Στα Μονοπάτια του Αχιλλέα: Μεγάλη Κάψη – Άγιοι Απόστολοι – Μαυρίλο (9.10.2011)

Το πρόγραμμα του Ομίλου Φίλων Βουνού & Θάλασσας της Βούλας ήταν: διανυκτέρευση το Σάββατο στο Δασικό Χωριό «Λιβαδάκι», στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας, και την Κυριακή πεζοπορία στα Μονοπάτια του Αχιλλέα. Η Σούλα, γραμματέας του Ομίλου, παρακάλεσε να τη βοηθήσουμε και το είδαμε με το Γιάννη ως μια πρόκληση και μια ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για τα μονοπάτια στην περιοχή.

Η Δυτική Φθιώτιδα είναι από τις πιο όμορφες περιοχές της Φθιώτιδας και της Ελλάδας, με πλούσια ιστορία από αρχαιοτάτων χρόνων. Θεωρείται ότι είναι η πατρίδα του Αχιλλέα. "Η προϊστορία ομιλεί για τους Μυρμιδόνες που οδηγήθηκαν στην Φθία από τον Πηλέα, τον Βασιλιά της Αίγινας. Από τον Πηλέα και την Θέτιδα γεννιέται ο Αχιλλέας. Οι νεότεροι συγγραφείς όπως ο Δημήτριος Αινιάν και ο Ι. Βορτσέλας, πιστεύουν ότι η έδρα του κράτους του Πηλέα βρισκόταν στις πηγές του Σπερχειού, κάτω από τον Τυμφρηστό, συγκεκριμένα στον τόπο του Μαυρίλου, σύμφωνα και με όσα μαρτυρεί ο Όμηρος". Περισσότερα στον ιστότοπο του Ομίλου Ενεργών Πολιτών Δυτικής Φθιώτιδας http://omilospoliton.blogspot.com/2011/09/blog-post.html

Ανεβαίνοντας για το Καρπενήσι, μετά τον Άγιο Γεώργιο στο Χάνι Πλατανιά στρίβουμε δεξιά παίρνοντας τις στροφές για τα χωριά Μεγάλη Κάψη, Μερκάδα, Μαυρίλο, Νεοχώρι. Μέσα από τη Μεγάλη Κάψη ανεβαίνουμε αριστερά και σε ένα χιλιόμετρο περίπου φθάνουμε στο Δασικό Χωριό «Λιβαδάκι». Το Δασικό Χωριό, με διαχειριστή και υπεύθυνο σήμερα τον Βασίλη Μήτσου, οδηγό βουνού της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας & Αναρρίχησης, προσφέρει εναλλακτικό τουρισμό με υπηρεσίες διαμονής και διατροφής σε ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα ανεξάρτητων επιπλωμένων σπιτιών που λειτουργεί όλες τις εποχές του χρόνου. Είναι σε μια καταπράσινη έκταση 15 στρεμμάτων, σε υψόμετρο 950μ, περιτριγυρισμένο από πανύψηλα έλατα και αιωνόβιες καστανιές. Η Μεγάλη Κάψη είναι χωριό στα ριζά του Βελουχιού, αραιοκατοικημένο, με αρκετά παλιά σπίτια, με πλούσια ιστορία και αρκετά μεταβυζαντινά.

Συναντήσαμε τους άγνωστους μέχρι εκείνη τη στιγμή συνορειβάτες μας. Πρέπει να ομολογήσω ότι με συνεπαίρνει το άγνωστο, ρισκάρω τις διαθέσεις μου, τις δοκιμάζω στα άγνωστα πρόσωπα και είμαι πάντα έτοιμος να συναντήσω τη φιλία. Πολλές φορές, όπως κι αυτή τη φορά, ρισκάρω και τον καιρό με το «θα βρέξει – δεν θα βρέξει» και το μισο-άγνωστο μονοπάτι, χωρίς GPS και πυξίδες, με μοναδική «πυξίδα» τη θέληση για «βουνό» και το ένστικτο του άγριου ζώου. Και βγήκαν όλα τόσο ωραία και όμορφα. Μ’ αρέσει αυτό το παιχνίδι, το έχω κάνει πολλές φορές. Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν η πλούσια διάθεση και η ευχάριστη παρέα όλων των μελών του Ομίλου Φίλων Βουνού & Θάλασσας.

Με το λεωφορείο του Συλλόγου κατεβαίνουμε λίγο μετά τη Μεγάλη Κάψη και παίρνουμε την άσφαλτο προς Τυμφρηστό. Στα 500 περίπου μέτρα αρχίζει το μονοπάτι. Στην αρχή είναι ένας εγκαταλελειμμένος δασικός δρόμος με μια βρύση, που δεν λειτουργεί, και λίγα μέτρα πιο πάνω μια παλιά στέρνα. Μετά από μερικές τραβέρσες αφήνουμε τον δασικό δρόμο και φεύγουμε δεξιά μέσα στο ρέμα. Αρχίζει η ανηφόρα μέσα στο πυκνό δάσος, τα έλατα, τα πεύκα, τις αγριοκαστανιές, τις βελανιδιές και τις φτέρες με τα σκουρο-πρασινο-καφέ χρώματά τους. Mια ωραία προκλητική πεζοπορία για ανήσυχους ορειβάτες. «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» είναι μια έκφραση του Ντοστογιέφσκι και μια δική μας διαπίστωση. Δεν τη χορταίνουμε την ομορφιά. Και για να τη γευτούμε καλύτερα, πρέπει να την αφηγηθούμε. Κι αυτό θέλω να κάνω…

Η σήμανση, όπως μας την περιέγραψε και ο Ηλίας Μυλωνάς από τον Άγιο Γεώργιο, που την έκανε μαζί με τον Νίκο Καρρά, είναι ελλιπής και θέλει προσοχή. Επισκεφθήκαμε την περιοχή λίγες μέρες πριν με τον Χρήστο, για αναγνώριση. Ο κ Ηλίας, πρόθυμος και αεικίνητος, μας κατατόπισε για το πρώτο κομμάτι, το ανέβασμα μέχρι τους Αγίους Αποστόλους. Έχει κόκκινα σημάδια, μερικές φορές και πράσινα, και κορδέλες.

Οι λούτσες δείχνουν την παρουσία των αγριογούρουνων. Εκεί παίρνουν το μπάνιο τους. Σε κάποιο ξέφωτο ο Γιάννης, που πήγαινε μπροστά ως ανιχνευτής, είδε το ζαρκάδι. Ήταν τυχερός. Μέσα στο πυκνό δάσος εμφανίστηκαν μηλιές. «Πού το βλέπετε το μήλο βρε παιδιά;». Μηλιές στο πουθενά. Έκλεισαν τα χωράφια, έγιναν δάσος. Να γιατί τα ζώα δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούν. Πάντα θα υπάρχει τροφή γι’ αυτά. Είδατε άγριο ζώο να πεινάσει; Κι αν με ρωτήσετε θα σας πω πόσο εύκολο είναι η φύση να ταΐσει όλους όσους δεν δηλώνουν άπληστοι, όπως άπληστοι είναι οι σύγχρονοι συγκάτοικοί μας στον πλανήτη.

Συναντάμε το δασικό δρόμο και στην πρώτη διασταύρωση ακολουθούμε τον αριστερό ανηφορικό με κατεύθυνση νοτιοδυτική και αμέσως μετά στην κρεμασμένη ταινία και τα σημάδια δεξιά μας, ανηφορίζουμε μέσα στο πυκνό δάσος, αυτή τη φορά με έλατα και πεύκα. Τα πεύκα στην περιοχή δεν είναι αυτοφυή. Έχουν φυτευτεί ύστερα από πυρκαγιά τη δεκαετία του ‘60. Χαρακτηριστική είναι και η παρουσία αρκετών αρκουδοπούρναρων, το γνωστό μας γκι.

Φτάνουμε στα ανοιχτά με τις φτέρες και τη χαμηλή βλάστηση. Απέναντί μας το Κουμπί, που στους πρόποδες του είναι το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων(1350μ). Πέφτουμε δίπλα στον δασικό δρόμο και σε λίγο συναντάμε το εκκλησάκι με τη βρύση και τα παγκάκια ολόγυρα. Είμαστε πάνω στην άσφαλτο που έρχεται από τη Ράχη Τυμφρηστού και πηγαίνει προς Αγία Τριάδα, Φουρνά και Ρεντίνα – Καρδίτσα. Απέναντι από το εκκλησάκι οι χαρακτηριστικές καλύβες, όπου γίνεται κάθε χρόνο η συνάντηση των Σαρακατσαναίων.

Συνεχίζοντας κατεβαίνουμε με κατεύθυνση ανατολική, ψάχνοντας διαρκώς τα λίγα κόκκινα σημάδια και την πλαστική ταινία, σε ένα υποτυπώδες μονοπάτι κλεισμένο από τα πεσμένα έλατα αλλά και την πυκνή βλάστηση. Συναντάμε το δασικό δρόμο και μετά από μερικές τραβέρσες φεύγουμε αριστερά, αφήνοντάς τον προς τη ρεματιά με πολλές φτέρες και ένα κανάλι, σχεδόν σκεπασμένο, που το νερό με πολύ δυσκολία κατηφορίζει μέσα σε ένα ήσυχο και καταπράσινο περιβάλλον και έλατα. «Χορός από γιγαντόκορμα ελάτια αγκαλιάζουν το Βελούχι» γράφει ο Χαρίλαος Μηχιώτης στο «ΠΑΤΡΩΑ ΓΗ»

Το μονοπάτι έγινε πια χαντάκι, με πολλά πεσμένα δέντρα. Και να σκεφθεί κανείς ότι το μονοπάτι συνέδεε το Μαυρίλο με το Καρπενήσι. Από δω περνούσαν φορτωμένα ζώα κι αγωγιάτες, βοσκοί και κοπάδια, κλέφτες, στρατός και αντάρτες. Αυτά τα μονοπάτια σε κάθε χωριό έχουμε υποχρέωση να τα διατηρήσουμε και να τα συντηρήσουμε. Είναι μια ιστορική μνήμη με ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που δεν είναι η στιγμή να τα αναλύσουμε.

Κατηφορίζουμε τραβερσάροντας διαρκώς, περνάμε τη στρογγυλή πέτρινη στέρνα και σε λίγο φαίνονται μακριά τα σπίτια του Μαυρίλου. Βγαίνουμε στα πρώτα εγκαταλελειμμένα κτήματα και το δασικό δρόμο, περνάμε τα τεράστια πλατάνια στο ρέμα και μπαίνουμε στο χωριό. Το Μαυρίλο είναι ένα ορεινό χωριό σε υψόμετρο 920 μέτρων, το οποίο βρίσκεται στην πλαγιά του Βελουχιού. Είναι 65 χιλ δυτικά της Λαμίας και 25 χιλ ανατολικά του Καρπενησίου.

“Στην δυτική άκρη της Φθιώτιδας, εκεί όπου κυριαρχεί ο υψικόρυφος Τυμφρηστός και κάτω από την κορυφή που έχει το όνομα: Μαυριλιώτικο Βελούχι ή Κουμπί ή Φιλόσοφος(γιατί μοιάζει με μορφή γέροντα), είναι χτισμένο το πανέμορφο Μαυρίλο, μικρό χωριουδάκι σήμερα, προικισμένο όμως από την φύση και τιμημένο από την ιστορία. Γιατί το Μαυρίλο στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας, κεφαλοχώρι τότε, βρέθηκε στο επίκεντρο της προετοιμασίας του απελευθερωτικού αγώνα και κατόπιν της επαναστατικής έκρηξης. Σε τούτο το απόμερο χωρίο του Τυμφρηστού, μοναδικό σ' όλη του Ρούμελη, την Θεσσαλία κι ως την Ήπειρο, δουλευόταν η μπαρούτη, η πρώτη ύλη των ντουφεκιών της κλεφτουριάς. Στις ποταμιές του Μαυρίλου γύριζαν οι μπαρουτόμυλοι, αυτά τα αυτοσχέδια εργαστήρια της φωτιάς του αγώνα για την αποτίναξη της μαύρης τούρκικης σκλαβιάς”, γράφει στην ιστοσελίδα για το χωριό του ο φίλος και συμμαθητής μου Δημήτρης Σακελλάρης

Το χωριό είναι γεμάτο πηγές, αυλάκια και ρυάκια, τα οποία χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν όχι μόνο για πότισμα αλλά ως κινητήρια δύναμη των νερόμυλων για το άλεσμα αλευριού και την κατασκευή μπαρούτης. Η κύρια πηγή του χωριού ονομάζεται Γκούρα (η λέξη αυτή στα Σλαβικά σημαίνει μεγάλη πηγή) και αποτελεί μία από τις πηγές του Σπερχειού. Τα χωριά αυτά του Ανατολικού Βελουχιού (Τυμφρηστός, Μεγάλη Κάψη, Μερκάδα, Μαυρίλο, Νεοχώρι), όπως και τα άλλα του Βόρειου (Αγία Τριάδα, Αγία Παρασκευή, Δομιανοί, Πετράλωνα) είναι καστανοχώρια.

Ο Χαρίλαος Μηχιώτης, με καταγωγή από το Νεοχώρι Τυμφρηστού, έγραψε δύο εξαιρετικά βιβλία για την περιοχή: «ΤΥΜΦΡΗΣΤΟΣ ΚΑΙ ΤΥΜΦΡΗΣΤΙΟΙ, Γεωγραφική–Χωροταξική–Ιστορική–Οικονομική–Πολιτιστική προσέγγιση», εκδόσεις ΚΑΣΤΑΛΙΑ και «ΓΗ ΠΑΤΡΩΑ, Το Νεοχώρι Τυμφρηστού Φθιώτιδας, Βιογραφία μιας κοινωνίας» εκδόσεις επίσης ΚΑΣΤΑΛΙΑ

Επίσης ο Τάκης Ευθυμίου, δάσκαλος από τον Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού, έχει εκδώσει δύο βιβλία - μελέτες για την Ομηρική Φθία και τον Αχιλλέα: «Αναζητώντας Ίχνη του Ομηρικού Αχιλλέα στην κοιλάδα του Σπερχειού». Έργο συλλογικό που εκδόθηκε το 2006 και «Ο Ανδριάντας του ομηρικού Αχιλλέα στον Άγιο Γεώργιο & ο λόγος ύπαρξής του», που εκδόθηκε το 2010.

Η βροχή μας βρήκε στο όμορφο σαλέ «Λελούδα» για φαγητό και καφέ. Είναι ένας εξαιρετικός χώρος μέσα στο πράσινο του έλατου και της βελανιδιάς, με φόντο το Βελούχι και θέα τον Μαλιακό και όλα τα γύρω βουνά.

Τρία πράγματα νομίζω πρέπει να κρατήσουμε τελειώνοντας την γραπτή περιπλάνηση στην περιοχή. Πρώτο, λέμε όλοι πως το Βελούχι είναι το πιο εκφραστικό βουνό της Ρούμελης και της λεβεντιάς της. Συνδέεται με την παράδοση, τους θρύλους και την ιστορική πορεία του τόπου μας. Δεύτερο, οι μελέτες λένε ότι «Οι ορεινές περιοχές ανά τον κόσμο αποτελούν το δεύτερο δημοφιλέστερο τουριστικό προορισμό μετά τις ακτές και τα νησιά», αποτελώντας το 15-20% του ετήσιου παγκόσμιου τουρισμού. Ο δε οικοτουρισμός είναι η πιο σημαντική εναλλακτική μορφή τουρισμού και σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, είναι ο ταχύτερα εξελισσόμενος τομέας του τουριστικού κλάδου. Και τρίτο, όσα περισσότερα ξέρει ο επισκέπτης για τον τόπο που επισκέπτεται, τόσο περισσότερο απολαμβάνει και σέβεται αυτό που βλέπει.

Την ομορφιά της περιοχής τη γνωρίζουμε, τη γνωρίσαμε. Διαπιστώνει κανείς ότι ένας πεζοπορικός «παράδεισος» κρύβεται στις παρυφές του Βελουχιού. Η ομαλή γεωμορφολογία, η πολυποίκιλη βλάστηση και τα παλιά μονοπάτια, που συνέδεαν τα χωριά με το Καρπενήσι, είναι στοιχεία του ορεινού ανάγλυφου της Δυτικής Φθιώτιδας που το καθιστούν προσιτό και ιδιαίτερο προορισμό ακόμα και για τους πρωτάρηδες του είδους. Αν συλλογιστούμε όμως για λίγο, μας γεννιέται αυτόματα μια απορία: Η φύση δεν είναι υποχρεωμένη να είναι ωραία, κι όμως είναι. Εμείς τί κάνουμε για να κρατήσουμε αυτή την ομορφιά και να δώσουμε τη δυνατότητα, και το κίνητρο ίσως, για να μείνουν κάποιοι άνθρωποι στον τόπο τους και να μην συγκεντρώνονται σαν τα ποντίκια στις τσιμεντουπόλεις;

Πηγές:
http://www.dasiko.gr/
http://users.teilam.gr/~dsakellaris/MAVRILO/MAVRILO.HTM
http://www.mavrilo.gr/web%20pages/GR/index.php
http://www.megalhkapsh.gr/home.html
http://fthiotikos-tymfristos.blogspot.com/
http://el-gr.facebook.com/pages/i-love-lelouda/104991619552596
http://www.gaiaelliniki.gr/2011/04/blog-post_2458.html
http://www.e-ecology.gr/DiscView.asp?mid=232&forum_id=11&

Στέφανος Σταμέλλος
http://www.e-ecology.gr
http://e-onthemountain.blogspot.com
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Ανάβαση στο Σάος(Φεγγάρι) της Σαμοθράκης μια ενεργειακή απόλαυση

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση σε σχέση με το Σάος, το βουνό της Σαμοθράκης, ήταν αυτή η ασάφεια γύρω από το ύψος του. Ψάχνοντας στο ιντερνετ, πριν πάμε στο νησί, έβλεπα αυτή την «ποικιλία» των αριθμών και παραξενεύτηκα. Δείτε εδώ μερικές αναφορές στο ύψος του, σε διάφορες καταχωρήσεις:
“Το βουνό της, ο Σάος, είναι το ψηλότερο βουνό του Αιγαίου καθώς η κορυφή του, το Φεγγάρι, αγγίζει τα 1664 μέτρα.”
“Σάος (1.621 μ.)”
“Να ανέβει στο όρος Σάος ( 1.650 μέτρα περίπου )”.
“Από τις τρεις κορυφές που συναντάς η κεντρική είναι η ψηλότερη στα 1.612 μ”
“Το βουνό της -Σάος ή Σαώκη- το ψηλότερο βουνό του Αιγαίου, με την κορυφή Φεγγάρι, αγγίζει τα 1700 μέτρα”
“κορυφή Φεγγάρι, (υψόμετρο 1.627μ) του βουνού ΣΑΟΣ”
“Ανάβαση στη κορυφή Φεγγάρι (1611 μ.)”
“η οροσειρά Σάος με ψηλότερη κορυφή το Φεγγάρι ύψους 1614 μέτρα”
“οροσειρά Σάος και την κορυφή Φεγγάρι (υψόμ. 1624μ)”
“Tο απόκρημνο Σάος, με υψηλότερη κορυφή το Φεγγάρι (1670μ. η υψηλότερη κορυφή του Αιγαίου)”
“Ο Σάος ή Φεγγάρι είναι βουνό της Σαμοθράκης με μέγιστο υψόμετρο 1.600 μέτρα”.
“Στο νησί δεσπόζει το Όρος Σάος ή Φεγγάρι (μέγιστο υψόμετρο 1.448)”
κι εδώ “της οροσειράς Σάος, με ψηλότερή κορυφή το Φεγγάρι ή Μαρμαρά με υψόμετρο τα 1611μ. ή 1664μ” Αυτό το ή μας τρέλανε...

Είχαμε πει πολλές φορές να πάμε στη Σαμοθράκη αλλά κυρίως η απόσταση δεν μας το επέτρεπε. Η Αλεξανδρούπολη και μόνο από τη Λαμία, είναι εφτά ώρες. Αυτή τη φορά όμως τα καταφέραμε, με αφορμή το κάλεσμα στο Οικολογικό Κάμπινγκ από τους νέους των Οικολόγων Πράσινων και τους Ηλιόσπορους, που έγινε από τις 12 έως στις 22 Ιουλίου 2009 στο Δημοτικό Κάμπινγκ του νησιού.
Ήταν ένα ανοιχτό κάλεσμα σε νέες-νέους, οικογένειες, συλλογικότητες και ομάδες, τοπικές οικολογικές κινήσεις, θεματικές πρωτοβουλίες και περιβαλλοντικές ΜΚΟ, οικοκοινότητες, τοπικούς παραγωγούς και βιοκαλλιεργητές, ταξιδιώτες, καθώς και όλους όσους ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν έναν οικολογικό τρόπο ζωής, να ζήσουν για 10 ημέρες στο δημοτικό κάμπινγκ «ελεύθερης διαβίωσης».

Η φίλη μας η Λίτσα προσπάθησε από πριν μέσω του e-mail να μας βοηθήσει για την παραμονή μας, αλλά δεν στάθηκε τυχερό να τη γνωρίσουμε από κοντά. Οι ντόπιοι βλέπεις το καλοκαίρι έχουν άλλους ρυθμούς από τους ρυθμούς των επισκεπτών…

Ήταν ίσως η ωραιότερη από τις διακοπές που κάναμε τα τελευταία χρόνια. Η Σαμοθράκη έχει μια ιδιαίτερη ενέργεια που τη νοιώθεις. Είναι το πράσινο του νησιού, είναι τα νερά και οι βάθρες, είναι οι αρχαιολογικοί της χώροι, είναι το Σάος, είναι τόσα πολλά. Θεωρείται και είναι ένα πράσινο νησί με πυκνή βλάστηση που αποτελείται κυρίως από ελιές, βελανιδιές, καστανιές, πλατάνια και μεγάλη ποικιλία θάμνων, όπως οι μυρτιές, οι πικροδάφνες, αλλά και βότανα, όπως η μέντα, το θυμάρι, το χαμομήλι. Το δρυοδάσος, με τις αιωνόβιες και τους παράξενους κορμούς βελανιδιές, εμφανίζεται κυρίως στη βορινή πλευρά. Παλιότερα πρέπει να κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού. Το χαρακτηριστικότερο του ανάγλυφου του νησιού είναι οι βάθρες -φυσικές πισίνες- στα ρέματα, οι καταρράκτες και οι μικρές λίμνες που σχηματίζονται στο τέρμα τους, με πιο γνωστές τις βάθρες στο ρέμα του Φονιά.

Η απόφαση να ανέβω μόνος μου στο Σάος, χωρίς να ξέρω το βουνό, δεν ήταν δύσκολη, γιατί πάντα το επιδιώκω. Είναι μια συνήθεια και τάση “φυγής στο άγνωστο”. Και “μου αρέσει να βρίσκομαι στις κορφές του βουνού. Εδώ δεν μπορείς να χαθείς” όπως λέει η Πολωνίδα νομπελίστρα ποιήτρια Βισλάβα Σιμπόρσκα. Η ανάβαση από τα Θέρμα θεωρείται δύσκολη σχετικά για κάποιους χωρίς καλή φυσική κατάσταση, λόγω των απότομων κλίσεων.

Ήμουνα εφτά το πρωί στα Θέρμα. Ξύπνησα τη Βάσω πρωί πρωί να με πάει. Ρωτώντας βέβαια πας στην πόλη, αλλά όχι στο βουνό! Ο κύριος, που βρήκα κατά καλή μου τύχη στο δρόμο, μου έδειξε την κατεύθυνση αλλά… σημάδια γιοκ. Κάπου είδα στην αρχή αλλά στη συνέχεια …”δρόμοι ανοίγονται πολλοί”. Τελικά στη δεξαμενή φεύγουμε δεξιά ακολουθώντας τον αγροτικό χωματόδρομο, περνάμε τη ρεματιά με τα πλατάνια και συνεχίζουμε μέχρι τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας. Από εδώ ξεκινάει το Μονοπάτι με τα σημάδια του Ε6

Το μονοπάτι ελίσσεται ανάμεσα στα δέντρα, τις βελανιδιές κυρίως. Όμορφο δάσος, σκιερό στην αρχή και στη συνέχεια αραιώνει. Το να προσπερνάς άλλους ορειβάτες, δεν είναι και εύκολο πράγμα, γιατί διστάζεις. Πώς θα το πάρουν κι οι ίδιοι. Όμως, η βιασύνη ξεπερνάει την ευγένεια και με αθώο χαμόγελο χαιρετάς και φεύγεις, άλλωστε φαίνονται που είναι ξένοι.

Στα 1030 μέτρα μέσα στη ρεματιά είναι η τελευταία πηγή πριν από την κορυφή. Νερό παγωμένο, χωρίς κούπα, σκύβεις και το πίνεις, προσκυνώντας τη θεά φύση. Περνάς απέναντι και συνεχίζεις διασχίζοντας μια κατάφυτη περιοχή με φτέρες. Στο διάσελο το μονοπάτι στρίβει δεξιά και ανεβαίνει ανάμεσα στους σκληρούς αγκαθωτούς θάμνους, αφήνοντας τα τελευταία γέρικα δέντρα. Θέλει προσοχή στους χάρτες, γιατί το έχουν λάθος. Η θέα είναι καταπληκτική. Σκληρή και απότομη ανάβαση στη γυμνή πλαγιά και στα σαθρά πετρώματα.

Βγαίνουμε στην πρώτη κόψη. Κάτι σαν εικόνισμα, στον αέρα, τραβάει την προσοχή και τη φωτογραφική μηχανή. Δεν είναι η κορυφή. Τα σημάδια οδηγούν πάνω στην κόψη σε ένα αρκετά δύσκολο πέρασμα χωρίς μονοπάτι. Και να… η κορυφή, με το ερείπιο της σιδερένιας κεραίας και το μνημείο - φωτογραφία της ξένης κοπέλας που πρέπει να σκοτώθηκε από κεραυνό.
Και τώρα πώς κατεβαίνουν; Σκέφτηκα για εναλλακτική λύση, αλλά, καλύτερα από τα ίδια μην κάνουμε παλικαριές… Η ζέστη ανεβαίνει, άγνωστα απότομα μέρη, καλύτερα η σιγουριά του μονοπατιού.

Πολλά γίδια σκόρπια στη διαδρομή. Η ζημιά στη βλάστηση δεν έχει τελειωμό. Η αδέσποτη κατσίκα είναι πανταχού παρούσα. Δίνεται η εντύπωση στον επισκέπτη ότι δεν υπάρχουν κοπάδια ούτε στάνες. Υπάρχουν μόνο ζώα τα οποία κυκλοφορούν ελεύθερα όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας σε όλο το νησί. Αυτό δεν έχει να κάνει με την άγρια φύση, η οποία έχει τους κανόνες της και μπορεί να θρέψει πληθυσμούς, όσους αντέχει το οικοσύστημα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια οργανωμένη κτηνοτροφία με κανόνες, βασικός κανόνας της οποίας είναι η ελεύθερη βοσκή τους θερινούς μήνες χωρίς κανένα εμπόδιο και με πολλαπλασιασμό των πληθυσμών των γιδιών, ανάλογη και με τις ανάγκες του νησιού σε κρέας. Δηλαδή όσο αυξάνει τη θερινή περίοδο ο τουρισμός και οι επισκέπτες, τόσο αυξάνει και ο αριθμός των κοπαδιών και των ελεύθερων κατσικιών, με αποτέλεσμα αυτό να συμβαίνει σε βάρος του δρυοδάσους και της βιοποικιλότητας, με κίνδυνο για οικολογική καταστροφή. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Στο νησί έχει οριοθετηθεί προστατευόμενη περιοχή, με κωδικό «ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ - SPA: GR 1110004» του δικτύου NATURA 2000, που περιλαμβάνει τον κεντρικό ορεινό όγκο του.

Συνολικός χρόνος ανάβασης 5 ώρες(3 ανάβαση, 2 κατάβαση), χρόνος μιας γρήγορης μοναχικής πορείας. Μόνο μια πηγή, στο μέσο περίπου, άρα χρειαζόμαστε νερό.

Στέφανος Σταμέλλος
http://e-onthemountain.blogspot.com
http://www.e-ecology.gr

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

E4 CHARITY CHALLENGE 1.600 Χιλιόμετρα σε 35 Ημέρες Η Διάσχιση του Ελληνικού Τμήματος του Ε4

Ο Λουκάς Πρατίλας και ο Δημήτρης Κεχαγιόγλου την 25η Ιουλίου Ολοκλήρωσαν Τρέχοντας το Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε4. Τον Ελληνικό Τομέα μέσα σε 35 μέρες. Ξεκίνησαν την 21η Ιουνίου από τη Φλώρινα και έφτασαν στη Ζάκρο της Κρήτης τρέχοντας απόσταση 1.609 χιλιομέτρων και 67.500 μέτρων συνολικής ανάβασης, μιας και το μονοπάτι διασχίζει σχεδόν το σύνολο των Ορεινών Όγκων της Χώρας μας.

Καθημερινά έτρεχαν κατά μέσο όρο απόσταση 60 χιλιομέτρων και[...] κάλυπταν ανάβαση 2.500 μέτρων. Σκοπός της προσπάθειας αυτής ήταν η συλλογή χρημάτων για την «Αλκυόνη», το νοσοκομείο αγρίων ζώων της Πάρου και για τη νέα οικολογική οργάνωση «The Βlack Fish» που σκοπό έχει ακτιβιστικές ενέργειες για την προστασία του θαλάσσιου οικοσυστήματος της Ευρώπης.

Οι δύο δρομείς μεγάλων αποστάσεων κατάφεραν τη πρώτη διάσχιση μιας τεράστιας απόστασης τρέχοντας. Οι διασχίσεις αυτές δεν μπορούν απλά να θεωρηθούν αθλητικά επιτεύγματα αλλά επιτεύγματα της ανθρώπινης θέλησης. Σε αυτές τις προσπάθειες οι δοκιμασίες σωματικές και ψυχικές είναι πολύ σοβαρές. Αναδεικνύουν την εμπειρία, την μακροχρόνια υποδομή απαιτώντας το μέγιστο της φυσικής και πνευματικής τους αντοχής. Η αντοχή στην σωματική και πνευματική καταπόνηση είναι ικανότητα για πολύ λίγους αθλητές.

Ο Λουκάς Πρατίλας, ένας έμπειρος και καταξιωμένος, ορειβάτης κατέχει και την υψηλότερη Ελληνική κατάβαση με ορειβατικά σκι από υψόμετρο 7.000 μέτρων. Ο Δημήτρης Κεχαγιόγλου ένας αθλητής με διακρίσεις και τερματισμούς σε αγώνες σε όλο τον κόσμο. Όπως και στον δικό μας παγκόσμιας δυσκολίας αγώνα «Σπάρταθλον», όπου αριθμεί αρκετούς τερματισμούς.

Η διάσχιση αυτή αποτελεί μια νέα προσέγγιση της αθλητικής προσπάθειας. Έχει πτυχές κοινωνικού ενδιαφέροντος σε μια εποχή που η κρίση στη διάρθρωση των κοινωνικών μας θεσμών είναι πολύ έντονη. Δείχνουν ένα διαφορετικό δρόμο αλλαγής. Προσπάθειας και μόχθου. Κέντρο αυτής της προσπάθειας είναι ο άνθρωπος σα σύνολο και όχι απλά μετρήσιμοι δείκτες αποτελέσματος επιδόσεων.


Ευχαριστούν όλους εσάς που συμμετείχατε στη μοναδική προσπάθεια τους αυτή.

Στέλιος Γκέκας
διαχειριστής του "E4 CHARITY CHALLENGE"
http://www.facebook.com/groups/175569402502000?ap=1

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Κρέντη – Καρπενήσι, διάσχιση του Ε4

Κρέντη – Καρπενήσι, διάσχιση του Ε4
2 Ιούλη 2011
(στον Λουκά και τον Δημήτρη)

“Από τις 21 Ιουνίου 2011 και για τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες, δηλαδή μέχρι και τα μέσα Ιουλίου ο Δημήτρης Κεχαγιόγλου και ο Λουκάς Πρατίλας θα διασχίσουν τρέχοντας το Ευρωπαϊκό ορεινό μονοπάτι Ε4 στον Ελληνικό τομέα του ξεκινώντας από το βόρειο άκρο του που είναι το μεθοριακό φυλάκιο της Νίκης στη Φλώρινα και αφού διασχίσουν τον ορεινό όγκο της ηπειρωτικής χώρας θα καταλήξουν στο Γύθειο της Πελοποννήσου. Στη συνέχεια με καράβι θα αφιχθούν στα Χανιά της Κρήτης και ξεκινώντας από το Καστέλι Κισάμου (δυτικά των Χανίων) θα διασχίσουν ολόκληρη την Κρήτη από δύση προς ανατολή και θα τερματίσουν στη Ζάκρο……… «Τρέξτε μαζί μας». Υπάρχει η δυνατότητα, σε όποιον δρομέα επιθυμεί, να τρέξει μαζί μας κάποιο κομμάτι της διάσχισης, αφού μας ενημερώσει σχετικώς…….Θα είναι χαρά μας να σας συναντήσουμε σε κάποιον από τους σταθμούς μας”.

Με την παρότρυνση αυτή ξεκινήσαμε από τη Λαμία με τον Στέλιο και τον Γιάννη να πάμε να συναντήσουμε τους δύο φίλους μας και να τους συνοδέψουμε σε ένα μικρό τμήμα του Ε4, στον τιτάνιο αγώνα τους. Η Ευρυτανία για το Ε4 καλύπτει τη διαδρομή: Βραγγιανά, Τρίδεντρο, Άγραφα, Βαρβαριάδα, Κρέντη, Κερασοχώρι, Βίνιανη, Στένωμα, Αη Θανάσης Καρπενησίου, Καρπενήσι, Καλλιθέα, Μυρίκη, Κρίκελλο, Σταύλους,, Άμπλιανη. Έτσι φθάσαμε νωρίς το πρωί στην Κρέντη, με ανεβασμένη τη διάθεση.

Όσα και να [...]πει, όσα και να γράψει κανείς για την προσπάθεια του Λουκά και του Δημήτρη, είναι λίγα. «Ένας άθλος ανθρώπων που τολμούν να προσπαθήσουν», έγραφε ο Στέλιος κάποτε. Είναι ιστορικές στιγμές για την ορειβασία και τον ορεινό αθλητισμό στην Ελλάδα η προσπάθεια αυτή των 1600 χιλιομέτρων και μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες. Μια σπάνια εμπειρία για τους δύο, αλλά και μια ευκαιρία να δούμε ξανά όλοι, όσοι έχουμε σχέση με το βουνό και την ύπαιθρο, τόσο την υποχρέωση για τη βελτίωση του Ε4, όσο και τις προσπάθειες για τη διατήρηση και συντήρηση των παλιών μονοπατιών της πατρίδας μας, που χάνονται σιγά σιγά μέσα στην αδιαφορία και την εγκατάλειψη.

Το πνεύμα πάντως της υπερπροσπάθειας δίνει το παρακάτω κείμενο του μόνιμου “ανταποκριτή από το μέτωπο”, με την καθημερινή ενημέρωση όλων μας, του Στέλιου: «21η Μέρα, Λουκάς και Δημήτρης ολοκλήρωσαν μια Ιστορικής σημασίας δρομική πορεία. Το ελληνικό κομμάτι του Ευρωπαϊκού Μονοπατιού Ε4, 1.107 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ. Κάθε μέρα ήταν εξελίξιμη κάθε μέρα ήταν πλημμυρισμένη από συναισθήματα. 1η Διάσχιση Τρέχοντας της Ηπειρωτικής Χώρας. Το μονοπάτι που ενώνει τα βουνά μας με τα βουνά της Ευρώπης και τον Ατλαντικό. Σειρά έχει η Κρήτη για να ολοκληρωθεί η διαδρομή. Φίλοι μας Κρητικοί σε λίγο μαζί σας»

Η Κρέντη(820μ υψ) είναι οικισμός του Κερασοχωρίου, που κτίστηκε μετά το σεισμό της Ευρυτανίας στις 5 Φεβρουαρίου του 1966, όπου μεταφέρθηκε το παλιό χωριό λόγω κατολισθήσεων. Τα σπίτια είναι καινούργια, σε μια όμορφη τοποθεσία και θεωρείται κόμβος. Από δω περνά όποιος θέλει να πάει στα χωριά των Αγράφων, του Ασπροποτάμου, των Απεραντίων και στα μισά χωριά του πρώην Δήμου Φραγκίστας πηγή: http://www.evrytania.eu

Ο Λουκάς και ο Δημήτρης θα καθυστερούσαν, αφού το βράδυ διανυκτέρευσαν σε ξενώνα στη Φραγκίστα. Ήρθαν μαζί με τον Νικολάκη, χαμογελαστοί και ορεξάτοι, παρά την κούραση τόσων ημερών στα βουνά και παρά το πρόβλημα του ποδιού του Λουκά, που τον ταλαιπωρούσε αφάνταστα. Η ψυχική δύναμη και η θέληση είναι αυτή που κερδίζει τελικά τους αγώνες στη ζωή και παντού.

Φύγαμε ανηφορίζοντας στην άσφαλτο για το Κερασοχώρι (Κρέντη – Κερασοχώρι 3χιλ). Το Κερασοχώρι (1000μ υψ) είναι έδρα του καλλικρατικού δήμου Αγράφων, ενώ μέχρι το 2010 ήταν η έδρα του καποδιστριακού δήμου Βίνιανης και απέχει 45 χιλ από το Καρπενήσι. Μέχρι το 1930 ονομαζόταν Κεράσοβο. Ένα όμορφο ιστορικό χωριό χτισμένο στα νότια ριζά του Καυκιού.

Το όρος Καυκί έχει ύψος 1751 μέτρα και είναι κατάφυτο από έλατα μέχρι τα 1500 περίπου μέτρα. Το υπόλοιπο τμήμα του, τα 250 τελευταία μέτρα είναι γυμνό από δέντρα και σε αυτό το τμήμα του οφείλει και το όνομά του. Το γυμνό αυτό τμήμα μοιάζει με φλιτζάνι ή καύκαλο χελώνας και καυκί στην γλώσσα μας σημαίνει «μικρό ποτήρι (φλιτζάνι του καφέ). http://xriso.blogspot.com Διαβάζουμε επίσης στο http://www.diavgeia.gr την πρόσφατη απόφαση του Δασαρχείου Καρπενησίου: “Μέχρι 31-12-2020 απαγορεύουμε την αιγοβοσκή στο δημόσιο δάσος Κερασοχωρίου συνολικής έκτασης 8.910 στρέμματα”. Αυτό πρέπει να σημαίνει ότι το ελατόδασος έχει υποβαθμιστεί και έχει ανάγκη προστασίας.

Μπροστά μας τα μηχανήματα για την κατασκευή της γνωστής «γραμμής», της οπτικής ίνας του ευρυζωνικού δικτύου• το ασύρματο δίκτυο του ιντερνετ στην Ευρυτανία. Μπροστά μας επίσης, στην κολώνα της ΔΕΗ, η ταμπέλα του Ε4, μας βρίσκει να συζητάμε για την έλλειψη σηματοδότησης του Μονοπατιού σε όλη τη διαδρομή, εκτός εξαιρέσεων. Ο Λουκάς και ο Δημήτρης μας λένε ότι έχασαν πολλές ώρες και πολλά χιλιόμετρα ψάχνοντας, σε άγνωστες περιοχές, τα σήματα και το Μονοπάτι, σε δύσβατα βουνά και πλαγιές. Υπάρχουν ευθύνες για το θέμα αυτό στους τοπικούς Ορειβατικούς Συλλόγους και στους περιφερειακούς φορείς, αλλά και στην Ομοσπονδία Ορειβασίας και Χιονοδρομίας. Εξαντλούμαστε να κατασκευάζουμε ίσως καταφύγια – τουριστικούς ξενώνες και εγκαταλείπουμε στο έλεος του χρόνου και της φυσικής αναδάσωσης τα βασικά μονοπάτια της πατρίδας μας.

Τελικά αδικήσαμε το Κερασοχώρι. Δεν μπήκαμε μέσα να το δούμε. Αναγκαστικά ακολουθούμε το E4, που περνάει έξω από το χωριό. Επιβεβαιώνεται αυτό που λέμε οι ευρυτάνες: «Άρχοντες Κερασοβίτες/Παλικάρια οι Κ'φαλιώτες». Κ(ου)φαλιώτες οι κάτοικοι της Κουφάλας, το παλιό όνομα της Δάφνης, γειτονικό χωριό. Αποφύγαμε να ενοχλήσουμε τους άρχοντες… ελπίζω να μην παρεξηγηθώ.

Πεντακόσια περίπου μέτρα έξω από το χωριό εγκαταλείπουμε την άσφαλτο κατηφορίζοντας νότια σε χωματόδρομο. Συναντάμε το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας, αριστερά στο διάσελο, και αμέσως παίρνουμε ανατολικά το μονοπάτι για τη Νέα Βίνιανη, που φαίνεται στο βάθος. Κατηφορίζουμε ανάμεσα σε πουρνάρια, φιλίκια και σκίνα, με τις μυρωδιές των βοτάνων, του θυμαριού, της κουνούκλας και της ρίγανης, έχοντας τον ήλιο κόντρα και τη ζέστη να ανεβαίνει.

Το μονοπάτι, που ελίσσεται ανάμεσα στα εγκαταλειμμένα χωράφια και τις στάνες, συνέδεε όλα τα χωριά, ακόμα και τα χωριά του Βάλτου, με το Καρπενήσι. Όλοι οι βασικοί δρόμοι ήταν καλντερίμια. Φορτωμένα ζώα και πραμάτειες, κοπάδια από τα χειμαδιά, καραβάνια και στρατιωτικά αποσπάσματα, κλέφτικες και αντάρτικες ομάδες, όλοι από δω περνούσαν. Η άγραφη ιστορία ενός τόπου κι ενός λαού με το στοιχείο του μόχθου, αλλά και της ελευθερίας και της περηφάνιας. Ενός λαού που έμαθε να σκαλίζει και να φτιάχνει τη ζωή του, όπως σκαλίζει τον κορμό του πουρναριού να φτιάξει την γκλίτσα του ο τσοπάνης. Με το κοπίδι και το σουγιά. Κάθε άνοιγμα και καλύβι, κάθε ξέφωτο και εικόνισμα, κάθε νεροσυρμή και σπίτι. Όπου εύρισκε λίγο τόπο, έκανε τη ζωή του με τα ίδια του τα χέρια. Με την πέτρα, το ξύλο, το τσεκούρι, την κλαδευτήρα, το τσαπί, τον κασμά και το γαϊδούρι. Αυτή είναι η Ευρυτανία, Η μπουλντόζα και η άσφαλτος, μαζί με την εγκατάλειψη και την αλλαγή του τρόπου ζωής, μας «επέτρεψαν» να συναντάμε σήμερα μόνο ίχνη.
Με όλες αυτές τις σκέψεις συνεχίζουμε τρέχοντας πάνω στην ασπροκόκκινη πέτρα και το σκληρό χώμα, με τη …βοήθεια πολλές φορές του GPS, γιατί η σήμανση κι εδώ είναι ελλιπής. Συναντάμε ξανά την άσφαλτο. Το νταμάρι αριστερά μέσα στο ρέμα, ανάμεσα στα πλατάνια και τα φορτηγά για την αμμοληψία. Το ξεκοίλιασμα της φύσης. Η άσφαλτος μας οδηγεί στη Νέα Βίνιανη, αφήνοντας τη διασταύρωση για τα χωριά: Δάφνη, Μαυρομάτα, Χρύσω, Άγιος Δημήτριος.

Η Νέα Βίνιανη(550μ) είναι ένα καινούριο χωριό με μεγάλη πλατεία και πολύ πράσινο. Με το σεισμό της Ευρυτανίας, έφυγαν οι κάτοικοι από το ιστορικό χωριό της Βίνιανης. Άλλοι πήγαν σε αστικά κέντρα και άλλοι στο εξωτερικό και όσοι δεν έφυγαν, μετακόμισαν λίγο νοτιότερα, στα Λιβάδια της Βίνιανης.

«Βίνιανη, το σύμβουλο της σύγχρονης Ελληνικής μας Ιστορίας, που ο διακαής πόθος του λαού, για ανεξαρτησία και ελευθερία, πήρε εδώ σάρκα και οστά, μες τη φωτιά του 2ου Π. Πολέμου, στις 10 Μαρτίου του 1944. Το πρώτο χωριό της Ευρώπης, που θεμελίωσε τις βάσεις μιας οργανωμένης κοινωνίας, κάτω από το κατοχικό άξονα. Εδώ στην ελεύθερη Ελλάδα, ιδρύθηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (Π.Ε.Ε.Α), ο πρόδρομος μιας ανεξάρτητης κυβέρνησης από ξένους προστάτες, για τα δίκαια του λαού που τόσο είχε ανάγκη. Το Ιστορικό σχολείο του χωριού, που σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, φιλοξένησε το όραμα μιας νέας αρχής, μιας κοινωνίας πρωτόγνωρης για την εποχή εκείνη, αλλά και της σημερινής…» http://www.evrytania.eu

Μετά τη Νέα Βίνιανη φεύγει αριστερά ο χωματόδρομος που οδηγεί στο μεγάλο πέτρινο γεφύρι στο Μέγδοβα, γνωστό ως ''Γεφύρι της Βίνιανης''. Εικόνες άλλης εποχής. Πανύψηλο, πετρόχτιστο από την εποχή της τουρκοκρατίας, καμαρώνει ανάμεσα σε δύο βουνοπλαγιές ενώνοντας τις δύο όχθες του Μέγδοβα. Μονότοξο, φτιαγμένο από ντόπιο Βινιανίτικο λιθάρι. http://eyrytixn.blogspot.com Μια πολύ καλή ιστορική αναφορά και αναλυτική περιγραφή για το γεφύρι κάνει ο φίλος Νίκος Αντωνόπουλος στο http://gefyria.blogspot.com

Είχα ξαναπεράσει το γεφύρι πριν 15 χρόνια με τον Ορειβατικό της Λαμίας κάνοντας το «Καρπενήσι – Παρκιό», αρχές του χειμώνα και με βροχή. Μου έμεινε στη μνήμη ο θείος ο Μάρκος, που έψηνε το τσίπουρο στο Παρκιό, και το γλυκό του κουταλιού της θείας. Η θύμηση, μέσα από την ομίχλη του καιρού και της γλυκιάς μέθης. Της κούρασης και του τσίπουρου.

Ο Μέγδοβας ή Ταυρωπός, πηγάζει από τα βουνά στο δυτικό τμήμα του Νομού Καρδίτσας, περνάει το Φράγμα του Ταυρωπού και κινείται ανάμεσα στα Άγραφα και στο Βελούχι, για να καταλήξει στη λίμνη των Κρεμαστών και τον Αχελώο. Με τη Μέγδοβα (γένους θηλυκού για μας, τυχαίο;;) το μόνο που με συνδέει είναι η εικόνα από το χωριό, στο βάθος και απέναντι, και η αναφορά κάθε φορά στο «καρέλι», που μας τρόμαζε. Το καρέλι ήταν το καλάθι, που κινούνταν στο συρματόσχοινο, πάνω από το φουσκωμένο ποτάμι για να περάσεις απέναντι, στο χωριό Έλσανη, στη σημερινή Μαυρομάτα.

Φεύγουμε ανεβαίνοντας το σηματοδοτημένο στην αρχή μονοπάτι, παλιό καλντερίμι, με ανεβασμένη πια τη ζέστη και τον ιδρώτα να τρέχει. Ζέστη και ανηφόρα ανάμεσα στα ψηλά πουρνάρια. Αφήνουμε αριστερά το χωριό Στένωμα χωρίς να το δούμε. Με πολλές ανηφορικές τραβέρσες φτάνουμε στο αυλάκι, πάνω από το χωριό. Τα παγούρια μας έχουν αδειάσει και αναγκαστικά το νερό από το αυλάκι της άρδευσης ήταν μια σωτήρια λύση. Έχουμε εμπιστοσύνη στην καθαρή ευρυτανία. «Σύμφωνα με έρευνες, η Ευρυτανία θεωρείται μια από τις πρώτες περιοχές του κόσμου σε καθαριότητα περιβάλλοντος και η πρώτη πιο καθαρή στην Ευρώπη. Αυτές οι διαπιστώσεις αποτέλεσαν τη "βάση" για τις μετρήσεις των ερευνητών, θεωρώντας ότι η μόλυνση εδώ είναι μηδενική».πηγή: http://www.evrytan.gr

Συναντάμε την άσφαλτο και συνεχίζουμε κόβοντας κάθετα τις δυο τραβέρσες του δρόμου και αφήνοντάς τον στη συνέχεια διαρκώς δεξιά μας. Τα σήματα του μονοπατιού πολύ αραιά και δυσδιάκριτα ανάμεσα στα έλατα. Περνάμε τη βρύση με τα πλατάνια και το εκκλησάκι, τα παγκάκια και τους ανέμελους «αγανακτισμένους» της πόλης, που ήρθαν να φάνε και να πιούνε και να «ρίξουν και έναν ύπνο» κάτω από τα έλατα, δίπλα στο παγωμένο νερό της φυσικής πηγής, που παγώνει τις μπύρες και το καρπούζι. Το παλιό αλώνι μπροστά μας θυμίζει σταροχώραφα. Η περιοχή φαίνεται ότι καλλιεργούνταν μέχρι τη 10ετία του ’60. Ο άμπλας στην κορυφή δείχνει την πηγή ζωής. Γύρω μας φυσάει ο Ιούλιος. Το αλώνι να είχε γεμίσει σιτάρι. Τα άλογα…να αλώνιζαν. Κι εμείς, να, διαβαίνουμε…Παραισθήσεις της κούρασης

Μετά από δύο στροφές φεύγουμε δεξιά ακολουθώντας το δασικό χωματόδρομο κατηφορίζοντας ελαφρώς στην αρχή και ανεβαίνοντας στο τέλος, βγαίνοντας στην άσφαλτο, λίγο πριν τον Άγιο Αθανάσιο, ανάμεσα σε πλούσιο ελατόδασος. Μπροστά μας το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου, όπου μας περιμένει η ομάδα υποστήριξης. Ολιγόλεπτη ξεκούραση και φεύγουμε πάνω και αριστερά, αφήνοντας την άσφαλτο πηγαίνοντας σχεδόν παράλληλα στην αρχή. Ακολουθούμε τα σημάδια στο χαρακτηριστικό μονοπάτι, που οδηγεί πια στο Καρπενήσι από την Ιτιά.

Ψηλά μπροστά μας το γνωστό «Συμπεθερικό». Ο μύθος λέει για το όνομα: «Από το Καρπενήσι πήγαινε το "συμπεθερικό" στο Στένωμα για να στεφανώσουν. Η θυγατέρα πήρε ό,τι είχε η μάνα, αλλά όταν έφτασε με τους συμπέθερους έξω απ' το Καρπενήσι, κοντά στον Άη Θανάση, θυμήθηκε ότι άφησε πίσω μια κλώσα με τα κλωσόπουλα. Έστειλε γι' αυτό κοπέλι να την φέρει. Ήταν τέτοιος ο θυμός της χήρας μάνας, για την απαράδεκτη συμπεριφορά της κόρης, που δίνοντας την κλώσα τους καταράστηκε "πέτρες κα λιθάρια να γίνουν όλοι!". Και η κατάρα έπιασε και μόλις ξεκίνησαν πάλι όλοι για τον προορισμό τους στην ανηφόρα της Ιτιάς μαρμάρωσαν. Σήμερα οι βράχοι εκείνοι από το Καρπενήσι μοιάζουν με πορεία ανθρώπων στο βουνό. Ο μύθος ακούγεται και σήμερα και η τοποθεσία πήρε την ονομασία "Συμπεθερικό"». Πηγή: http://www.evrytan.gr

Κακοτράχαλο κατέβασμα δίπλα και μέσα στη ρεματιά με το αντιπλημμυρικό έργο της ειδικής τσιμέντωσης του ρέματος. Αριστερά μας το δασάκι με τις ακακίες, ψηλά το Βελούχι και κάτω και απέναντι το ξενοδοχείο Μοντάνα. Κατηφορίζουμε ανάμεσα στα κίτρινα σπάρτα, προσπερνάμε τα αντιπλημμυρικά, τους μεγάλους αναβαθμούς που συγκρατούν τα πολλά φερτά και μπαίνουμε στο Καρπενήσι από την άσφαλτο που οδηγεί στο Χιονοδρομικό.

Η ηρωική προσπάθεια του Λουκά και του Δημήτρη είναι ζωγραφισμένη στα μάτια τους, αλλά και η ικανοποίηση για τη διαδρομή των τριάντα χιλιομέτρων. Όσο για μένα, καημό το είχα να μπω τρέχοντας στο Καρπενήσι από τη Λαγκαδιά… στα βήματα των παιδικών μου χρόνων, σαράντα χρόνια πίσω…

«Και στον τερματισμό φωνάζεις: “Μη με ξυπνάτε”… Μάλλον είναι η αρχή της επόμενης περιπέτειας… Μπορεί να φτάσουμε και στα όρια της αυτοκαταστροφής, αλλά η “Ιθάκη” είναι δικιά μας. Το σώμα και η ψυχή μας τα έχει δώσει “όλα”. Οι “ρίζες” που ανακαλύψαμε θα μας δείξουν την επόμενη “Ιθάκη” στη ζωή μας… Τίποτα άλλο δεν μπορεί να μας οδηγήσει στο κέντρο του αληθινού μας κόσμου από μια λαχανιασμένη “βόλτα” στην “Ιθάκη” μας», έγραφε ο Στέλιος στο «Η “Ιθάκη είναι ο δρόμος”».
Για τον Λουκά και τον Δημήτρη…

Στέφανος Σταμέλλος
http://www.e-ecology.gr
http://e-onthemountain.blogspot.com

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Ανεβαίνοντας στην κορυφή του Βελουχιού...

Δύο πρόσφατες φωτογραφίες από την κορυφή του Βελουχιού. Στις 9 Φεβρουαρίου ανεβήκαμε με τη Μάρα και τον Χρήστο από τα Καγγέλια στην κορυφή, με πολύ χιόνι. Δείτε τη Μάρα και το Χρήστο με φόντο την Αγία Τριάδα κάτω, το χωριό, τον Γλα, τα Γραδέτσια, τον Κοκκινιά και τον Κόμπολο, στο βάθος φυσικά τα Άγραφα
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Εικόνες από το χιονισμένο Καλλίδρομο, 5.2.2011

Πού βρήκα την όρεξη για μια βραδυνή σύγκρουση με το χιονισμένο Καλλίδρομο... Έπρεπε να βρω τρόπο να εκτονώσω τις ανησυχίες μου και την πλήρωσε η ησυχία του χιονισμένου βουνού. Μιάμιση ώρα, μισό μέτρο χιόνι στο Μονοπάτι από το Σκαμνό προς το Καταφύγιο. Σ' αυτό πηγαίνω πια με κλειστά μάτια, το κάνω τακτικά για προπόνηση...
Μερικές φωτο από την ομορφιά του χιονιού...


διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...