Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία αυτή τη φορά για ένα ταξίδι στο Νεπάλ και μια ορειβατική εμπειρία στα Ιμαλάια για το γύρο της ANNAPURNA. Ο ΕΟΣ Αχαρνών προγραμμάτισε την εκδρομή προετοιμάζοντας τους 21 συμμετέχοντες για μια ανεπανάληπτη εμπειρία 20 ημερών, 22 με το ταξίδι.
Για τη δική μου συμμετοχή "έφταιξε" τα μέγιστα η επιμονή του Δημήτρη
Σταματόπουλου,
Στο κείμενο γίνεται μια προσπάθεια να αποτυπωθούν προσωπικές εμπειρίες και
ορισμένες παρατηρήσεις. Ομολογώ ότι έχει αρκετό ζόρι να κάνεις υποκειμενικές
κρίσεις, γι’ αυτό και είναι ελάχιστες. Ουσιαστικά είναι μια πρόχειρη αναφορά σε
όσα ανεπανάληπτα ζήσαμε αυτές τις μέρες, πρωτόγνωρες εμπειρίες ορειβατικές,
αλλά και εμπειρίες που έχουν σχέση με τους ανθρώπους του Νεπάλ, με όσα στοιχεία
μπόρεσα να κρατήσω στο μυαλό και στο χαρτί
Σίγουρα θα ξαναπάμε. Έτσι κι αλλιώς είναι μια περιοχή, που συγκεντρώνει το
ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων σ’ όλον τον κόσμο και όχι τυχαία. Ανήκει στην «άλλη
όψη του πλανήτη» για μας του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου, αλλά ταυτόχρονα
φιλοξενεί την ψηλότερη κορυφή της γης και τόσες άλλες ακόμη κορυφές,
επιβλητικές, μεγαλοπρεπείς. Ελάτε να κάνουμε το Club των Φίλων της ANNAPURNA
Oi 21 trekkers (Ανναπουρνιώτες, κατά τον Μάνο)με τα μικρά ονόματα μόνο:
1.
Γιώργος Ρικάκης, αρχηγός, μηχανικός, ΕΟΣ Αχαρνών, Αθήνα
2. Μάνος, Μπρεντάνος γιατρός, Πειραιάς
3. Γιώργος Μελάτος, στέλεχος επιχείρησης, Αθήνα
4. Ιωάννα Μπουρτζόγλου, φυσικοθεραπεύτρια, Αθήνα
5. Γιάννης Τσιακμάκης, μηχανικός, Αθήνα
6. Ελένη Τσιακμάκη, μηχανικός, Αθήνα
7. Βαγγέλης Καραθάνος, στέλεχος VODAFON, Αθήνα
8. Πέτρος Μαμής, υπάλληλος βιομηχανίας, Καβάλα
9. Νανά Κουταλιάγκα, ελεύθερος επαγγελματίας, Καβάλα
10.Μαρία Κτιστάκη, νοσηλεύτρια, Αθήνα
11.Χριστίνα Γκαγκάκη, καθηγήτρια Γερμανικών, Αθήνα
12.Στέλλα Αράπη, καθηγήτρια πιάνου, Αθήνα
13.Στέλλα Λαμπρούλη, δημόσιος υπάλληλος, Λάρισα
14.Γιάννης Γιαγλάρας, δικηγόρος, Λάρισα
15.Λελούδα Τσάνα, υπάλληλος Τράπεζας Ελλάδας, Αθήνα
16.Ευκλείδης Φαλκωνάκης, δικηγόρος, Ηράκλειο
17.Τάσος Σταθόπουλος, συνταξιούχος έμπορος, Πειραιάς
18.Μαρία Δαμβακεράκη, συνταξιούχος έμπορος, Αθήνα
19.Κωστής Πετρόπουλος, δημοτικός υπάλληλος, Αγιος Κωνσταντίνος Λοκρίδας
20.Δημήτρης Σταματόπουλος, δικηγόρος, Λαμία
21.Στέφανος Σταμέλλος, υπάλληλος ΟΤΕ, Λαμία
Φύγαμε από την ΑΘΗΝΑ στις 3 Απριλίου με την εταιρεία TAI της Ταϊλάνδης με
προορισμό την ΜΠΑΓΚΟΓΚ σε μια πτήση 10 ωρών περίπου, μείναμε 4 ώρες στο
αεροδρόμιο τράνζιτ και συνεχίσαμε για την ΚΑΤΜΑΝΤΟΥ κάνοντας άλλες 3 ώρες
περίπου
Πρώτες εντυπώσεις από την Κατμαντού
Βρώμικη πόλη, παντού σκουπίδια. Αυτό είναι και το "άρωμά" της, άρωμα
Κατμαντού, όπως λέει και ο Ευκλείδης, να το δεχθούμε ανάλογα. Δρόμοι στενοί,
πολλά αυτοκίνητα, κορναρίσματα, τιμόνι δεξιά, ένα χάος, ελάχιστα φανάρια, πίεση
για ταχύτητες. Πολλοί άνθρωποι να κάθονται στην άκρη των δρόμων ανακούκουρδα,
οκλαδόν ή ακουμπισμένοι, βλέμμα χαμένο, απλανές, με την εντύπωση «τίποτα δεν
περιμένω», κάπου - κάπου διέκρινες ένα ελαφρύ χαμόγελο, λυπημένο, απαισιόδοξο
Μείναμε στην Κατμαντού στο ξενοδοχείο “MANASLU”, μέσα στα στενά, σχετικά
καθαρό, με πισίνα και όμορφο περιβάλλοντα χώρο. Ένα δωμάτιο λίγο βρώμικο,
μπάνιο βουλωμένο με την πλαστική κουρτίνα του μπάνιου έτοιμη να καταρρεύσει απ΄
τη βρωμιά
Συνάλλαγμα, ένα ευρώ 80 ρουπίες περίπου, τηλέφωνο 225 ρουπίες το λεπτό στο
ξενοδοχείο για την Ελλάδα (3,5 περίπου ευρώ)
Βραδινή έξοδο στην αγορά της Κατμαντού και στην Ταμέλ, τα πρώτα ψώνια, ένα
φουλάρι, ένα παντελόνι, η απογοήτευση της βρωμιάς ξανά
Για όσους δεν έχουν ταξιδέψει στο ΝΕΠΑΛ να επισημάνουμε ότι δεν νοιώθεις το
φόβο της κλοπής, δεν υπάρχει πορνεία και δεν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό επαιτεία,
όπως θα περίμενε κανείς σε μια φτωχή χώρα. Συναντήσαμε και ανθρώπους να
ζητιανεύουν, αλλά ελάχιστους. Όμως έχουν κάνει το υπαίθριο εμπόριο σχεδόν
επαιτεία. Σε παρακαλούν να αγοράσεις πράγματα που τα κρατούν στα χέρια τους και
επιδιώκουν το "παζάρι". Ίσως είναι και στην ιδιοσυγκρασία τους, ίσως
είναι γι' αυτούς ένα παιχνίδι της τύχης, κάτι διαφορετικό πάντως από το παζάρι
το δικό μας. Επίσης δεν παρατηρήσαμε εκνευρισμούς, οι άνθρωποι είναι γενικά
ήρεμοι, οι οδηγοί μπορεί να κορνάρουν συνεχώς, αλλά δεν εκνευρίζονται, δεν
βρίζουν.
Πάρα πολλά μαγαζιά, μικρές "τρύπες" παντού, με διάφορα εμπορεύματα
τουρλού, ουσιαστικά όλοι πουλάνε σε όλους, είναι μάλλον η μόνη τους ελπίδα, σαν
να κάνουν την τύχη τους ποντάροντας στον πελάτη
Ax! Κατμαντού, Κατμαντού,
με το άρωμα και τα σκουπίδια σου παντού
1η μέρα στο ΝΕΠΑΛ, Δευτέρα 5 Απρίλη
Ξύπνημα στις 5,30 πρωινό στο ξενοδοχείο και αναχώρηση στις 7,30 με το μικρό
λεωφορείο, αφού παρακολουθήσαμε τους βαστάζους – porters να φορτώνουν τα
«λουκάνικα», τους σάκους μας. Η πρώτη γνωριμία με τους porters έγινε στο
αεροδρόμιο την προηγούμενη μέρα, κατά την υποδοχή. Μας κρέμασαν στο λαιμό ένα
στεφάνι με λουλούδια στον καθένα, ένδειξη παραδοσιακής φιλοξενίας
Νάμαστε!. Αυτή η λέξη - ΝΑΜΑΣΤΕ - θα μας ακολουθεί όλες τις
μέρες, θα τη λέμε εκατοντάδες φορές τη μέρα, σε κάθε επικοινωνία με τους
ντόπιους και μεταξύ μας χαριτολογώντας, παραφράζοντάς την ορισμένες φορές,
«ήμασταν», «δεν είμαστε», «που να μην ήμασταν» κλπ. «Νάμαστε», που γι’ αυτούς
σημαίνει «καλως ήρθατε» “welcome” και ό,τι άλλο ευγενικό, καλημέρα, καλησπέρα,
καλά να περνάτε, λέξη φιλοξενίας, που πολλές φορές συνοδεύονταν με το
χαρακτηριστικό κλείσιμο των χεριών και την ελαφρά υπόκλιση. Αυτό και το «τιριρίι»,
το τραγούδι, είναι οι δυο χαρακτηριστικές λέξεις, που αποτυπώθηκαν στο μυαλό
μας κατά κόρο
Η διαδρομή μέσα από την πόλη φεύγοντας.
Φεύγοντας το πρωί με το λεωφορείο αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου οι εικόνες από την
πόλη που ξυπνάει, με τους κατοίκους στους δρόμους, μικρούς και μεγάλους, λες
και κοιμήθηκαν έξω. Ομαδική γυμναστική για κάποιους μέσα σε ανοιχτές αλάνες
-πάρκα, τζόκινγκ, περπάτημα ανάμεσα σε αγελάδες. Ανθρωποι να περπατούν σε κάθε
κατεύθυνση, πολλοί άνθρωποι, παιδιά στο δρόμο, φωτιές για να ζεστάνουν το τσάι
στο δρόμο. Τα ποτάμια μαύρα, σαν πίσσα. Ένας συρφετός σε λογική
"χάους"
Βγαίνοντας από την πόλη.
Δρόμος μέσα από καλλιέργειες, καλαμπόκια, ρύζια, πολλά φορτηγά, πολλά λεωφορεία γεμάτα
ανθρώπους, όλα ίδια της Ινδικής ΤΑΤΑ, όλοι να κορνάρουν. Έλεγχος στο CHECK
POINT. Κατηφορίσαμε απότομα μπαίνοντας σε μια κοιλάδα με το ποτάμι, το
χαρακτηριστικό του ΝΕΠΑΛ. Ποτάμια, κοιλάδες με μεγάλες πλαγιές – κλίσεις, μικρά
χωριά, σπίτια διάσπαρτα και άνθρωποι παντού, να περπατούν, να κινούνται γενικά,
χώματα σαθρά και πέτρες, μικροί, μεγάλοι, να βγάζουν πέτρες σε μικρά λατομεία,
στο ποτάμι, παντού, γυναίκες με τη βαριά να σπάνε πέτρες, και τα μικρά παιδιά
το ίδιο. Φαίνεται ότι η οικοδομική δραστηριότητα έχει ανάγκη την πέτρα, που δεν
είναι και τόσο άφθονη και σε καλή ποιότητα.
Οι πρώτες εικόνες των καλλιεργειών σε πεζούλες, μικρές πεζούλες με πέτρινα
τοιχία, λίγο σηκωμένα για να κρατάνε τα χώματα
Πρώτος σταθμός, ένα βρώμικο χωριό πάνω στο δρόμο, μαγαζιά αριστερά και δεξιά,
παλιότερα ίσως να ήταν χάνια, ζώα και άνθρωποι μαζί, κατσίκες, σκυλιά,
αγελάδες, κότες σε μια «αναστατωμένη» αρμονία, και όλα ήρεμα με τη βρωμιά
διάχυτη, στη βρύση, έξω από τα καταστήματα, να κρατάς τη μύτη σου
Συνεχίζοντας, περάσαμε το BESISAHAR και η τύχη μας έλαχε να κάνουμε το
τελευταίο κομμάτι μέχρι το KHUDI με το λεωφορείο σε ένα δρόμο χωμάτινο, στενό,
ούτε για τρακτέρ, το λεωφορείο να βρίσκει από κάτω, πότε να γέρνει από τη μια
και πότε από την άλλη, εμείς να κρατάμε την αναπνοή μας, πέφτουμε δεν πέφτουμε.
Περνούσε μέσα στα ρέματα, χωρίς γέφυρες, με πέτρες τεράστιες από τις πλημμύρες.
Οι άλλοι τρέκκερς αυτό το κάνουν με τα πόδια. Εμάς, για να μας ευχαριστήσουν
περισσότερο ίσως, μας πήγαν με το λεωφορείο. Οδηγός ένα νέο παιδί, φαίνεται ότι
τα τιμόνια τα πήραν οι νέοι στο Νεπάλ
Κατεβήκαμε από το λεωφορείο στο χωριό, ελαφρώς ζαλισμένοι, παγωμένοι με κρύα
καρδιά, πήραμε τα σακίδιά μας, τα φορέσαμε, σαν να δοκιμάζαμε την τύχη μας σε
κάτι καινούργιο. Κι έτσι ήταν. Ξεκινήσαμε με τα σακίδια, τα καπέλα, τα μπατόν,
τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές, κάποιοι έβαλαν και τις αντηλιακές
κρέμες, φουλάρια κλπ, πεζοπόροι «ιαπωνικού τύπου». Περνάμε την πρώτη κρεμαστή γέφυρα
στο KHUDI, παίρνουμε την πρώτη καλή γεύση και, με τη χαρά του νέου ορειβάτη στα
Ιμαλάια, συνεχίζουμε με αισθήματα ανακατεμένα, ο καθένας κλεισμένος στον εαυτό
του, λίγες κουβέντες, περισσότερες σκέψεις και … φθάσαμε, σε μια ώρα. στο χωριό
Μπουλμπούλι (BHULBHULE) Δεν το πιστεύαμε ότι θα είναι τόσο λίγο το περπάτημα
την πρώτη μέρα. Σχεδόν διαμαρτυρηθήκαμε στη …. διεύθυνση για την κοροϊδία…
Μικρό κατάλυμα, ισόγεια δωμάτια, των τριών και τεσσάρων κρεβατιών, φόβοι για
ψύλλους και ποντίκια, πήραμε τα πρώτα προληπτικά μέτρα. Πρώτη διαπίστωση ήταν
τα αβόλευτα "λουκάνικα", οι σάκοι μας. Ήταν μια αποτυχία ως επιλογή,
γιατί δεν είχες την ευχέρεια να βγάλεις και να βάλεις πράγματα. Τυχεροί αυτοί
που αγόρασαν σάκους με φερμουάρ στο πλάι και όχι στρατιωτικούς.
Πρώτες βόλτες το απόγευμα περνώντας απέναντι από το ποτάμι και τη γέφυρα,
φωτογραφίες, βίντεο κλπ ….γιαπωνέζικα. Πήγαμε στον καταρράκτη, κάποιοι τολμηροί
μπήκαν από κάτω, πήγαμε στο ποτάμι, φωτογραφίες στα ορμητικά νερά, οι
καλλιέργειες, οι ντόπιοι, στο μικρό μαγαζί, καλή διάθεση γενικά
2η μέρα, Τρίτη 6 Απρίλη
Ξύπνημα στις 5,30, αναχώρηση στις 7,30. Διαδρομή δίπλα στο ποτάμι, περνώντας
τις γέφυρες, όμορφη διαδρομή, ξεκούραστη, σύνολο 9 ώρες με ενδιάμεσους σταθμούς
της μισής ώρας. Φθάσαμε 4,30 το απόγευμα στο χωριό JAGAT και καταλύσαμε στο
ξενοδοχείο TIBET. Τους περισσότερους τους έπιασε δυνατή βροχή, κάποιοι τη
γλιτώσαμε. Οι πρώτοι κάναμε κούρσα σχεδόν για να αποφύγουμε τη βροχή.
Τα περισσότερα ξενοδοχεία – καταλύματα, που μέναμε στα χωριά, είχαν το όνομα TIBET,
φαίνεται το γραφείο που μας είχε αναλάβει είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με το
όνομα αυτό, πέρα που οι ίδιοι ήταν Θιβετιανής καταγωγής. Διακρίναμε μια
προτίμηση στα Θιβετιανά, ακόμα και στο φαγητό, και στα μαγαζιά
Το Jakat είναι ένα χωριό όμορφο, πάνω στο βράχο σχεδόν, και πάνω απ’ το ποτάμι,
μέσα σε μια χαράδρα με τα βουνά να υψώνονται αριστερά και δεξιά. Καλλιέργειες
ελάχιστες, μικρές πεζούλες με καλαμπόκια που μόλις άρχιζαν να φυτρώνουν
Κατεβήκαμε στο ποτάμι για μπάνιο, μας έπιασε το σούρουπο στην επιστροφή
ΦΑΓΗΤΟ: δύο ειδών σούπες, χυλό και μακαρονόσουπα, και δεύτερο πιάτο λάχανο,
ρύζι και πατάτες τηγανητές
Ύπνος σχετικά άνετος με τα σκυλιά να γαβγίζουν τα μεσάνυχτα. Να γιατί κάποιοι
δεν αγαπάνε τα σκυλιά
3η μέρα, Τετάρτη 7 Απρίλη
Ξύπνημα στις 6, αναχώρηση στις 7,30
ΠΡΩΙΝΟ: καφές ή τσάι (black tea), ομελέτα με ψωμί άζυμο (πίτα μικρή στρογγυλή)
Ξανά μια όμορφη διαδρομή, ξανά γέφυρες, μικρά καταλύματα, τεϊοποιία, μικρές
στάσεις. Περάσαμε το όμορφο οροπέδιο με το ποτάμι να κυλάει αργά τα γαλάζια νερά
του και το ωραίο χωριό με τα περιποιημένα ξενοδοχεία. Εδώ έπρεπε να μείνουμε.
Απέναντι οι καταρράκτες….
Στη διαδρομή συναντήσαμε και μια φωτιά που έκαιγε, μέρες, τους λίγους θάμνους
στο πλάι της χαράδρας, φαίνεται ότι ήταν από κεραυνό, αλλιώς δεν δικαιολογείται
Φθάσαμε στις 3,30 το απόγευμα στο χωριό DHARAPANI, δίπλα στο ποτάμι, μέσα στη
χαράδρα, συνολική διαδρομή οκτώ ώρες
Δεν έχει ρεύμα, ούτε τηλέφωνο από κάποια ζημιά που προκλήθηκε τις προηγούμενες
μέρες από τους κεραυνούς. Ήταν επόμενο σε τέτοιες συνθήκες και στα 2000 μέτρα
περίπου
Πήγα στο ποτάμι για μπάνιο, ήταν μάλιστα μετά το απόβρεχο, μας είχε πιάσει η
βροχή μόλις φθάναμε. Κάθε απόγευμα σχεδόν έβρεχε, αλλά συνήθως λίγο πριν
φθάσουμε, οπότε λέγαμε «μας συμπαθεί ο Βούδας». Την άλλη μέρα είδαμε τις γύρω
κορυφές χιονισμένες. Ήμασταν ήδη στα 1.900 μέτρα.
ΦΑΓΗΤΟ: Δύο σούπες, χορτόσουπα και κρεμυδόσουπα. Βάζουμε και μπόλικο τσίλι για
να κατεβαίνει καλύτερα… 2ο πιάτο, κατσαρό μακαρόνι και μια πατάτα βρασμένη με
τη φλούδα. Συνήθως έχει περίσσευμα, γιατί το πρώτο είναι λίγο. Μετά ακολουθεί
το τσάι, για όσους θέλουν. Προαιρετικά η μπύρα, περίπου 150 ρουπίες το
μπουκάλι. Μπύρα Νεπάλ ή εισαγωγής
Για το νερό
Αγοράζουμε πολλά νερά, πίνουμε υποχρεωτικά τρία λίτρα την ημέρα περίπου υγρά
για το υψόμετρο και το περπάτημα. Όσο ανεβαίνουμε, τόσο ανεβαίνει και η τιμή
του. Στην Κατμαντού είχε 15 ρουπίες το λίτρο, στο DHARAPANI είχε 80, στο τέλος
το πληρώσαμε και 130 ρουπίες. Ήταν αναμενόμενο, αν σκεφθεί κανείς ότι
μεταφέρεται στην πλάτη και σε τέτοιες αποστάσεις. Στα περισσότερα χωριά είχε
ειδικά γραφεία ενημέρωσης για την ποιότητα του νερού από την A.C.A.P (ANNAPURNA
CONSERVATION AREA PROJECT) τα περίφημα SAFE DRINKING WATER SCHEME. Εκεί
μπορούσες να αγοράσεις φθηνότερο νερό, ασφαλές, αφού πήγαινες με αδειανό μπουκάλι
Η ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΥΨΟΜΕΤΡΟΥ
Μετά το φαγητό έγινε παρουσίαση από τον Μάνο, το γιατρό μας, της Νόσου του
Υψομέτρου ή Νόσο του Βουνού. Έπεσε ο σχετικός πανικός. Από μια σκοπιά καλό
είναι να γνωρίζει κανείς τους κινδύνους, αλλά και η ψυχολογία μας χρειάζεται.
Αναφέρθηκαν τα συμπτώματα, η παθολογία, η αντιμετώπιση, η πρόληψη. Το ποσοστό
ασθενών που παρατηρείται πάνω από τα 3.000 μέτρα είναι της τάξης του 0,4 – 5 %.
Η ομάδα μας είχε απώλειες 10% (2 στους 21), παρά τον άψογο τρόπο προσαρμογής.
Έγινε αρκετή συζήτηση
Αργότερα είχε Νεπαλέζικο γλέντι σ’ ένα κουτούκι με κιθάρα και την νεπαλέζικη
οικογένεια να τραγουδάει και να χορεύει παραδοσιακά τοπικά στο μισοσκόταδο, με
το φώς ενός κεριού. Δώσαμε κι εμείς ρέστα μαζί τους, η Μαρία, ο Μάνος, ο
Κωστής, ο Βαγγέλης. Νεπαλέζικο ουίσκι, λογαριασμός 680 ρουπίες, 8,5 ευρώ
4η μέρα, Πέμπτη 8 Απρίλη
Ξύπνημα στις 6, αναχώρηση στις 7,25
ΠΡΩΙΝΟ: τσάι ή καφές, ομελέτα με άζυμο ψωμί (πίτα), λίγη μαρμελάδα. Κάθε βράδυ
έρχεται ο Big Chief και φέρνει το μενού για το πρωινό, να συμφωνήσουμε, τι να
συμφωνήσουμε, αφού είναι όλα τα ίδια
Διαδρομή: Ίδια όμορφη, πάλι δίπλα στο ποτάμια, μέσα σε ψηλά πεύκα, αραιά και
αρκετή χαμηλή βλάστηση. Συνέχεια συναντάμε ντόπιους να περνούν, νέα παιδιά,
υπάρχει αρκετή δραστηριότητα. Το μονοπάτι ανεβαίνει και κατεβαίνει διαρκώς.
Αυτό ήταν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τις πρώτες τουλάχιστο μέρες: το
ανεβοκατέβασμα του μονοπατιού, που το σχολιάζαμε όλοι. Μα αφού πήραμε ύψος,
γιατί θέλουν να το χάσουμε τόσο γρήγορα;
Περάσαμε στο CHECK POINT απ’ τους φαντάρους, πριν μπούμε στην πόλη, το
διοικητικό κέντρο της περιοχής, το CHAME. Το ξενοδοχείο απέναντι από το ποτάμι,
στην άλλη άκρη του χωριού. Το μόνιμο παράπονό μας, στα χειρότερα μας πήγαιναν.
Μας έπιασε βροχή, πολύ βροχή, χιόνισε ψηλά. Είχε δορυφορικό τηλέφωνο, 250
ρουπίες το λεπτό. Βγήκαμε βόλτα στην αγορά του χωριού, τσάι κλπ σ’ ένα μαγαζί,
το χωριό είχε αρκετά κυβερνητικά κτίρια και ενδιαφέρον
ΦΑΓΗΤΟ: σούπες, κοτόσουπα και ντοματόσουπα και 2ο πιάτο μισή πίτσα βεντζιτέριαν
με κρεμμύδια και πατάτες κοκκινιστές
Το βράδυ όπως ήταν φυσικό μας πείραξαν τα κρεμμύδια και ….
Για το ρεύμα
Το πρόβλημα γι’ αυτούς που κρατούσαμε κάμερα ήταν ότι οι μπαταρίες άδειαζαν
γρήγορα και δεν είχε ρεύμα στα χωριά. Όπου είχε, δεν υπήρχαν πρίζες στα δωμάτια
κι έπρεπε να βρεις πρίζα πληρώνοντας 100 ρουπίες την ώρα. Δυστυχώς στο CHAME
δεν πρόλαβα να φορτίσω την μπαταρία της κάμερας.
Ήταν στιγμές που ένοιωθες τα όρια του μαζοχισμού, τα όρια της αντοχής σου…Κι
αυτό εκφραζόταν ή δεν εκφραζόταν. Γι’ αυτό επιμένουμε και λέμε ότι τουλάχιστον
μέχρι τα 3.000 μέτρα το τρέκκινγκ έπρεπε να γίνεται γρήγορα, χωρίς πολλές
καθυστερήσεις. Ας κάναμε και περισσότερες ώρες την ημέρα, αλλά έπρεπε να γίνει
σε λιγότερες μέρες, μέχρι το MANAG, όπου προβλεπόταν η προσαρμογή. Ο αργός
ρυθμός και οι συνεχείς στάσεις κουράζουν και αφήνουν πολλά περιθώρια
αγανάκτησης.
5η μέρα, Παρασκευή 9 Απρίλη
Ξύπνημα στις 6, αναχώρηση στις 7,25. Μέρα καλή, καθαρός ουρανός, το χιόνι
φαίνεται κοντά μας, αλλά λειώνει γρήγορα
ΠΡΩΙΝΟ, κλασικά, τσάι ή καφές, ομελέτα και βραστά αυγά, ψωμί άζυμο (πίτα)
Πρέπει να το πούμε. Σ’ αυτές τις συνθήκες ξεχνάς τις λεπτομέρειες της
καθαριότητας, τις τρίχες πιθανόν, αν είναι νόστιμο ή όχι το φαγητό, γιατί ο
σκοπός είναι να αντέξεις, να κρατήσεις δυνάμεις για να περάσεις το THORUNG LA,
τα 5.416 μέτρα! Ποιος να σε γυρίσει πίσω. Δεν έχει επιστροφή, υπάρχει μόνο το
μπροστά!
Μια χαλαρή, ευχάριστη και ξεκούραστη διαδρομή 6,30 ωρών, μέσα στο δάσος και
δίπλα στο ποτάμι. Δεξιά μας και μακριά είδαμε για λίγο την περίφημη κορυφή του MANASLU
με ύψος 8.156 μέτρα. Φθάσαμε στον επόμενο σταθμό, το PISANG, ένα μικρό χωριό,
στην άκρη στο ποτάμι, στην κοιλάδα. Απέναντι και λίγο ψηλά είναι το παλιό
PISANG, το οποίο εγκαταλείφθηκε ύστερα από μια κατάληψη από τους Θιβετιανούς
και την αναγκαστική εκκένωση για να το κάνουν στρατιωτικό φυλάκιο και στρατώνες
για τον έλεγχο της περιοχής. Στο παλιό χωριό υπάρχει ένας παλαιός Βουδιστικός
ναός και στην κορυφή του χωριού κατασκευάζεται ένας καινούργιος (κομό) με
προσφορές και εθελοντική εργασία. Επισκεφθήκαμε το ναό, απολαύσαμε την ANNAPURNA II (7.937μ) και
την ANNAPURNA VI (7.535μ) να ξεπροβάλουν από τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μας,
ανεβήκαμε προς το PISANG PEAK
(6.091 μ) αλλά μπορέσαμε να χαράξουμε με το μυαλό μας μόνο τη διαδρομή,
τοποθετώντας και το σημείο του BASE CAMP του PISANG PEAK.
Γιατί να μην έχουμε και μια κορυφή;
Είχαμε μια ελπίδα να κάνουμε μια κορυφή πάνω από 6.000 μέτρα, δυστυχώς δεν μας
έκατσε. Έπρεπε να κάνουμε νωρίτερα τον προγραμματισμό, να πάρουμε τις
πρωτοβουλίες 3-4 από μας και να παρακάμψουμε την πορεία από δεξιά. Δεν πρέπει
να έχει ιδιαίτερη δυσκολία το PISANG PEAK, άλλωστε το έχουν και σαν κορυφή
trekking. Πρέπει να σημειώσουμε στα αρνητικά της αποστολής αυτό το γεγονός. Ότι
δεν είχαν συμπεριλάβει στο πρόγραμμα και μια κορυφή. Έπρεπε το trekking να είχε
μια κορυφή, όπως γίνεται συνήθως, μειώνοντας ίσως τις μέρες τουρισμού, ή
κόβοντας εντελώς την ζούγκλα.
Είδαμε το μνημείο των έντεκα νεκρών ορειβατών. Δέκα Γερμανοί και ένας σέρπας
πέθαναν στις 13-11-1994 στο PISANG PEAK, κάποια χιονοστιβάδα ίσως.
Βράδυ χωρίς φως
ΦΑΓΗΤΟ: Μακαρονόσουπα και 2ο πιάτο ρύζι με πατάτες, καυτερό νεπαλέζικο φαγητό,
βάλαμε και τσίλι και φαρμακωθήκαμε…
6η μέρα Σάββατο 10 Απρίλη
Ξύπνημα στις 6, όπως πάντα, αναχώρηση στις 7,20. Πήγα για φωτογραφίες και video
απέναντι από το ποτάμι για να προλάβω την ANNAPURNA II με τις πρώτες ακτίνες
του ήλιου.
ΠΡΩΙΝΟ: τσάι ή καφές και πίτα (άζυμο ψωμί) με τυρί κασέρι αυτή τη φορά
Ήταν μια χαλαρή διαδρομή 8 ωρών περίπου σήμερα για το MANAG, αλλά ταυτόχρονα
κουραστική, γιατί είχε συχνές στάσεις. Το ποτάμι δεν το αποχωριζόμαστε ποτέ. Η
μεγάλη στάση έγινε στο BHRAKA, όπου επισκεφθήκαμε το βουδιστικό μοναστήρι και
κάποιοι πήραν μέρος και στις εκδηλώσεις προς τιμή του γερμανού πρέσβη, ο οποίος
ήρθε με ελικόπτερο για να προωθήσει τον τουρισμό στην περιοχή για τους
γερμανούς τουρίστες. Παράλληλα είχαν διοργανώσει και ένα Μαραθώνιο, τον
Μαραθώνιο του MANAG, με αρκετή συμμετοχή κυρίως ευρωπαίων αθλητών
Φάγαμε για μεσημέρι στο ωραίο ξενοδοχείο στο BHRAKA, στην ωραία βεράντα.
Καθαριότητα και περιποίηση, άλλωστε εκεί θα έτρωγαν και οι επίσημοι.
Να σημειώσουμε ότι το MANAG έχει αεροδρόμιο για μικρά αεροπλάνα και ελικόπτερα
Παντού στη διαδρομή συναντάμε μικρά ιερά – στούπες (κάτι σαν τα εικονίσματα τα
δικά μας), άλλα με τροχούς και άλλα σκαλιστές πέτρες με ευχές. Τις στούπες τις
περνάς πάντα από αριστερά, ακόμα και τα ζώα Οι πάνινες ευχές είναι σε σχοινιά
κρεμασμένες, σε πολλά σημεία συναντάς δάσος απ’ αυτές, φαίνεται πως είναι κάτι
σαν το κερί που ανάβουν οι χριστιανοί στις εκκλησίες και βέβαια έχει οικονομικό
χαρακτήρα, γιατί αυτά τα αγοράζεις από τα μαγαζιά. Να το παγκάρι στο Νεπάλ. Σε
όλα τα μοναστήρια και τους ναούς έχει το «DONATION», οικονομική ενίσχυση,
λογικό, πώς θα συντηρηθούν, πάντα ο πιστός καλείται να δώσει…
Συνεχώς συναντάμε αγωγιάτες με μουλάρια και άλογα, λιγότερα γαϊδούρια όσο
ανεβαίνουμε, άλλα φορτωμένα και άλλα όχι. Αρχίζουμε και συναντάμε καβαλάρηδες
σαν άλλους καουμπόηδες, να τρέχουν στην κοιλάδα του MANAG. Παράλληλα άνθρωποι
φορτωμένοι με το χαρακτηριστικό τρόπο, τον ιμάντα στο μέτωπο, αρκετά μεγάλα
φορτία σε βάρος και όγκο, σωλήνες, τεράστια μαδέρια κλπ οι περισσότεροι με
σαγιονάρες.
Στο MANAG βρήκαμε τους ντόπιους παραταγμένους στην είσοδο του χωριού, όχι για
μας βέβαια, αλλά για τον γερμανό πρέσβη και τους άλλους επίσημους, πιθανόν να
έγινε και ο τερματισμός του Μαραθώνιου. Παραδοσιακά όργανα, γλυκά και
λουλούδια, όλοι με τα καλά τους. Για μας τίποτα
Το MANAG είναι μεγάλο χωριό, τουριστικό θέρετρο, είπαν ότι έχει 5000 κατοίκους,
αλλά μάλλον την εποχή του τουρισμού, γιατί το χειμώνα δεν πρέπει να μένουν όλοι
εκεί. Θυμίζει φαρ ουέστ με τα ΣΑΛΟΥΝ αριστερά και δεξιά του κεντρικού δρόμου,
δρόμος φαρδύς, ταμπέλες για ρεστωράν και μπαρ, μικρά ξενοδοχεία, ακόμη και
προβολή κινηματογράφου – βίντεο. Αλλά και βρωμιά, τα νερά να περνάνε βρώμικα
στο δρόμο. Το παλιό χωριό με πολλά ερείπια, σπίτια πέτρινα, πολλά
εγκαταλειμμένα, στενοί δρόμοι, απεριποίητοι, παρακμιακό σκηνικό.
Απέναντι θαυμάζουμε την GANGAPURNA (7.454μ), την ANNAPURNA
III (7.555μ) και στο βάθος το TILICHO PEAK (7.134μ)
Είναι Μ Σάββατο. Μείναμε εδώ δύο ημέρες για προσαρμογή, υψόμετρο 3.540μ. Το
βράδυ γιορτάσαμε τα γενέθλια του Κωστή σε ένα σχετικά καλό μπαράκι με ουίσκι
Νεπάλ, τοπικό παραδοσιακό ποτό (κάτι σαν τσίπουρο, από απόσταξη φρούτων) και
μπύρα φυσικά, τραγουδήσαμε ελληνικά και νεπαλέζικα. Ήρθαν γι αυτό δύο ντόπιοι
Από την πρώτη στιγμή κολήσαμε στο «τιριρί», το νεπαλέζικο παραδοσιακό τραγούδι,
που λένε ότι το αφιερώνουμε στους τρέκκερς
Τα δωμάτια
Τα ξενοδοχεία είναι μικρά καταλύματα, με μικρά δωμάτια και δύο μικρά ξύλινα
κρεβάτια, δεν εύρισκες ούτε κρεμάστρα, δύο τουαλέτες και δύο μπάνια για 21
άτομα, άλλα είχαν ρεύμα κι άλλα όχι, Ουσιαστικά είναι καταφύγια. Τι μπορεί να
περιμένει κανείς σε τέτοια υψόμετρα, πάλι καλά
Οι ντόπιοι ευγενικοί και ντροπαλοί, με βλέμμα αμήχανο και ελαφρύ χαμόγελο
ΦΑΓΗΤΟ: σούπες κοτόσουπα και ντοματόσουπα, μακαρόνια φούρνου ατομική μερίδα,
νόστιμη, με μανιτάρια και πατάτα βραστή με τη φλούδα
7η μέρα, 11 Απρίλη, Κυριακή του Πάσχα
Το πρωί χαλαρό ξύπνημα, πρωινό στις 7,30
ΠΡΩΙΝΟ: τσάι και τόστ με τυρί
Στις 9, μια ομάδα (13) έφυγε για το μοναστήρι, σε υψόμετρο 3.900 μ, να πάρουν
την ευχή του Λάμα. Με 100 ρουπίες ο καθένας υποχρεωτικά, πήραν την ευχή, ένα
κομποσχοίνι και ένα φουλάρι Εμείς οι άλλοι (8) φύγαμε για τον παγετώνα της
GANGAPURNA περίπου στο ίδιο υψόμετρο. Οι πορείες ήταν προγραμματισμένες στα
πλαίσια της προσαρμογής και του εγκλιματισμού.
Κάναμε μια διαδρομή περίπου 5 ώρες με την επιστροφή, έχοντας μαζί μας έναν
οδηγό. Περάσαμε το ποτάμι και συναντήσαμε αμέσως μετά την όμορφη μικρή λίμνη.
Φύγαμε από δεξιά και ανεβήκαμε στο οροπέδιο έχοντας μπροστά μας τον παγετώνα,
που τον πλησιάσαμε και τον αγγίξαμε.
Επιστρέφοντας φάγαμε το γλυκό μας, τη μηλόπιτα, και τηλεφωνήσαμε, δορυφορικό
τηλέφωνο, 800 ρουπίες το λεπτό (10 ευρώ), την μεγαλύτερη τιμή που συναντήσαμε.
Αγοράσαμε μήλα
με 5 ρουπίες το ένα, μικρά ντόπια
Η ώρα
Η διαφορά της ώρας με την Ελλάδα ήταν 3 ώρες και ένα τέταρτο μπροστά.
Στις 3 το απόγευμα είχε σεμινάριο για τη Νόσο του Υψομέτρου από γιατρούς
αγγλους, ορισμένοι από μας πήγαν.
Από χθες παραγγείλαμε μια κατσίκα να την κάνουν βραστή για το Πάσχα, αφού δεν
ήταν εύκολο να γίνει κάτι ψητό. Τη φάγαμε νωρίς το απόγευμα, κατά τις 4, με
ρύζι, και τσουγκρίσαμε βρασμένα αυγά, άσπρα.
Το βράδυ είχαμε τη γιορτή του Τάσου στο μπαρ του ξενοδοχείου «THORUNG LA», με
ποτά και τραγούδι από ντόπιους μουσικούς, πολύ ωραία φωνή. Το καλλιτεχνικό
πρόγραμμα πάντα τελειώνει νωρίς, γιατί έχουν ώρα κοινής ησυχίας αλλά και γιατί
στα χωριά έχουν υποχρεωτική ησυχία για το φόβο των ανταρτών
8η μέρα, Δευτέρα 12 Απρίλη
Ξύπνημα στις 6,30, αναχώρηση στις 8
ΠΡΩΙΝΟ: τσάι ή καφές, σάντουιτς με τυρί, μέλι και μαρμελάδα
Μέρα καλή με χαμηλή νέφωση το πρωί, αργότερα ήλιο και ζέστη Σήμερα ήπια και την
πρώτη βιταμίνη για την έλλειψη φρούτων Στο δρόμο συναντήσαμε την οικογένεια των
άγγλων, είχαν προβλήματα με διάρροιες και εμετούς, μάλλον από φαγητό στο MANAG,
όπως είπαν. Γύρισαν για θεραπεία στο MANAG, που έχει γιατρό. Είδαμε τέσσερις
γύπες σ’ ένα ψοφίμι, πρέπει να ήταν αγελάδα
Συνολικά περπατήσαμε 4 ώρες και φθάσαμε στο κατάλυμα, κοντά στο ποτάμι. Ήταν
ένα μικρό συγκρότημα από καταλύματα και ρεστωράν. Ανεβήκαμε περίπου 300 μέτρα
υψομετρικά για προσαρμογή, 1.30 ώρα περίπου. Λίγο φαγητό, ομελέτα με πατάτες,
στο ρεστωράν, ξεκούραση και ξάπλα απογευματινή, μπάνιο στο ποτάμι.
Τα γιακ
Θαυμάσαμε ένα κοπάδι με γιακ που περάσανε δίπλα στα καταλύματα. Τα γιακ είναι
μικρόσωμα βοοειδή, με μακρύ τρίχωμα και μακριά φουντωτή ουρά, που τα βρίσκει
κανείς σ’ αυτά τα υψόμετρα, πάνω από 4.000 μέτρα.
ΦΑΓΗΤΟ: σούπες (όπως συνήθως) μακαρόνια σάλτσα και τυρί, πατάτες κοκκινιστές
9η μέρα, Τρίτη 13 Απρίλη
Είναι η τρίτη φορά που σηκώθηκα τα μεσάνυχτα για τουαλέτα, τα κρεμμύδια και οι
σούπες….
Ξυπνήσαμε στις 6, πρωινό στις 6,30, αναχώρηση στις 7,30. Το πρωί είχε αρκετό
κρύο, γύρω πάχνη. Είμαστε σε υψόμετρο 4.018 μέτρα. Η βλάστηση είναι ελάχιστη με
χαμηλούς θάμνους
Ο προορισμός μας ήταν στα 4.800 περίπου στο Base Camp του Thorung La, με μια
στάση στο Thorung Phenti
(4.450μ) για 1,30 ώρα περίπου. Η τελευταία αυτή ανάβαση είχε αρκετή δυσκολία
λόγω της κλίσης.
Τα καταλύματα ήταν ισόγεια κτίσματα με μικρά δωμάτια και ένα εστιατόριο – μπαρ.
Ανεβήκαμε στο λόφο δίπλα με τη μικρή πέτρινη στούπα στην κορυφή και πολλές
μικρότερες στην πλαγιά, για την προσαρμογή, ένα όμορφο και άγριο τοπίο με
ολόγυρα τα βουνά των 6.000 και 7.000 χιλιάδων μέτρων. Είμαστε στο πουθενά
Φάγαμε βραδινό στις 5, μέρα ακόμη, και παίξαμε δηλωτή μέχρι στις 8,30. Μετά
όλοι προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε. Πήραμε από μια ασπιρίνη προληπτικά
10η μέρα, Τετάρτη 14 Απρίλη, το πέρασμα
Ήταν μια βραδιά δύσκολη, ένα σκυλί κάπου γάβγιζε, κάποιος έκανε εμετό, οι
περισσότεροι δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Ήμαστε στα 4.800, κρύο κάνει, υπάρχει
και σχετική αγωνία. Υπέφερα να ζεστάνω τα πόδια μου στο sleeping bag
Ξυπνήσαμε στις 3,15. Morning…. Η φωνή του σέρπα. Η διάθεση δεν μας έλειψε,
καλαμπούρια, ήπιαμε τις βιταμίνες μας και πήγαμε για πρωινό. Στη διάρκεια του
πρωινού ο αρχηγός, ο Γιώργος, ανακοίνωσε το δυσάρεστο, ότι ο ίδιος αδυνατεί να
συνεχίσει γιατί έχει δύσπνοιες, δεν κοιμήθηκε καθόλου και έχει τρεμούλα στα χέρια.
Συμπτώματα της Νόσου του υψομέτρου.
Η ομάδα πάγωσε προς στιγμή, ορίστηκε αρχηγός ο Μάνος, ο γιατρός Ο ίδιος ο
αρχηγός θα έπαιρνε έναν πόρτερ να επιστρέψει στο MANAG, που έχει αεροδρόμιο,
και από κει στην Κατμαντού ή στην POKHARA με αεροπλάνο
Η ομάδα ξεκίνησε, σε κλίμα λίγο βαρύ, για
το πέρασμα, στις 5 παρά τέταρτο, μισή ώρα νύχτα, με τους φακούς. Βήμα αργό
με συνεχείς στάσεις για να έρχονται όλοι μαζί.
Ορειβατικά λάθη
Πρέπει να πούμε την σοβαρή ένσταση κάποιων από μας για το ορειβατικό λάθος σε
ό,τι αφορά την πορεία, από την πρώτη σχεδόν μέρα. Οι συνεχείς στάσεις και η
προσπάθεια να έχουμε όλοι την ίδια απόδοση ήταν λάθος, μια και η ομάδα ήταν διαφόρων
δυνατοτήτων και αποδόσεων. Το σωστό είναι να υπάρχει η κεφαλή με τον αρχηγό
σέρπα, ο μεσαίος σέρπας να βοηθάει και ο τελευταίος να μαζεύει τους
καθυστερημένους. Οι συνεχείς στάσεις κόβουν το ρυθμό, κουράζουν ψυχολογικά τον
ορειβάτη. Ειδικά σε συνθήκες χαμηλής θερμοκρασίας. Η ευθύνη ανήκει στον ΕΟΣ
Αχαρνών που δεν είχε προετοιμάσει σωστά την ομάδα, δεν είχε δώσει τις
κατάλληλες οδηγίες. Να τονίσουμε ότι μια αποστολή στα Ιμαλάια και σε υψόμετρο,
είναι πάντα μια αποστολή απαιτήσεων, χρειάζεται κάποια προετοιμασία, φυσική
κατάσταση, απαιτούνται κάποιες μίνιμουμ προϋποθέσεις. Δυστυχώς ήταν μαζί μας
και άνθρωποι που δεν είχαν περπατήσει ποτέ στο βουνό, άλλοι που είχαν
τουλάχιστον ένα χρόνο να περπατήσουν, άλλοι που ..κάποτε ανέβηκαν στον Όλυμπο.
Γι’ αυτό ήμασταν τυχεροί που συναντήσαμε άψογες καιρικές συνθήκες. Αν το κρύο
ήταν περισσότερο τις τελευταίες μέρες, ή αν είχαμε χιόνι, θα είχαμε
περισσότερες απώλειες
Μετά τα πρώτα 500 μέτρα ο Γιάννης από τη Λάρισα δεν μπόρεσε να συνεχίσει,
ένοιωσε πλήρη αδυναμία και αναγκάστηκε να γυρίσει με άλλον πόρτερ. Όπως μας
διηγήθηκε αργότερα, ταλαιπωρήθηκε αρκετά να συναντήσει τον Γιώργο στη διαδρομή
για το MANAG
Το πέρασμα
Σε 3 ώρες περίπου φθάσαμε στο THORUNG LA, στα 5.416 μέτρα, ένα από τα ψηλότερα
περάσματα του πλανήτη, χωρίς να πατήσουμε χιόνι. Ήμασταν αρκετά τυχεροί, γιατί
είχαμε πολύ καλές καιρικές συνθήκες, μόνο ο αέρας ήταν αυτός, που δυσκόλευε
ίσως λίγο τα πράγματα. Στο πέρασμα συναντήσαμε κι άλλους φίλους, μπορέσαμε και
σταθήκαμε για λίγο για τις απαραίτητες φωτογραφίες, κάποιοι μπόρεσαν και ήπιαν
το τσάι στο τεϊοποιίο. Ολόγυρα χιλιάδες ευχές κρεμασμένες στα σχοινιά, στην
πέτρινη στούπα.
Δύο κορυφές υψώνονται αριστερά και δεξιά. Στο βορά η Yakawa Kang (6.482μ) και
νότια η Khatung Kang (6.488μ). Μπροστά μας ξεκινάει η κοιλάδα του Kali Gandaki
με το ομώνυμο ποτάμι
Φύγαμε γρήγορα παίρνοντας τον κατήφορο, κατεβήκαμε 1600 μέτρα περίπου
υψομετρική διαφορά φθάνοντας στο MUKTINATH, ένα χωριό
στα 3.798 μέτρα, χωριό τουριστικό με αρκετούς κατοίκους. Επισκεφθήκαμε ένα
βουδιστικό μοναστήρι πριν το χωριό, αρκετά πλούσιο, αυτό το έδειχνε και η
περίφραξη που είχε. Η εικόνα του χωριού ήταν παρακμιακή, με υπαίθρια μαγαζιά,
ζώα στους δρόμους, άλογα, βόδια, κατσίκες, κότες σε μια αρμονία με τους
ανθρώπους. Βρήκαμε και τηλέφωνο
Μακριά δυτικά βλέπουμε την περίφημη κορυφή του DHAULAGIRI
(8.167 μ)
Η συνολική πορεία ήταν 9 περίπου ώρες. Σήμερα ήταν και η Πρωτοχρονιά για το
Νεπάλ, 14 Απριλίου, έτος 2061….
Μείναμε στο γνωστό ξενοδοχείο "BOB MARLEY", από το όνομα του γνωστού
ροκ τραγουδιστή, τα στοιχεία του οποίου κυριαρχούσαν σε όλο το ξενοδοχείο.
ΦΑΓΗΤΟ: Φάγαμε στις 7μμ, σούπες και ένα φαγητό θιβετιανό, ένα ζυμαρικό γεμιστό
με χόρτα. Δεν έφαγε σχεδόν κανείς. Πέτρο, το στομάχι σου!
Κοιμηθήκαμε ξεροί από την κούραση, αλλά και την αϋπνία της προηγούμενης βραδιάς
11η μέρα, Πέμπτη 15 Απρίλη
Ξυπνήσαμε στις 7, πρωινό στις 7,30, αναχώρηση στις 8,15 για το JOMSOM, για να
πάρουμε το αεροπλάνο για την POKHARA
ΠΡΩΙΝΟ: τσάι ή καφές, αυγό βραστό, τυρί και ψωμί Νεπάλ (σαν τηγανίτα)
Φεύγοντας από το MUKTINATH επισκεφθήκαμε ακόμα ένα βουδιστικό μοναστήρι. Είδαμε
το εργαστήριο βοτανολογίας όπου παρασκευάζονται φάρμακα από τα βότανα, όπως
κολλύριο για τα μάτια από κάποια ρίζα, για παράδειγμα, είδαμε πώς το τρίβουν το
κόκκινο πιπέρι οι καλογέροι… Η διαδρομή μονότονη στην αρχή, λίγα στάρια σε
πεζούλες, λίγα νερά και στη συνέχεια «κρανίου τόπος», τοπίο ερήμου.
Συναντήσαμε το Kali Gandaki, ένα ποταμό με μεγάλη κοίτη, που φαίνεται πως
γεμίζει την εποχή των μουσώνων και των βροχοπτώσεων. Σταματήσαμε μία ώρα
περίπου σ’ ένα όμορφο μέρος στην άκρη του ποταμού, πραγματική όαση. Φάγαμε
μηλόπιτα και ήπιαμε το τσάι μας. Η υπόλοιπη διαδρομή για 2 ώρες και μέχρι το
JOMSON ήταν μέσα στην κοίτη. Περάσαμε στην αρχή την τεράστια κρεμαστή γέφυρα,
με τον δυνατό αέρα και την άμμο να μας χτυπάει το πρόσωπο. Ευτυχώς που φορέσαμε
όλοι τα μαντήλια. Μια διαδρομή αξέχαστη με τον αέρα, τους καβαλάρηδες να
περνάνε καλπάζοντας, καραβάνια φορτωμένα, άνθρωποι και ζώα σε μια περιπέτεια. Ο
δυνατός αέρας είναι κάθε μέρα από τις 12 ως τις 6 το απόγευμα.
Φθάσαμε στο JOMSON κατά τις 2.30 μμ, συνολικά έξι ώρες πορεία, υπογράψαμε στο
check point και πήγαμε στο ξενοδοχείο MOUNTAIN VIEW, καινούργιο σχετικά με
μπάνιο μέσα. Είχαμε να δούμε μπάνιο μέσα στο δωμάτιο από την Κατμαντού
Το JOMSON είναι μια μικρή καινούργια πόλη με πλακόστρωτους δρόμους, με
αεροδρόμιο για μικρά αεροπλάνα και ένα μεγάλο στρατόπεδο στην είσοδο της πόλης.
Δεν έχει αυτοκίνητα. Θεωρείται η αφετηρία για το ανέβασμα στο DHALAGIRI
Απόγευμα μπάνιο, λίγο ύπνο, τηλέφωνο και φαγητό στις 7 ΦΑΓΗΤΟ: Σούπα, κρέας
γιακ (ψητό κατσαρόλας έμοιαζε) νόστιμο και καλομαγειρεμένο
Το καθεστώς δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των τουριστών μετά τη δύση του
ηλίου, γιατί υπάρχει ο φόβος των ανταρτών μαοϊστών, που κάνουν επιδρομές
ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες. Γι’ αυτό τα πάντα κλείνουν στις 9. Το βράδυ
κάποιοι είπαν ότι ακούγονταν πυροβολισμοί
12η μέρα Παρασκευή 16 Απριλίου
Ξύπνημα στις 7.30, πρωινό στις 8 ΠΡΩΙΝΟ: ψωμί ΝΕΠΑΛ, τυρί, δύο αυγά βραστά ή
γιαούρτι
Αμέσως μετά αναχώρηση για τη MARPHA, ένα παραδοσιακό χωριό. Η διαδρομή για τη
MARPHA μέσα στο ποτάμι στην άκρη της κοίτης, ευχάριστη και χαλαρή, περίπου μια
ώρα Το χωριό πράγματι εντυπωσιακό, παραδοσιακό, πέτρινα σπίτια, μαυρισμένα, με
τα ξύλα για το χειμώνα στις ταράτσες ολόγυρα, αγορά με τα γνωστά τουριστικά
είδη και σουβενίρ. Επισκεφθήκαμε το βουδιστικό ναό στο κέντρο του χωριού και
μετά ελεύθεροι για βόλτες, φωτογραφίες και φαγητό
Επιστρέψαμε στο JOMSON στις 1 το μεσημέρι. Ήταν μια ευκαιρία για επίσκεψη στο
Λαογραφικό Μουσείο στην άλλη είσοδο της πόλης, με μοναστήρι, βιβλιοθήκη, video
room. Το προσωπικό ευχάριστο και καλοδιάθετο, έβαλαν να ακούσουμε και να δούμε
σε κασέτα την ομιλία του βασιλιά για την ιστορία της περιοχής και τα
πολιτιστικά τους δρώμενα. Ήταν ενταγμένο σε κάποιο πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο
από έναν γιαπωνέζικο οργανισμό. Είναι φυσικό τέτοια προγράμματα να υλοποιούνται
από τις άλλες ασιατικές χώρες, τη στιγμή που υπάρχουν σημαντικές εμπορικές
συναλλαγές και συμφέροντα
Ξεκούραση, χαρτιά στο ξενοδοχείο και φαγητό στις 7μμ ΦΑΓΗΤΟ: Σούπες,
πατατόσουπα ή μανιταρόσουπα, κρέας γιακ ή κοτόπουλο και γιαούρτι ή κρέμα
σοκολάτα, τσάι
13η μέρα Σάββατο 17 Απριλίου
Ξύπνημα στις 5πμ, πρωινό στις 5.30
ΠΡΩΙΝΟ: ψωμί ΝΕΠΑΛ, τυρί, ομελέτα ή γιαούρτι, τσάι
Η πρώτη ομάδα πέταξε με το αεροπλάνο στις 7 και 20 περίπου για την POKHARA, ένα
ελικοφόρο των 18 θέσεων, περνώντας πάνω από τα βουνά και τα τροπικά δάση σε μια
απόσταση 20 λεπτών περίπου
ΣΤΗΝ POKHARA
Η POKHARA, μια πόλη των 150.000 κατοίκων περίπου, επίπεδη, ζεστή, που της δίνει
ιδιαίτερη αξία η όμορφη λίμνη με τις βάρκες και την πλούσια βλάστηση στις άκρες
της, τα όμορφα μαγαζιά, ρεστωράν και καφε μπαρ για τους τουρίστες, και
ορειβάτες. Διασχίζεται από ένα μικρό ποτάμι, βρώμικο, όπως είναι αναμενόμενο,
γιατί όλα χύνονται σ’ αυτό.
Μείναμε στο ξενοδοχείο «KANTIPUR» κοντά τη λίμνη, ωραίο με αριστοκρατική
εμφάνιση, και μπόλικα λουλούδια. Συναντήσαμε και τους δύο συνοδοιπόρους μας, οι
οποίοι αποχώρησαν λίγο πριν το THORONG LA, τον Γιώργο και τον Γιάννη, που μας
διηγήθηκαν με κάθε λεπτομέρεια τη δική τους ταλαιπωρία. Η μέρα ήταν ελεύθερη,
περπατήσαμε κυρίως στον παραλιακό εμπορικό δρόμο, γεμάτο με τουριστικά μαγαζιά,
πολλά ορειβατικά είδη, T-SHIRT, σουβενίρ, κάρτες, χάρτες κλπ, αλλά και γραφεία
τουριστικά, INITERNET και τηλέφωνο. Κάποιοι νοίκιασαν ποδήλατα για να γνωρίσουν
καλύτερα την πόλη. Αρχίσαμε από δω αγορές με παζάρια, πράγμα που θα το
συναντήσουμε στην Κατμαντού πιο έντονα. Φαγητό σ’ ένα αριστοκρατικό ρεστωράν.
Παραγγείλαμε τοπικό κρασί και μας έφεραν ένα μπουκάλι τσίπουρο, αποσταγμένο
προϊόν από τοπικά φρούτα. Τι να πιεις…
Το απόγευμα ξεκούραση και μετά ξανά περπάτημα προς το εσωτερικό της πόλης, μια
πόλη με έναν οικιστικό αχταρμά, αγελάδες να περπατάνε ανάμεσα στα αυτοκίνητα
(στο ΝΕΠΑΛ είναι προτιμότερο να σκοτώσεις άνθρωπο παρά αγελάδα), σπίτια
καινούργια δίπλα στις παράγκες και τα χαμόσπιτα, βρωμιά και σκουπίδια. Μας
απείλησε για λίγο η βροχή, τη γλιτώσαμε και επιστρέψαμε στον παραλιακό δρόμο,
καφέ καπουτσίνο στο LAKE SIDE και μετά βραδινό φαγητό και μπύρα σ’ ένα όμορφο
ρεστωράν με ωραία μουσική. ΦΑΓΗΤΟ: μακαρόνια με κρέμα μανιτάρια
14η μέρα Κυριακή 18 Απριλίου
Αρχίζει το καθαρά τουριστικό κομμάτι της αποστολής μας. Μια λάθος επιλογή κατά
τη γνώμη μου, που αν το ήξερα, θα προσπαθούσα να το αποφύγω
Ξύπνημα στις 6.30, πρωινό στις 7 ΠΡΩΙΝΟ: μπουφέ, αρκετά καλό Αναχώρηση στις
8.30 με ένα λεωφορείο μαζί με άλλους τουρίστες της εταιρείας GREEN LINE TRAVEL
με air-condition. Βρεθήκαμε σε τρεις ώρες σ’ ένα ΜΟΤΕΛ και κατεβήκαμε για
μεσημεριανό φαγητό. Μπουφέ με καυτερά φαγητά, κοτόπουλο κατσαρόλας, πατάτες,
ρύζι με φακές κλπ. Φάγαμε και περιμέναμε κάπου μια ώρα για να έρθει το
λεωφορείο της γραμμής από την ΚΑΤΜΑΝΤΟΥ να μας μεταφέρει σε μια πόλη κοντά στο
εθνικό πάρκο. ¶ρχισε η οδύσσεια
Το λεωφορείο ήταν της γραμμής γεμάτο με ντόπιους χωρίς air-condition. Ανέβαινε
διαρκώς, πότε σε άσφαλτο πότε σε χώμα, να διασταυρώνεται με ατέλειωτα φορτηγά
και λεωφορεία, προσπεράσεις, κορναρίσματα ατέλειωτα, γέφυρες στενές, να μην
βλέπεις μπροστά σου από τη σκόνη, ζέστη αφόρητη, να γέρνει το λεωφορείο στους
χείμαρρους και τα λαγκάδια μπατάροντας πότε από τη μια και πότε από την άλλη
πλευρά, με ταχύτητα. Φωνές, αγανάκτηση, φόβος.
Αυτό κράτησε κοντά 2,5 ώρες μέχρι να φθάσουμε στην πόλη, μια πόλη σαν την
Κατμαντού, τουρλού, ανακατωμένος ο ερχόμενος. Μας άφησαν σ’ ένα μαγαζί, που
τότε επισκευάζονταν, για να αλλάξουμε λεωφορείο. Ξέσπασε η αγανάκτησή μας. Τα
είπαμε έντονα στον εκπρόσωπο του γραφείου, που μας συνόδευε, και μας απάντησε
πως αυτή η συμφωνία έχει γίνει από την Αθήνα, όχι δηλαδή με δικό μας λεωφορείο,
αλλά με την τοπική συγκοινωνία, γιατί αλλιώς το κόστος θα ήταν μεγαλύτερο. Το
δεχτήκαμε, τι να κάναμε άλλωστε, και συνεχίσαμε για μια ώρα ακόμη με ένα μικρό
λεωφορείο.
Φθάσαμε μετά από 8 ώρες, στις 4μμ, στο CHITWAN, το Εθνικό Πάρκο στη ζούγκλα.
Περάσαμε το ποτάμι με τη βάρκα και περπατώντας φθάσαμε στα μικρά σπιτάκια μέσα
στα δέντρα, δίπλα στο ποτάμι, χωρίς φως, αλλά με τουαλέτα και μπάνιο, αρκετή
ζέστη και υγρασία. Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, πολύ σύντομα χωριστήκαμε
σε δύο ομάδες και περπατήσαμε μια ώρα περίπου μέσα στη ζούγκλα, υποτίθεται σε
μονοπάτια για να δούμε άγρια θηρία. Είδαμε από μακριά τον ρινόκερο, ακούσαμε
πολλά κελαηδήματα πουλιών κλπ. Μια ψιλοαπάτη, γιατί η παρουσία των αγρίων ζώων
είναι τεχνητή, με την έννοια ότι υπάρχουν 5 ελέφαντες που τους έχουν φέρει από
τα τσίρκα, εκπαιδευμένους, αυτοί βγαίνουν βόλτα στην περιοχή και έχουν αφήσει
την έντονη παρουσία τους με την κοπριά τους. Και οι ρινόκεροι πρέπει να είναι
μισοσυντηρούμενοι από τους ανθρώπους του Κέντρου που ξέρουν κάθε φορά πού θα
τους βρουν. Στα δέντρα κάποιοι είδαν μαϊμούδες
Επιστρέφοντας μας έγινε προβολή slides για το Εθνικό Πάρκο και τα ζώα. Μετά
ΦΑΓΗΤΟ, μπουφέ, τα ίδια με το μεσημέρι και επί πλέον σοκολάτα γλυκό του
κουταλιού
15η μέρα Δευτέρα 19 Απριλίου
Ο ύπνος το βράδυ ήταν κουραστικός, χωρίς μπλουζάκι γιατί είχε ζέστη. Το πρωί
ξύπνημα στις 5.30. Ένα ξύπνημα εντυπωσιακό με τις φωνές και τα κελαηδήματα
εκατοντάδων πουλιών, φωνές ξένες για μας, μια συναυλία πρωινή. Καφές και τσάι
στις 6 και στις 6.30 αναχώρηση, ξανά σε δύο ομάδες. Περπατήσαμε μία ώρα περίπου
στο δάσος παρατηρώντας τα πουλιά και προσπαθήσαμε υποτίθεται να βρούμε άγρια
ζώα, αλλά τίποτα. Τελικά μπήκαμε στη βάρκα στο ποτάμι, αφού μας περίμεναν οι
βαρκάδες, και κάναμε βαρκάδα, πολύ ωραία, χαλαρώσαμε κατεβαίνοντας το ποτάμι.
Φθάσαμε στο σημείο που παρκάρουν οι βάρκες κι από κει με τα πόδια στα σπιτάκια
ΠΡΩΙΝΟ: μπουφέ, φασόλια και πατάτες, αυγά, τυρί, μαρμελάδα και τσάι, καφές,
ψωμί Κατά τις 9 φύγαμε για παρατήρηση πουλιών και παίρνοντας τη βάρκα περάσαμε
απέναντι και πήγαμε στο χωριό. ‘Ένα αγροτικό χωριό, με σπίτια από πηλό, χωρίς
παράθυρα για τα κουνούπια και την μαλάγρα, με 5-6 παιδιά κάθε οικογένεια,
φωτογραφίες και video. Δώσαμε καραμέλες στα παιδιά. Στην επιστροφή ο Κωστής και
ο Μάνος μπήκαν στο ποτάμι κολυμπώντας μέχρι τα σπιτάκια, μέσα στα βρώμικα νερά.
Φάγαμε στις 1 μμ. ΦΑΓΗΤΟ μπουφέ: σούπα, κρέας κατσαρόλας, πατάτες κοκκινιστές,
ρύζι και φακές, σαλάτα (αγγούρι – ντομάτα), μπρόκολα με σάλτσα, μανταρίνια και
καφές
Στις 3 μμ οι περισσότεροι πήγαν στο ποτάμια για να δουν το μπάνιο των
ελεφάντων. Εμείς διαμαρτυρόμενοι για την κακομεταχείριση των ζώων, υψώσαμε μέσα
μας ένα πανώ «ΤΑ ΑΓΡΑ ΖΩΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ» και δεν πήγαμε
Το βράδυ είχε νεπαλέζικη βραδιά με ένα χορευτικό συγκρότημα της περιοχής, νέα
παιδιά χόρεψαν έναν περίεργο χορό με τον ήχο ενός ταμπούρλου χτυπώντας μεταξύ
τους τα ξύλα που κρατούσαν. Μπήκαν και οι δικοί μας στο χορό, χορός
διονυσιακός, τουρλού χωρίς κάποιο ρυθμό, ξεφάντωμα, όμως, και ίδρωμα για όλους
Βραδινό ΦΑΓΗΤΟ με τις γνωστές πια γεύσεις
16η μέρα Τρίτη 20 Απριλίου
Σηκωθήκαμε στις 5.30, πρωινό στις 6, αναχώρηση στις 7.15 με τη βάρκα, μετά το
μικρό λεωφορείο, πρώτη στάση στην πόλη στο ίδιο μαγαζί και στη συνέχεια το
γνωστό ταξίδι με την ενδιάμεση στάση στο ΜΟΤΕΛ
Φθάσαμε στην Κατμαντού στις 4 το απόγευμα μετά τη γνωστή ταλαιπωρία των 8 ωρών,
με συνεχή μπλοκαρίσματα, κορναρίσματα, check point και βέβαια σε πολλά σημεία
στην άκρη του γκρεμού, πέφτουμε δεν πέφτουμε, σ’ έναν απαίσιο δρόμο στο
μεγαλύτερό του κομμάτι. ¶νθρωποι, σπίτια, ζώα σε όλο το μήκος του δρόμου των
200 περίπου χιλιομέτρων, ένα ατέλειωτο ανθρωπολόι, μικρά παιδιά να εισπνέουν τη
σκόνη, να προσπαθούν να πουλήσουν κομμάτια αγγούρια στους ταλαιπωρημένους
επιβάτες και οδηγούς των χιλιάδων λεωφορείων και φορτηγών. ΙΧ ελάχιστα. Παντού
η ινδική εταιρεία ΤΑΤΑ με το πανομοιότυπο στυλ των οχημάτων, μια μονοτονία κι
αυτή
Ο δρόμος αυτός σε 2 – 3 χρόνια δεν νομίζω να είναι σε θέση να λειτουργήσει. Ο
αριθμός των αυτοκινήτων θα πολλαπλασιαστεί αντικειμενικά για να εξυπηρετήσει
την πληθυσμιακή αύξηση και οι φθορές είναι γρήγορες και αναπόφευκτες. Οι
κλίσεις είναι πολύ μεγάλες και η ορμητικότητα των χειμάρρων καταστρέφουν τις
γέφυρες και το οδόστρωμα κάθε φορά που βρέχει. Δεν υπάρχει προοπτική
διαπλάτυνσης λόγω των μεγάλων κλίσεων αλλά και της σαθρότητας των εδαφών
Το πρόβλημα στο ΝΕΠΑΛ, όπως το συζητήσαμε με το Δημήτρη, και διαφωνήσαμε,
πρέπει να αντιμετωπιστεί κατά τη γνώμη μου, με έναν συνδυασμό: Μόρφωση –
ενημέρωση – δραστικός έλεγχος των γεννήσεων - ήπιες μορφές παρέμβασης στα
ορεινά. Η ευημερία έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να οδηγήσει τις γεννήσεις σε
σύγκλιση με το μέσο όρο των οικονομικά αναπτυγμένων χωρών. Αυτό βέβαια
σημαίνει, η διεθνής κοινότητα και ο ΟΗΕ με τη UNISEF να αναλάβουν ανάλογη
δράση, και όχι να περιμένουν πότε θα φθάσουν τα τεράστια καραβάνια, τα στίφη,
των πεινασμένων της ανατολής στην πόρτα μας. Τότε θα είναι αργά. ΤΩΡΑ πρέπει να
μ ο ι ρ α σ τ ο ύ μ ε τα πλούτη και τη φτώχεια μας με τους πεινασμένους λαούς,
σε έναν διεθνή προσανατολισμό της ανυστερόβουλης προσφοράς μας και να μην
επιτρέψουμε τους αποικιοκράτες πολεμοκάπηλους αμερικανούς και τους άλλους
φίλους τους να το κάνουν με πολέμους και καταδυναστεύσεις. Δείτε ΙΡΑΚ,
Αφγανιστάν και τα άλλα κράτη. Είναι σίγουρο πως αν ο έλεγχος του πληθυσμού δεν
γίνει από τους ίδιους τους ανθρώπους, ή αυτό θα γίνει βίαια με πολέμους, ή θα
το κάνει η ίδια η φύση με αρρώστιες και καταστροφές. Αυτό θεωρείται νομοτέλεια.
Ο πλανήτης και η φύση έχουν πεπερασμένες δυνατότητες αγαθών για τον άνθρωπο,
πεπερασμένες ποσότητες φυσικών πόρων. Αυτές τείνουν δυστυχώς να εξαντληθούν.
Όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί
Στην Κατμαντού οι περισσότεροι μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, στο MANASLU, που
μείναμε και κατά την άφιξή μας. Αυτή τη φορά μας έδωσαν καλύτερα δωμάτια. Οι
υπόλοιποι προτίμησαν ένα πιο αριστοκρατικό ξενοδοχείο με πρόσθετη επιβάρυνση 12
ευρώ τη βραδιά
ΦΑΓΗΤΟ στις 7μμ: σούπα, φασολάκια, ντομάτα γεμιστή, λίγο κοτόπουλο, λίγο
κολοκύθι, πατάτες τηγανιτές, κομπόστα και τσάι
Τηλέφωνο 170 ρουπίες το λεπτό, INTERNET 40 ρουπίες την ώρα
Αργότερα βγήκαμε στην ΤΑΜΕΛ, στη βρωμιά και το σκοτάδι, με μπόλικο άρωμα
«Κατμαντού», και ανεβήκαμε σε μια ταράτσα, όπου απολαύσαμε για λίγο live
τραγούδια της 10ετίας 60-70 DOORS, JIM MORISSON κλπ
17η μέρα Τετάρτη 21 Απριλίου
Το πρωί σηκωθήκαμε στις 7.15 πρωινό στις 7.30, αναχώρηση με το λεωφορείο στις
8.30 για την πόλη, αξιοθέατα, ναούς, αγορά κλπ, και ψώνια. Μαζί μας αυτή τη
φορά ήταν ένας ξεναγός, ένας «γλείφτης» τύπος, που σε προκαταλάμβανε αρνητικά
με την πολυλογία του. Ανεβήκαμε σ’ ένα λόφο, όπου βρίσκεται το συγκρότημα των
εκατοντάδων βουδιστικών ναών και μοναστηριών, το Bouddhanath, του θεού Shiva.
Είδαμε την πόλη από ψηλά μέσα στο νέφος της, παντού το «άρωμα Κατμαντού» (γειά
σου Ευκλείδη!). Στο μυαλό μου έρχεται η λέξη τραγωδία: ένας συρφετός, άνθρωποι,
αυτοκίνητα, ζώα, σκουπίδια, σκουπίδια, σκουπίδια….Όσο λάθος κι αν είναι, εμείς
διαπαιδαγωγηθήκαμε με το ρητό «η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά». Αλλη
κουλτούρα; Αλλη νοοτροπία; Ίσως.
Κατεβαίνοντας σταματήσαμε σ’ ένα δήθεν ορφανοτροφείο, και το μυστικό ήταν να
μας πάει ο ξεναγός σ’ ένα μαγαζί για ψώνια. Εκνευρισμός κι εδώ. Συμπέρασμα, δε
λείπουν ποτέ αυτά από τα τουριστικά γκρουπ. Η συνέχεια ήταν ξενάγηση στην
πλατεία DURBAR με τους ναούς και το παλιό παλάτι. Ίσως το πιο ενδιαφέρον τμήμα
της πόλης για τον επισκέπτη.
Πολλοί άνθρωποι, τουρίστες και ντόπιοι, σ’ ένα ανελέητο παζάρι, από τα πιο
μικρά και ασήμαντα. Όχι φόβος για κλοπή, όχι βία, πολύ ενοχλητικοί όμως στο να
σου πουλήσουν, να σε παρακαλάνε επίμονα να αγοράσεις, μια ιδιότυπη ζητιανιά,
κάποιοι γραφικοί τύποι να κυνηγάνε να φωτογραφηθούν μαζί σου για να τους
πληρώσεις. Αλλά και άνθρωποι να ψάχνουν στα σκουπίδια, άλλοι να φτύνουν κάτω,
τι να κάνουν … η σκόνη, άλλοι να φορούν μάσκες.
Στρατιώτες με τα όπλα τεταμένα παντού, ο φόβος του εσωτερικού εχθρού. Για μας ο
φόβος, η τρομοκρατία της δηλητηρίασης, μη το νερό, μη τα λαχανικά, μη τα
φρούτα, το γάλα, και κάθε φορά να κολλάει ο λαιμός σου από τη σκόνη. Η μύτη να
ξεραίνεται και η μυρωδιά του καμένου σκόρδου να κολλάει στα ρούχα, στα
μαξιλάρια, παντού. Και κάποιες στιγμές να αναρωτιέσαι «τι θέλω εγώ εδώ, σχεδόν
μια βδομάδα;». Κι όμως θέλω να ξαναπάω! Το άρωμα της Κατμαντού σε τραβάει,
είναι κι αυτό μια εμπειρία, μια ανακωχή στην άκρη της υπερβολής. Κάντο κι αυτό,
είναι μια όψη της ζωής, κι εδώ πλανήτης είναι, κι εδώ είναι λαός, καλός λαός!
Λέξεις που σημείωσα το βράδυ πριν από τον ύπνο (είναι εξομολόγηση): ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ,
ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ, ΒΙΤΣΙΟ, ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ, ΣΥΓΧΥΣΗ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΓΝΩΡΙΜΙΑ, ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, Η ΑΛΛΗ
ΟΨΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ, ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, ΤΟ ΑΒΕΒΑΙΟ ΜΕΛΛΟΝ. Γιατί τις σημείωσα; μη
ρωτάτε.
Στην Κατμαντού βέβαια ήμασταν τουρίστες και όχι ορειβάτες. Αν το πρόγραμμα
τελείωνε στο JOMSON ή στην POKHARA ίσως ήταν καλύτερα για ορισμένους από μας.
Ήταν θέμα προετοιμασίας, ο μέγιστος σκοπός του δικού μας ταξιδιού ήταν η
ANNAPURNA και τα Ιμαλάια. Στην Κατμαντού είναι καλό να πάει κανείς
προετοιμασμένος για τουρισμό. Ίσως το ανακάτεμα ορειβασίας και τουρισμού
κάποιους μας επηρεάζει αρνητικά. Εγώ για παράδειγμα ήθελα να κρατήσω
περισσότερο στο μυαλό μου την εικόνα των βουνών, το μεγαλείο της ANNAPURNA, τις
κοιλάδες, τα ποτάμια. Η αγωνία, η δυσκολία δεν έπρεπε να σβηστούν τόσο γρήγορα
από το μυαλό εξ αιτίας της έντονης κούρασης και την ταλαιπωρίας της 3ης
βδομάδας, της απογοήτευσης της ζούγκλας και της Κατμαντού, της βρωμιάς και της
επικίνδυνης πορείας 8 – 9 ωρών για το τίποτα. Αυτό λέγεται «λάθη στην
ορειβατική αποστολή», «λάθη στο τουριστικό μέρος», ορειβασία και τουρισμός σε
μια δύσκολη συνάντηση, σε ακραίες συνθήκες, η μικτή ομάδα κουράζει και
κουράζεται
Το μεσημέρι πήγαμε σε μια ιστορική συνοικία, το PATAN, έξι χιλιόμετρα από το
κέντρο της πόλης, μια ενδιαφέρουσα περίπτωση με βουδιστικούς ναούς και εξαιρετικά
τέμπλα Ελεύθερο φαγητό το μεσημέρι, vegetarian friends rise, 135 ρουπίες Στην
επιστροφή στην πόλη ο ξεναγός θέλησε να μας πάει σε αποθήκη για αγορά
χονδρικής, ξανά εκνευρισμός κλπ Επιστροφή και χαλάρωμα στο ξενοδοχείο, βραδινό
στις 8 μμ
ΒΡΑΔΥΝΟ: Σούπα, κανελόνια γεμιστά με χόρτα, κοτόπουλο με ρύζι, κρέμα γλυκό,
τσάι, καφές
18η μέρα Πέμπτη 22 Απριλίου
Ξύπνημα στις 6.30, πρωινό στις 7.30 Το γκρουπ πήγε στο παραδοσιακό χωριό
Bhaktapur έξω από την πόλη. Με το Δημήτρη μείναμε στην πόλη κάνοντας μια χαλαρή
πορεία στις πλατείες και στην Ταμέλ. Κάναμε υποτίθεται κάποια ψώνια,
επισκεφθήκαμε τη Freak Street, το δρόμο των χίπις, και στη συνέχεια στην Ταμέλ
φάγαμε σε αριστοκρατικό ρεστωράν και ήπιαμε καφέ επίσης σε ένα πολύ όμορφο
μπαράκι. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο με ψιλόβρεχο με το τοπικό «ταξί», ο
ποδηλάτης, που σέρνει το μικρό κάρο για δύο άτομα. Αυτοί οι τύποι σ’ όλη την
πόλη σε παρακαλάνε να σε πάρουν, μια δουλειά αρκετά κουραστική, αν σκεφθεί
κανείς ότι έχει και ορθοπεταλιά με πολλά αυτοκίνητα σε μια άναρχη πόλη
Το βράδυ είχαμε το αποχαιρετιστήριο γεύμα στο ξενοδοχείο TIBET στο κέντρο της
Ταμέλ, όπου φάγαμε θιβετιανά φαγητά, τα οποία μάλλον μας πείραξαν… Βαριά
φαγητά, με μπόλικα μπαχαρικά, ανακατεμένες γεύσεις
19η μέρα Παρασκευή 23 Απριλίου
Μέρα της αναχώρησης, πρωινό χαλαρό με το μυαλό στην Ελλάδα και την πτήση. Μια
πτήση ξανά με την αεροπορική εταιρεία ΤΑΙ, μέσω Μπαγκόγκ
Σάββατο 24 Απριλίου στις 7 το πρωί στην Αθήνα
Μια δύσκολη και εντελώς προσωπική περιγραφή αυτό το τελευταίο κομμάτι, το πιο
άχαρο των 22 ημερών, με αντικρουόμενα συναισθήματα. Το σημαντικό νομίζω είναι
πώς ο καθένας είναι προετοιμασμένος ψυχολογικά. Πρέπει να ομολογήσω ότι είχα
προετοιμαστεί για μια ορειβατική και μόνο εμπειρία και το τουριστικό μέρος το
είχα σχεδόν αγνοήσει. Γι’ αυτό και δεν κατάφερα να «απελευθερωθώ» και να
απολαύσω, όπως έπρεπε ή όπως έκαναν οι άλλοι συνοδοιπόροι, την 3η βδομάδα του
ταξιδιού μας.
Την άλλη φορά θα έχω καλύτερα λόγια για σένα
Κατμαντού.! Αυτή τη φορά δεν θέλω να υποκρίνομαι και να πω ψέματα. Όμως η σκέψη
για την ίδρυση του Συλλόγου των Φίλων της Ανναπούρνα δεν είναι αστείο. Ας
πέσουν κάποιες ιδέες, Ανναπουρνιώτες….
Περιμένω τις παρατηρήσεις σας, ιδιαίτερα από τους συνοδοιπόρους του trekking
της Annapurna
Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε και να συγχαρούμε τον ΕΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ για τη διοργάνωση
της εκδρομής. Οι όποιες παρατηρήσεις είναι καλόπιστες και συναγωνιστικές
Κάποιες ιστοσελίδες με φωτογραφίες και περισσότερες πληροφορίες για την περιοχή
http://www.virtourist.com/asia/annapurna/
http://www.yetizone.com/annapurna_map.htm
http://www.cs.dartmouth.edu/whites/nepal/
http://www.hsdejong.nl/nepal/index_pages/day_1.html
http://www.pcug.org.au/~alanlevy/Nepal.HTM
Στέφανος Σταμέλλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου