1ος Ορεινός Αγώνας "Ανοπαία Ατραπός" στον Καλλίδρομο

13 Απριλίου 2008

Ο Σύλλογος Αθλημάτων Μεγάλης Διάρκειας «Τραχίνα», προκηρύσσει τον 1ο Ορεινό Αγώνα Τρεξίματος 16χλμ. με την ονομασία «Ανοπαία Ατραπός». Ο αγώνας θα γίνει την Κυριακή 13 Απριλίου σε μονοπάτια του ελατοσκέπαστου όρους Καλλίδρομο. Η διαδρομή είναι ιστορική καθώς είναι αυτή που χρησιμοποίησε ο Εφιάλτης για να οδηγήσει τους Πέρσες πίσω από τις Θερμοπύλες.

Δηλώσεις συμμετοχών

Η δήλωση συμμετοχής θα γίνεται ηλεκτρονικά στο trachina.runners@gmail.com ή στα τηλέφωνα 6932271106 και 6932352546 μέχρι την Πέμπτη 10/04/08.

Η γραμματεία του αγώνα θα είναι στο άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, όπου θα είναι και ο τερματισμός. Οι αθλητές που θα συμμετέχουν θα πρέπει να συγκεντρωθούν στον ίδιο χώρο. Εκεί υπάρχει αρκετός χώρος για τη στάθμευση των οχημάτων. Με λεωφορείο του συλλόγου θα μεταφερθούν στο σημείο της εκκίνησης η οποία θα δοθεί στις 11:00. Τα δρομολόγια των λεωφορείων θα ανακοινωθούν την Παρασκευή 11/04/08 με νέα ανακοίνωση στο διαδίκτυο.


Περιγραφή διαδρομής.

Το συνολικό μήκος της διαδρομής είναι 16χλμ. από τα οποία το 80% είναι μονοπάτια και το 20% δασικοί δρόμοι. (Το αρχικό μήκος της, σύμφωνα με την πρώτη ανακοίνωση, θα ήταν 21χλμ. Τελικά προκειμένου ο αγώνας να είναι καθαρά ορεινού τύπου αλλά και απόλυτα ταυτισμένος με την ιστορική διαδρομή αφαιρέθηκαν τμήματα δασικών δρόμων.) Η συνολική θετική υψομετρική είναι 510μ.

Η εκκίνηση του αγώνα θα γίνει σε υψόμετρο 630μ. δίπλα από την Ι.Μ. Δαμάστας. Αρχικά η διαδρομή κινείται για 2,1χλμ. σε δασικό δρόμο και στη συνέχεια σε μονοπάτι. Κερδίζει γρήγορα ύψος οπότε το μονοπάτι ελίσσεται ανάμεσα σε έλατα και φτάνει σε υψόμετρο 980μ. Εκεί ξανασυναντά δασικό δρόμο και λιβάδια.. Για 1χλμ. η διαδρομή κινείται σε δασικούς δρόμους και διέρχεται από το ψηλότερο σημείο της τα 1060μ. Από εδώ ξεκινά μια συνεχή κατηφόρα με μικρά μόνο ανεβάσματα. Το τοπίο είναι πανέμορφο καθώς ολόκληρη η διαδρομή είναι μέσα σε δάσος με έλατα, πεύκα αλλά και πολλά άλλα είδη φυτών και δέντρων. Μάλιστα υπάρχουν και αρκετές εποχικές λιμνούλες. Η κατάληξη του αγώνα θα είναι στο άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες.

Στη διαδρομή θα υπάρχουν τρεις (3) σταθμοί ανεφοδιασμού με νερό ή ισοτονικό. Έτσι θα υπάρχει πλήρης κάλυψη και δεν θα είναι υποχρεωμένοι οι αθλητές να έχουν εφόδια μαζί τους. Απαραίτητο θεωρείται να χρησιμοποιούν ειδικό εξοπλισμό (π.χ. παπούτσια) κατάλληλα για αγώνες βουνού.

Η διαδρομή είναι πλήρως σηματοδοτημένη ώστε να είναι εύκολη η αναγνώρισή της ακόμα και από αρχάριους. Η σήμανση έγινε με κορδέλες λευκού – κόκκινου χρώματος. Βέβαια υπάρχει και μόνιμη σήμανση από άσπρα – κόκκινα μεταλλικά πλαίσια.

Για την ασφάλεια των αθλητών θα υπάρχει ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και ιδιώτης γιατρός μέλος του συλλόγου. Επίσης σε αρκετά σημεία του μονοπατιού προσεγγίζουν οχήματα ώστε να είναι άμεση η βοήθεια σε οποιαδήποτε περίπτωση.

Φωτογραφίες από τη διαδρομή υπάρχουν ήδη στο διαδίκτυο.

Ο σύλλογος «Τραχίνα» σας καλεί να τρέξετε αυτή την ιστορική διαδρομή μέσα στο πανέμορφο δάσος του Καλλιδρόμου. Εμείς θα φροντίσουμε να έχετε ένα ασφαλή και ευχάριστο αγώνα.

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Παρνασσός, από το 51 χιλ προς το Γερολέκα (Κυριακή, 2/3/2008)

Η ορειβασία, πέρα από τόσα άλλα, είναι και ένα συγκρουσιακό πεδίο, γιατί πρέπει να συγκρουστείς με την πρωινή ραστώνη, με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τις κοινωνικές, τις επαγγελματικές αλλά και τις οικογενειακές (πάς…, που πάς, γιατί πάς, με ποιους πας). Πρέπει να συγκρουστείς και με τις δυνάμεις σου, τις φοβίες σου πιθανόν και τις ελλείψεις σου (γι’ αυτούς που μας καταλαβαίνουν και για τον Κώστα που δεν ξύπνησε, για να είναι στις 7 το πρωί στο σημείο αναχώρησης…) Εξελίσσεται όμως σε ένα γαλήνιο και συναρπαστικό πεδίο όπου οι ορειβάτες, όταν βρίσκονται στην “ορειβατική νιρβάνα” μακριά από οτιδήποτε καθημερινό, απολαμβάνουν τη φύση και το βουνό με τις αισθήσεις τους σε πλήρη ετοιμότητα και δράση. Υπάρχει λοιπόν και η “ορειβατική νιρβάνα”

Ο Νίκος και ο Αποστόλης μας περίμεναν στο 51 χιλ, όπου είχαν κατασκηνώσει από το προηγούμενο βράδυ. Ο στόχος ήταν να “διερευνήσουμε” το μονοπάτι και να σιγουρέψουμε τη διαδρομή, που έχει στο πρόγραμμά του ο ΕΠΟΣ Φυλής, από το “51” στην κορυφή “Γερολέκας” του Παρνασσού. Εμείς το είδαμε σαν αφορμή να κάνουμε το τμήμα αυτό του Ε4, το οποίο ερχόμενο από τη Γκιώνα, περνάει από το ‘’51’’, περνάει και από τον Επτάλοφο και καταλήγει στις Φαιδριάδες Πέτρες, έξω από τους Δελφούς σε μια συνολική πορεία 15 ωρών περίπου.

Ο δυτικός Παρνασσός
Ο Παρνασσός στα δυτικά – βορειοδυτικά ενώνεται με την Γκιώνα στο διάσελο του “51”, σε περίπου 850 μέτρα υψόμετρο. Το “51” είναι το 51ο χιλιόμετρο του δρόμου Λαμίας – Μπράλου - Αμφισσας, όπου βρίσκονται οι κύριες εγκαταστάσεις της εταιρείας, η οποία εκμεταλλεύεται τον βωξίτη και “κατατρώει” το βουνό. Είναι η θέση «Σουλούμες» με τη διασταύρωση και το δρόμο για τη Βίνιανη από τη μια μεριά, προς τις εγκαταστάσεις, και από την άλλη το δασικό δρόμο, απ’ όπου συνεχίζει το μονοπάτι Ε4.

Ο δυτικός Παρνασσός, ομαλός και δασωμένος, περιβάλλεται από απότομες πλαγιές και γκρεμούς στα νότια και δυτικά. H ψηλότερη κορυφή του, ο Γερολέκας, φτάνει τα 1.714 μέτρα, ενώ δεκάδες άλλες μικρότερες, ανάμεσα στις οποίες παρεμβάλλονται μικρά οροπέδια και καταβόθρες, δημιουργούν ένα λαβυρινθώδες ανάγλυφο.

Ο Εθνικός Δρυμός Παρνασσού, που ιδρύθηκε το 1938 με μια έκταση περίπου 35.000 στρεμμάτων, βρίσκεται κυρίως στο δυτικό συγκρότημα του βουνού και εποπτεύεται από το δασαρχείο Άμφισσας. Φιλοξενεί όλα τα είδη των μικρών θηλαστικών ζώων της ελληνικής υπαίθρου, αρκετά αγριογούρουνα και πολλά είδη μικρών πουλιών και μια σπάνια χλωρίδα. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι γυμνές κορφές, όπου φυτρώνουν τα περισσότερα σπάνια και ενδημικά φυτά του βουνού, ενώ στις ορθοπλαγιές της νότιας πλευράς του φωλιάζουν ορισμένα είδη αρπακτικών πουλιών.
“Κ’οι βράχοι είναι τα κάστρα μου, τα ελάτια είν’ ο στρατός μου,
και τα πουλιά μου είν’ ο λαός, κ’ οι αϊτοί μου οι πολεμάρχοι…”
(από το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Παρνασσός”

Η διαδρομή
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής κινείται μέσα σε πυκνό δάσος. Από το “51” ξεκινάμε ακολουθώντας το δασικό δρόμο νοτιοανατολικά. Στα διακόσια μέτρα περίπου ανεβαίνουμε μέσα στο καταπληκτικό πευκόδασος, το οποίο πρέπει να είναι από δεντροφύτευση. Να τονίσουμε ότι η σηματοδότηση δεν είναι καλή και θέλει αρκετή προσπάθεια να βρει κανείς τα ταμπελάκια του Ε4 ή τα κιτρινόμαυρα σημάδια. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά για να βρούμε το μονοπάτι, το οποίο φαίνεται να εγκαταλείπεται. Ελίσσεται στην αρχή ανάμεσα στα πεύκα και στα πουρνάρια και στη συνέχεια στις βελανιδιές και τα κέδρα, που ανακατεύονται με τα έλατα. Για αρκετή ώρα δεν φαίνεται να παίρνουμε ύψος. Ανεβοκατεβαίνουμε αρκετές φορές και σε κάποια σημεία το χάνουμε. “Απλωθείτε και ψάξτε. Τώρα ανοίγουμε!” Το μάθαμε το παιχνίδι. Και τώρα πού πάω; Το βρήκα! Έχει κι αυτό την ομορφιά του. “Σε ανέβαινα, σε κατέβαινα, ουρανό φορτωμένος για τις ανάγκες μου”

Συναντάμε το δασικό δρόμο που ανεβαίνει από το Δροσοχώρι (Κολοβάτα), τον οποίο διασχίζουμε κάθετα ανηφορίζοντας και φθάνουμε στις πρώτες λάκες. Μπροστά μας το υδραγωγείο με τα κιτρινόμαυρα σημάδια, συνεχίζουμε αριστερά με κατεύθυνση νοτιοανατολική, περνάμε την μικρή καλύβα, ανεβοκατεβαίνουμε, και συναντάμε τον άλλο δασικό δρόμο που έρχεται από το χωριό Βάργιανη. Ακολουθούμε τα σημάδια και ανεβαίνουμε σχεδόν κάθετα με κατεύθυνση νότια φθάνοντας στο οροπέδιο με τις καρυδιές και τις μικρές λίμνες, όπου συναντάμε ξανά το δασικό δρόμο, τον οποίο πρέπει να συνεχίσουμε για το Ε4. Ο συνολικός χρόνος, με τις καθυστερήσεις για ψάξιμο, μέχρι εδώ, τέσσερεις ώρες. Αρκετός χρόνος… Μακριά μπροστά μας φαντάζει ο Γερολέκας. Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε και να αφήσουμε για άλλη φορά την ανάβαση στην κορυφή. Ο Γερολέκας δεν φεύγει. “Το ξέρω ότι ήσουν και πριν γεννηθώ”.

Η διάρκεια της επιστροφής είναι τρεις ώρες. Στείλαμε τις τρεις κοπέλες κατευθείαν στη Βάριανη από το δασικό δρόμο. Ο χρόνος τους ήταν μία ώρα και τρία τέταρτα. Όλοι μαζί καταλήξαμε στην ταβέρνα της Αργυρούλας, δίπλα στις πανέμορφες βρύσες της Βάριανης διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

συνεχίζουμε αναρριχητικά...

Συνεχίζουμε την εξερεύνηση των αναρριχητικών μας διαθέσεων
Καθαρίζουμε το μονοπάτι για τις πίστες
Ο αέρας δεν κρύβεται, φαίνεται
Ο δάσκαλος ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον με φόντο την Οίτη
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Καλλίδρομο: Μονή Δαμάστας – Παλαιοπαναγιά – Χαλικόβρυση – Καταφύγιο, επιστροφή από Ελευθεροχώρι (24/2/08)

“Να μεθύσω με βουνό…” Αναρωτιέμαι αν μπορεί η παραπάνω έκφραση να διατυπωθεί δίχως να χρειάζεται εσείς, που μας διαβάζετε, να κάνετε έναν συγκεκριμένο μορφασμό, αυτό ίσως της ειρωνείας ή της βαρεμάρας. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να μειώσει λίγο τις εικόνες, για να μην παρεξηγηθεί και θεωρηθεί υπερβολικός. Όμως μεταφέρω την άποψη μια φίλης, που συμμετείχε στην πορεία “Τι όμορφη μέρα, τι όμορφο βουνό! Το αγάπησα αυτό το μέρος, είναι πλούσιο και ήρεμο, φιλόξενο, είναι αδύνατο να βαρεθείς, αφού αλλάζει όψη κάθε τόσο! θα ήθελα όταν πάμε πάλι να περπατήσουμε ως την κορυφή, να χαζέψουμε τον κόσμο αλλιώτικο!”

Η μέρα ήταν μια επιβεβαίωση του ορειβατικού ενδιαφέροντος νέων ανθρώπων να γνωρίσουν το Καλλίδρομο. Όμορφη, ζεστή, με έναν καταγάλανο ουρανό. Ήταν επίσης ο Ορειβατικός Σύλλογος της Φυλής (ΕΠΟΣ ΦΥΛΗΣ) με ένα γεμάτο λεωφορείο με συντριπτική την πλειοψηφία των νέων. Ύμνος στην ορειβατική διάθεση για εναλλακτικές εμπειρίες στη φύση.

Η ανάβαση ξεκινάει από τη Μονή Δαμάστας, διακόσια μέτρα περίπου πριν το Μοναστήρι, σε υψόμετρο 580 μέτρα. Η Μονή της Δαμάστας βρίσκεται στην κατάφυτη πλαγιά του Καλλιδρόμου που έχει θέα προς την κοιλάδα του Σπερχειού. Το μοναστήρι έχει ιστορική σημασία καθώς συνδέεται με τον αγωνιστή της Επανάστασης του 1821 Ιωάννη Δυοβουνιώτη, που δαπάνησε για την τοιχογράφηση του καθολικού.

Εδώ είναι και η αρχή του «Μονοπατιού του Εφιάλτη», μια πανελλήνια πορεία που γίνεται κάθε χρόνο, τον Μάιο, από τον ΕΟΣ Λαμίας και που καταλήγει στις Θερμοπύλες. Αρχίζουμε ομαλά σε δασικό δρόμο διασχίζοντας το πυκνό δάσος βελανιδιάς. Τα δέντρα είναι σχετικά χαμηλά, γιατί γίνεται συχνή εκμετάλλευση του δάσους για την παραγωγή κάρβουνου. Μετά από μερικές τραβέρσες ακολουθούμε τα κόκκινα σημάδια ανατολικά και μπαίνουμε πια στο ελατόδασος, ενώ έχουμε αρχίσει να περπατάμε στο χιόνι. Ανηφορίζουμε στο μονοπάτι και σε μισή ώρα περίπου βρισκόμαστε στο πρώτο πλάτωμα. Σ’ αυτό το πλάτωμα ανέβαιναν οι κάτοικοι της Ανθήλης για «θερινή διαβίωση» για να αποφύγουν την ελονοσία και τα κουνούπια. Έχει μια καταπληκτική θέα στον κάμπο του Σπερχειού και τον Μαλιακό. Είναι ένα μπαλκόνι.

Νά’ τοι ξανά μπροστά μας οι κυνηγοί με τις φόρμες παραλλαγής…! Οι φωνές μας για το παράνομο κυνήγι στο χιόνι τους υποχρέωσαν να απομακρυνθούν με τρόπο.

Η συνέχεια μέσα στα έλατα με κατεύθυνση νοτιοανατολική, ακολουθώντας τα σημάδια. Η μικρή μισοπαγωμένη λίμνη ανάμεσα στα δέντρα και το χιονισμένο τοπίο, ευκαιρία για στάση και φωτογραφίες. Συζήτηση για ιστορικά θέματα. Και η σκέψη μας «χάνεται» για λίγο στα βάθη των αιώνων και στο πόσο οι ιστορικές αναφορές σήμερα είναι αυθεντικές ή έχουν υποστεί τις αλλοιώσεις των διαφόρων σκοπιμοτήτων και συμφερόντων. Να και το ερώτημα που διατυπώθηκε: “πού φυλάσσονται τα πρωτότυπα των ιστορικών πηγών; Υπάρχουν άραγε;”

Περνάμε το ρέμα με τους αναβαθμούς, που είχε κατασκευάσει το δασαρχείο. Έργα ορεινής υδρονομίας απαραίτητα για τη συγκράτηση των φερτών, τη μείωση της στερεοπαροχής και τα πλημμυρικά φαινόμενα χαμηλότερα. Μπροστά μας είναι τα λιβάδια της Παλιοπαναγιάς. Αφήνουμε τα σημάδια του “Εφιάλτη” –όχι, εμείς δεν θα προδώσουμε- και συνεχίζουμε νότια και νοτιοδυτικά τον δασικό δρόμο με κατεύθυνση, μπροστά μας, την καμένη κορυφή, όπου, σαν σκιάχτρο, φαντάζει το Πυροφυλάκιο. Έμεινε μνημείο στην κορυφή του καμένου λόφου μετά την πυρκαγιά, που έγινε πριν από δέκα περίπου χρόνια. Μια πυρκαγιά, που ξεκίνησε πολύ κοντά στο Μπράλλο και με τη βοήθεια του δυνατού ανέμου έκαψε χιλιάδες στρέμματα ελατοδάσους, περνώντας τελικά και πάνω από τη Λίμνη.

Προσπάθησα να εξηγήσω τι σήμαινε πριν μερικές δεκαετίες η πρόληψη με τους πυροφύλακες και τα πυροφυλάκια σε κάθε βουνό. Ακόμα τότε η δασοπροστασία έγερνε προς την πρόληψη. Όταν ήρθαν τα αεροπλάνα και οι διάφοροι “κομάντος” της καταστολής, ξεχάστηκε η πρόληψη και εμφανίστηκαν τα συμφέροντα, που μας “καίνε” την ψυχή κάθε καλοκαίρι.

Το χιόνι ανέβαινε όσο ανεβαίναμε κι εμείς. Τώρα περνάει τους 40 πόντους. Ίχνη παντού, κυρίως από αλεπούδες, αγριογούρουνα και ελάχιστα από λαγούς. Πολλοί συνοδοιπόροι μας είχαν ακούσει για κάποια λίμνη. Και ρωτούσαν διαρκώς: “θα δούμε τη λίμνη;” “Όλα τα εξαιρετικά πράγματα είναι και δύσκολα και σπάνια” έλεγε ο Σπινόζα.
Το πρόβλημα όμως είναι να βρεις πού αφήνουμε το δασικό δρόμο ν’ ανεβούμε για την Χαλικόβρυση. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι. Τελικά βρέθηκε. Πρέπει να θυμάται κανείς ότι στόχος είναι ο αυχένας μετά το πυροφυλάκιο. Η Χαλικόβρυση δεν έχει πια νερό για τους ορειβάτες. Από την υδρομάστευση δεν περισσεύει νερό, γιατί πρέπει να πηγαίνει για ύδρευση στις Θερμοπύλες. Αν δεν είναι έτσι, κάποιος πρέπει να πει στο Δασαρχείο να συντηρήσει την ποτίστρα και τη βρύση. Είναι κρίμα.

Πάντως η ανακάλυψη της σηματοδότησης των ορεινών μονοπατιών λύνει πολλά προβλήματα. Περνάμε τον αυχένα και κατηφορίζουμε ακολουθώντας τα ορειβατικά σημάδια με κατεύθυνση τώρα νοτιοδυτική. Πριν το οροπέδιο της Νεβρόπολης, που είναι η Λίμνη, στρίβουμε δεξιά και ανεβαίνουμε στο Καταφύγιο, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 1030 μέτρων. Σταματήσαμε για ανασυγκρότηση της ομάδας και ελαφριά ξεκούραση. Το καταφύγιο είναι κλειστό. Ανήκει στην Ομοσπονδία Φίλων Υπαίθρου και είναι δυστυχώς εγκαταλειμμένο.

Φεύγουμεεε… Σε εφτά λεφτά, να ετοιμαστούμε! η απάντηση. Έτσι αυθόρμητα. Γιατί εφτά και όχι δέκα; Και η φιλοσοφική προσέγγιση του αριθμού εφτά (7), έδωσε την ευκαιρία στον μαθηματικό της παρέας να μας θυμίσει τους Πυθαγόρειους, κατά τους οποίους ο αριθμός επτά είναι «αμήτωρ» μια και δεν είναι γινόμενο παραγόντων. Είναι επίσης το σύμβολο της τελειότητας, γιατί είναι το άθροισμα του τρία (3) και του τέσσερα (4) που εκφράζουν τα δύο τέλεια σχήματα, το ισόπλευρο τρίγωνο και το τετράγωνο κλπ κλπ.

Συνεχίσαμε από το μονοπάτι χωρίς να κατεβούμε στη Λίμνη, για να μην χάσουμε χρόνο. Σε ένα τέταρτο, κατά τον Χρήστο έπρεπε να φθάσουμε στη βρύση και το εξοχικό του Φούρλα. Κι αυτό έγινε σε τρία τέταρτα. Ποτέ λοιπόν μην εμπιστεύεσαι ορειβάτες και κυνηγούς. Στο μεταξύ τα χειμερινά υλικά, το χιόνι, η λάσπη, το νερό άρχισαν να ανακατεύονται στα πόδια μας. Φτάνουμε στο Ελευθεροχώρι Το Ελευθεροχώρι είναι σε υψόμετρο 850 μέτρα, μέσα στα έλατα. Η θέα από το χωριό είναι πανέμορφη, τόσο προς τον κάμπο της Αμφίκλειας όσο και προς τις βουνοκορφές της Οίτης και της Γκιώνας, την κοιλάδα του Σπερχειού και τον Μαλιακό κόλπο.

Περνώντας την κατασκήνωση αφήνουμε το δρόμο και συνεχίζουμε βορειοανατολικά στο μονοπάτι κάτω από το νεκροταφείο κατηφορίζοντας προς τη Μονή Δαμάστας. Ένα μονοπάτι εντυπωσιακό, ζούγκλα η βλάστηση, και με συνεχή θέα τη Λαμία και την κοιλάδα του Σπερχειού. Τα παλιά τοιχία δείχνουν ότι παλιότερα περνούσαν φορτωμένα ζώα και συνέδεε το χωριό, και την πλευρά αυτή του βουνού, με τη Λαμία. Θέλει συντήρηση και βελτίωση, γιατί κοντεύει να κλείσει. Η κατάληξη είναι στο Μοναστήρι, όπου αρκετοί από μας τίμησαν το νόστιμο λουκούμι.
Αλλά “τέτοιο λουλούδι σαν το δικό σου δεν είδα πουθενά όπου κι αν κοίταξα.. θησαυρούς είναι γεμάτο αυτό το βουνό!”
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...