτικό Νικόλαο Πλαστήρα, απ’ τον οποίο πήρε και το όνομα.
Η Λίμνη Πλαστήρα είναι περίπου 20 χιλιόμετρα από την Καρδίτσα. Κάναμε από βόρεια το κύκλο της Λίμνης και ανεβήκαμε στη Νεράιδα, ένα όμορφο χωριό, στο οποίο παραθέριζε ο Νικόλαος Πλαστήρας. Η Νεράιδα είναι σε υψόμετρο 1150 μ. μέσα στα έλατα με μια καταπληκτική θέα προς τη λίμνη και το Θεσσαλικό κάμπο.
Τα έργα της ορεινής οδοποιίας συνεχίζονται. Έγινε η παράκαμψη της Νεράιδας και στρώθηκε με άσφαλτο η μισή διαδρομή μέχρι το καταφύγιο. Πάντα θα βρίσκουν το λόγο οι άνθρωποι να ρίχνουν άσφαλτο στα βουνά. Όσους και να ρωτήσεις το θεωρούν αυτονόητο. Προπαντός δεν λερώνονται τα πολύτιμα αυτοκίνητά τους.
Εμείς με τα πόδια, αραιά, ανάλογα με τη διάθεση για εκτόνωση και διαφορετικές ταχύτητες. Ο καθένας στη μοναξιά του. Κι αν μέσα στην μοναξιά και την ερημιά, σου επιτεθούν οι λύκοι; “Οι λύκοι επιτίθενται σε ανθρώπους σπάνια και μόνον αν τους ξαφνιάσεις και αισθανθούν παγιδευμένοι”. Λύκε σε φοβάμαι, λύκε σ’ αγαπώ… Το νέο “ορειβατικό καταφύγιο Αγράφων” βρίσκεται σε υψόμετρο 1.540 μ στην περιοχή "Καραμανώλη". Πέτρινο κτίριο με κεντρική θέρμανση, τζάκι, κουκέτες, κουβέρτες, κουζίνα, τουαλέτες,. άνετη τραπεζαρία, που μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 25 άτομα. Αυτή τη φορά γέμισε με το παραπάνω. Ακόμα και στο διάδρομο στήθηκαν κρεβάτια. Ήταν η σχολή ορειβασίας με τον Λάζαρο Μποτέλη, εκπαιδευτή ορειβασίας και αναρρίχησης, με 25 ορειβάτες από τη βόρεια Ελλάδα.
Παλιότερα θυμάμαι μόνο το παλιό ξύλινο καταφύγιο του Δασαρχείου Καρδίτσας. Τα πράγματα αλλάζουν. Τώρα, εκτός από το καινούργιο καταφύγιο, λειτουργεί και το καταφύγιο του Ορειβατικού Χιονοδρομικού Ομίλου Καρδίτσας με δυνατότητα φιλοξενίας 17 ατόμων, με στοιχειώδη εξοπλισμό και με αναφορές στο χιονοδρομικό κέντρο. Το μικρό χιονοδρομικό είναι το “κερασάκι στην τούρτα” για την “ανάπτυξη” της περιοχής. Η αλήθεια είναι ότι σίγουρα η λειτουργία του επιδοτείται. Τα έσοδά του δεν νομίζω να επαρκούν για τη φροντίδα και τη συντήρησή του. Τα περισσότερα έξοδα, αν δεν κάνω λάθος, τα αναλαμβάνει η νομαρχία ή η Αναπτυξιακή μέσα από διάφορα προγράμματα. Λένε ότι όλες οι επιχειρήσεις των χιονοδρομικών κέντρων στην Ελλάδα είναι ζημιογόνες… Γιατί να αποτελεί εξαίρεση;
Μετά την νόστιμη μακαρονάδα με τις ειδικές σάλτσες της Λένας και της Ξανθής, ο ύπνος έπρεπε να είναι βαρύς. Αλλά αυτά τα ροχαλητάαααα… χαλάνε διαθέσεις. Τις ωτοασπίδες μου… το σιγαστήρα σου….Να βγώ έξω, να αλυχτήσω με τους λύκους…Η πρωινή αναχώρηση ήταν “μέχρι εκεί που θα μπορέσουμε ή θα μας επιτρέψει το βουνό”. Για καλό και για κακό πήραμε και τη φωτογραφική μηχανή, αν χρειαστεί να σκηνοθετήσουμε μια κορυφή, για τους άπιστους. Αλλά να που το βουνό μας επέτρεψε κι αυτή τη φορά να σπαταλήσουμε λίγο από την ησυχία της κορυφής του. Να αγγίξουμε λίγο, απαλά, τις άκρες του και τις χιονισμένες του πλαγιές.
Σε αντίθεση με τις τόσες τεχνικές γιορτές, που κάποιοι εφευρίσκουν, αυτή η ανάβαση ήταν μια αληθινή γιορτή μέσα στη φύση. Ήταν τα ανεπανάληπτα παιχνίδια του χιονιού, τα κρύσταλλα που κρέμονταν από τα κλωνάρια, οι χιονόμπαλες των μικρών ελάτων… Ηδονοβλεψίες κι εμείς της χιονισμένης φύσης σε κοντινό πλάνο, γιατί η ομίχλη δεν άφηνε πολλά περιθώρια για μακριά.
Σε μια ώρα ήμασταν στο μνημείο του ανεμοπτεριστή, που χάθηκε πριν λίγα χρόνια. Η “πλάτη” με τις δύο κορυφές, την Τέμπλα (1808 μ) και δεξιά την Πετσαλούδα (1824 μ) είναι μακρινάρι. Ευτυχώς, να λέμε την αλήθεια, που τα παιδιά της σχολής άνοιξαν το δρόμο το προηγούμενο απόγευμα. Αλλιώς μάλλον θα ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια. Το χιόνι ήταν πολύ. Σε πολλά σημεία πρέπει να περνούσε το ένα μέτρο. Αρχίζουμε να κατεβαίνουμε για το διάσελο – ή σέλα όπως λέει ο Κωστής. Εδώ το χιόνι είναι λίγο, γιατί έχει δυνατούς ανέμους. Ευτυχώς δεν είχε αέρα, γιατί άντε να βρεις τα ίχνη. Στο μεταξύ το χιόνι άρχισε να πέφτει ψιλό και πυκνό “Πού πάω, πού πάμε σε τέτοιους καιρούς”; Αλλά γιατί να φοβηθούμε; Δεν ακολουθούμε τα χνάρια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά τα χνάρια φίλων ορειβατών σε μια ζεστή φιλική ατμόσφαιρα. Και δεν πρόκειται για καμιά “συνάντηση κορυφής” των 27 ηγετών της Ευρώπης, αλλά για μια “συνάντηση στην κορυφή” ενός φιλικού για μας βουνού.
Να και η κόψη! Προσέξτε εδώ. Από δω μην κοιτάτε. Ή είμαστε κορυφάκηδες ή δεν είμαστε… Υποσχεθήκαμε κορυφή…δεν σταματάμε εδώ. “Είμαστε Ρεαλιστές Επιδιώκουμε Το Αδύνατο! Ε.Ρ.Ε.Τ.Α” Να και η κορυφή! Δυστυχώς δεν έχουμε ορατότητα. Μόνο με τη φαντασία μας “βλέπουμε” τα γύρω βουνά. Βορειοδυτικά η Καζάρμα και νοτιοανατολικά το Μπορλέρο. Νοτιοδυτικά η Νιάλα …και μέσα στην μακαριότητά μας καμαρώνουμε ότι είμαστε οι μοναδικοί. Ήμασταν οι μοναδικοί στην κορυφή στο Βουτσικάκι για κείνη τη μέρα. Λίγο είναι;; Πόσες είναι οι μοναδικότητες που εξασφαλίζουμε κάθε μέρα;
Φωτογραφίες και ξανά κάτω. Γλιστράει τώρα…τι να τα κάνεις τα κραμπόν. Ξανά ανέβασμα μετά το διάσελο. Αμάν αυτή η ανηφόρα Τώρα το χιόνι πέφτει πιο πυκνό Καμιά φορά η επιστροφή γίνεται γλυκιά. Συνολική διάρκεια 5,5 ώρες
Χαιρετάμε το Βασίλη, τον υπεύθυνο του Καταφυγίου, και φεύγουμε γρήγορα με το φόβο του χιονιού. Μη μας κλείσει στη Νεράιδα και ποιος βάζει αλυσίδες Εδώ παπάς, εκεί παπάς, εδώ πατάς, εκεί πατάς, πόσες φορές μέτρησες τον πάγο κάνοντας σπαγγάτο…Χώρια το μάτιασμα του Δημήτρη. Μακριά από γαλανομάτη στο χιόνι και στον πάγο…Μοναδικό τρέξιμο, προπόνηση στον παγωμένο δρόμο, πρώτη φορά το κάνω με σακίδιο και αθλητική …ορειβατική μπότα. Η σκέψη τρέχει το ίδιο με τα πόδια. Το Βουτσικάκι απέκτησε κι άλλους φίλους και θαυμαστές.
Στέφανος Σταμέλλος
1 σχόλιο:
Μπράβο Στέφανε.
Έφαγα μια ώρα διαβάζοντας τα κείμενά σου και χαζεύοντας τις φωτογραφίες σας. Νάσαι καλά
Αντώνης
http://sinapidisantonis.spaces.live.com/
Δημοσίευση σχολίου