ΘΕΟΔΩΡΙΑΝΑ - ΚΑΤΑΦΙΔΙ (2393μ) 25 Οκτ - 28 Οκτ 2008

Στα Θεοδώριανα βρεθήκαμε ψάχνοντας για ξενώνα στην περιοχή των Τζουμέρκων. Ο Ευκλείδης και η Ειρήνη είχαν παρακαλέσει να συναντηθούμε σ' αυτή την περιοχή της Πίνδου. Το είχαν τάξει στον εαυτό τους. Για μας, ήμασταν η μικρή ορειβατική ομάδα των Οικολόγων Πράσινων. Τα Τζουμέρκα ανήκουν στην κεντρική Πίνδο και μαζί με την Κακαρδίτσα(2.469μ) αποτελούν τα Αθαμάνια όρη. Οι πιο γνωστές κορυφές τους είναι το Καταφίδι (Πυραμίδα, όπως τη λένε οι ντόπιοι) με υψόμετρο 2.393 μ και η Στρουγκούλα με 2.112 μ. Είναι η δεύτερη φορά που επισκεπτόμαστε τον ευρύτερο χώρο και μάλιστα αυτή την εποχή. Μια περιοχή που ανήκει κυρίως στο νομό Aρτας, αλλά και στους νομούς Ιωαννίνων και Τρικάλων.

Σχεδόν πάντα στέκομαι πραγματικά εντυπωσιασμένος μπροστά στο μοναδικό μεγαλείο των βουνών της πατρίδας μας. Η μοναδικότητα του καθένα αποτυπώνεται στη λεπτομέρεια. Και οι “λεπτομέρειες” στα Τζουμέρκα είναι πολλές. Οι μεγάλες ορθοπλαγιές, τα πλούσια νερά και οι καταρράκτες, τα όμορφα χωριά χωμένα μέσα στο πράσινο, και ειδικά τώρα το Φθινόπωρο τα γήινα χρώματα με τις αποχρώσεις του καφέ, του κίτρινου και του πράσινου, αλλά και οι χαμογελαστοί, ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι.

Η ποικιλία και οι λεπτομέρειες επιβεβαιώνουν την αίσθηση της ομορφιάς με ελευθερία. Και όλα “μιλάνε”. Με γλέντι και χορό, με περηφάνια και καμάρι, με χαμόγελο και καλοσύνη, με ζεστασιά και φιλοξενία. Φύση και άνθρωποι “δικοί μας”, λες και είμαστε κάθε μέρα μαζί.

“Ό,τι ζεις στην έκσταση ποτέ δε θα μπορέσεις να το στερεώσεις σε λόγο. Όμως μάχου ακατάπαυτα να το στερεώσεις σε λόγο. Πολέμα με μύθους, με παρομοίωσες, με αλληγορίες, με κοινές και σπάνιες λέξες, με κραυγές και με ρίμες να του δώσεις σάρκα, να στερεώσει!” Λέει ο Καζαντζάκης στην ΑΣΚΗΤΙΚΗ. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι μπορεί ο καθένας με ευκολία, και μάλιστα με κανόνες περιηγητικούς, να περιγράψει όλα αυτά. Πόσο μάλλον εγώ. Κι έχοντας μόνο την ορατή πλευρά των πραγμάτων…Όμως υποσχέθηκα… Αυτή δε την φορά δεν μπορώ να αποφύγω τις αναφορές στον Καζαντζάκη. Ο Ευκλείδης μας τον “έφερε” μαζί του από την Κρήτη. Πρέπει να τον τιμήσουμε.

Πώς πάμε.
Στα Θεοδώριανα μπορεί κανείς να πάει είτε από την Aρτα (84 χιλ), είτε από τα Γιάννενα, είτε από τα Τρίκαλα (85 χιλ). Εμείς ακολουθήσαμε την Εθνική Οδό Τρικάλων – Aρτας, περνώντας την Πύλη, και πριν την Ελάτη στρίψαμε αριστερά προς Στουρναρέικα – Βαθύρεμα - Μεσοχώρα. Περάσαμε το φράγμα της Μεσοχώρας και ο δρόμος μας έβαλε στις νέες σήραγγες. Βρεθήκαμε ξαφνικά στη διασταύρωση προς Νεράιδα - Θεοδώριανα και σε περίπου ένα χιλιόμετρο είδαμε την πινακίδα που οδηγεί αριστερά προς Θεοδώριανα Σε δύο χιλιόμετρα περάσαμε τη γέφυρα δίπλα απ' το παλιό μονότοξο γεφύρι και σε λίγο ήμασταν στο χωριό με τα περισσότερα νερά στην Ελλάδα, όπως θέλουν να υπερηφανεύονται οι ίδιοι οι κάτοικοι.

Στο χωριό
Το χωριό απλώνεται στην πλαγιά σε υψόμετρο από τα 900 έως 1100 μέτρα περίπου. Πέτρινα σπίτια, καλοδιατηρημένα, πλακόστρωτοι στενοί δρόμοι, πλακόστρωτη κεντρική πλατεία, τα δέντρα. Είχαμε “κλείσει” δωμάτια στον ξενώνα “ΑΛΩΝΙ” ψηλά στο χωριό, δίπλα στο παλιό αλώνι. Πολύ καλή θέα, ζεστό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, καθαροί περιποιημένοι χώροι, διάθεση για εξυπηρέτηση από την Ελένη και το Χρήστο. Σπιτικό φαγητό, μαρούλια και ντοματάκια από τον κήπο, νόστιμες τηγανίτες και ο γλυκός τραχανάς της Ελένης με γάλα. Όλα υπέροχα, όπως λέει και η Ειρήνη.


Οι καταρράκτες
Φτάνοντας φύγαμε αμέσως για να προλάβουμε να απολαύσουμε μέρα τους καταρράκτες στη θέση “Σούδα”, δύο χιλιόμετρα, μισή ώρα περίπου με τα πόδια από το χωριό. Το μισό της διαδρομής είναι σε χωματόδρομο και το άλλο μισό περίπου σε μονοπάτι καλά διατηρημένο. Εντυπωσιακό το θέαμα των 28 μέτρων που πέφτει το νερό, με βουητό, στο ρέμα της Aσπρης Γκούρας και το θέαμα των κάθετων βράχων.

Το βράδυ στον ξενώνα
Επιστροφή για Βραδινό στον ξενώνα με τη συντροφιά της Ελένης. Η Ελένη, ακούραστη, θέλει να μας τα πει όλα για το χωριό της. Μαζί τραγουδήσαμε το τραγούδι της Κωστηλάτας “ψηλά στην Κωστηλάτα / στα κρύα τα νερά / χορεύουν τα κορίτσια / μαζί με τα παιδιά” Μας έκανε και μάθημα χορού, γιατί το τραγούδι αυτό χορεύεται στην πλατεία στο πανηγύρι σαν “ειδικός” χορός. Μας τραγούδησε και το τραγούδι που έγραψε η ίδια, και το τραγουδάει ο Κιτσάκης, το “ψηλά στα Θεοδώριανα / σιμά στην Κωστηλάτα / γεννήθηκε η αγάπη μου / ξανθιά γαλανομάτα” Μας εξήγησε πώς χορεύεται ο παραδοσιακός δικάγγελος και τρικάγγελος χορός στο πανηγύρι του 15Αύγουστου στην πλατεία του χωριού

Ιστορικά και άλλα
Με το Χρήστο συζητήσαμε για την ιστορία του χωριού και ιδιαίτερα για τη νεώτερη Για την κατοχή και το στρατηγείο των Εγγλέζων, τον βομβαρδισμό του χωριού από τους Γερμανούς και το θάνατο των έξι κοριτσιών που σκάλιζαν στα χωράφια, για τον Aρη με τους 800 μαχητές του ΕΛΑΣ που πέρασαν έναν ολόκληρο χειμώνα στο χωριό ονομάζοντας τα Θεοδώριανα “μικρό Καναδά”, για τον “καπεταν Παλιούρα” το δεξί χέρι του Aρη, που αυτοκτόνησε στις αρχές του εμφυλίου.

Μας είπε για τις 13.000 πρόβατα που ανεβαίνουν κάθε καλοκαίρι στις πλαγιές από τα χειμαδιά. Για τις εξήντα πηγές και το εργοστάσιο εμφιάλωσης, που πρόκειται να γίνει. Ιδιαίτερα μας μίλησε για τις προθέσεις και τις μεθοδεύσεις εταιρείας για κατασκευή δύο υδροηλεκτρικών εργοστασίων, για τις αντιδράσεις του χωριού και τον πολύ σημαντικό ρόλο του Συλλόγου “ΟΡΕΙΝΟΙ” σ' αυτόν τον αγώνα και γενικότερα στον αγώνα για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και την θεσμοθέτηση της ευρύτερης περιοχής των Τζουμέρκων ως Εθνικού Πάρκου.

Η ανάβαση στο Καταφίδι (Πυραμίδα)
Ξυπνήσαμε πρωί πρωί και ξεκινήσαμε την ανάβαση με ελαφριά συννεφιά και με το φόβο της βροχής, γιατί ψηλά τα σύννεφα σκέπαζαν τις κορυφές. Ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο προς τον ξενώνα “ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ” και συνεχίσαμε με κατεύθυνση την Κωστηλάτα. Ο ξενώνας “ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ” έχει τρία δωμάτια και ταβέρνα. Υποτίθεται ότι έγινε καταφύγιο για ορειβάτες, αλλά ήταν μια κακή επιλογή. Λογικά έπρεπε να γίνει ψηλότερα προς την Κωστηλάτα… Απέναντι και χαμηλότερα το γήπεδο, που κατασκευάστηκε σε δύσκολο έδαφος με κατολισθήσεις. Ψηλότερα φαίνεται το μοναχικό έλατο με τα τεράστια κλωνάρια, στο οποίο φθάσαμε σε 50' περίπου κόβοντας τις τραβέρσες του δρόμου. Πολλές καρυδιές, κορομηλιές, ξινομηλιές, γκορτζιές, κρανιές, έλατα, κέδρα, κουτσουπιές, λίγες βελανιδιές, πουρνάρια και κερασιές, τα δέντρα.

Μονοπάτι δεν μπορέσαμε να βρούμε. Επιλέγουμε τη λύση του χωματόδρομου με κάποια κοψίματα. Είμαστε στα λιβάδια της Κάτω Κωστηλάτας. Η Κωστηλάτα έχει έκταση 10.000 στρεμμάτων περίπου, ανήκει στον Αναγκαστικό Συνεταιρισμό Ακινήτου Θεοδωριάνων και βόσκουν σ' αυτή περίπου 5.000 πρόβατα. Το μοναδικό κοπάδι που έμεινε πίσω ακόμα, και δεν έφυγε για τα χειμαδιά, είναι αυτό της Γιώτας με τα δύο σκυλιά. Φωνάξαμε μήπως μας ακούσει, αλλά άδικα. Όμως οφείλουμε κι από δω να την ευχαριστήσουμε για την πολύ νόστιμη παραδοσιακή χορτόπιτά της. Για μας μπαμπανέτσα ή μπλανό ή πλαστό ή μπατσαριά.

Γέλια, ανέκδοτα, πειράγματα, ιστορίες, η κούραση, το δέος, η απόλαυση, ανάκατα συναισθήματα. Συναντήσαμε μερικά κτηνοτροφικά σπίτια, στάνες και ποτίστρες σε όλη σχεδόν τη διαδρομή. Ο χωματόδρομος έχει πάθει μεγάλες ζημιές από την τελευταία νεροποντή. Έγινε μια μερική αποκατάσταση στο πρώτο τμήμα πριν την Κιάφα, ίσως για να φορτωθούν τα πρόβατα στα φορτηγά για τα χειμαδιά. Περνάμε την Κιάφα στα 1800 μ, συνεχίζουμε απέναντι στον Καλόγερο στα 1950 μ και μετά από ορισμένες τραβέρσες βρισκόμαστε περίπου στα 2250, κάτω από την κορυφή. Αφήνουμε το χωματόδρομο λίγο πριν το διάσελο και κάνουμε κάθετη ανάβαση βγαίνοντας στην κόψη με το απότομο προς την άλλη μεριά. Είμαστε σε ομίχλη και κάτω φαίνεται ένας ωκεανός τα σύννεφα και η …ψυχή στην κούλουρη. Τι σκέφτεσαι; πόσο φοβάσαι; Πεινάς και δεν το λες;

“Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω! Απάνω!” φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ' εμπιστοσύνη”.

“Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ. Ακλούθα μου!” ΑΣΚΗΤΙΚΗ του Καζαντζάκη Τι είναι η ζωή; Ένα βουνό, ένα ανέβασμα και ένα κατέβασμα ή αυτό που λέει και ο Καζαντζάκης: “Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο• καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο• το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή”.
Συνεχίζουμε στην κόψη. Ευτυχώς που δεν φυσάει. Στην κορυφή στα 2.393 μέτρα διαπιστώνουμε ότι είναι πράγματι “πυραμίδα”, γιατί οι πλευρές της είναι κάθετες. Η ορατότητα πολύ χαμηλή έως ελάχιστη. Τα καταφέραμε.

Επιστροφή από το ίδιο. Ομίχλη, κρύο, μυρωδιές βοτάνων, πού και πού το πέταγμα κάποιου πουλιού. Σ' όλη τη διαδρομή ένα δύο κοπάδια με πέρδικες. Σκελετοί ζώων διάσπαρτοι παντού. Θύματα της αρκούδας και του λύκου; Μάλλον οι αρρώστιες, που είναι αιτία για τις απώλειες, τη φύρα. Η ζημιά της μπουλντόζας στη συνέχεια του ορεινού ανάγλυφου είναι εμφανής, με άμεσο τον κίνδυνο να γίνουν οι δρόμοι χαντάκια. Γενική παρατήρηση: Δρόμοι παντού. Είμαστε στην εποχή της πολυτέλειας, της κακώς νοούμενης ανάπτυξης, του “τα θέλω όλα τώρα”. Δρόμοι υποτίθεται για τους κτηνοτρόφους, αλλά περισσότερο ίσως για τους κυνηγούς. Δεν υπάρχει πια απάτητο μέρος για τους κυνηγούς. Το σίγουρο είναι ότι πολλοί απ' αυτούς τους δρόμους θα εγκαταλειφθούν σύντομα, αφού προηγηθεί η μείωση της ορεινής κτηνοτροφίας και απαγορευτεί το κυνήγι στο Εθνικό Πάρκο, γιατί το θέλουμε εμείς οι οικολόγοι… που “πετάμε” μέχρι και αρκούδες, εκτός από φίδια και λύκους, τρομάρα μας…

Ήταν μια χαλαρή ανάβαση εννιά ωρών (5 ανάβαση, 4 κατάβαση) με πολλές στάσεις απολαμβάνοντας τη διαδρομή, μια και όλη η μέρα ήταν δική μας. Κανονικά ο χρόνος είναι κατά δύο ώρες τουλάχιστον λιγότερο. Η οικογενειακή ατμόσφαιρα του ξενώνα μας ξεκούραζε ακόμα και σα σκέψη κατά τη διάρκεια της επιστροφής.

Εκτός από την βελτίωση των δρόμων πρόσβασης στο χωριό (και από το Αθαμάνιο και από την Νεράιδα), η βασική μας παρατήρηση εξαντλείται στην βελτίωση των μονοπατιών. Είναι απαραίτητο για τους ορειβάτες να γίνει μια υποδειγματική σήμανση της ανάβασης στην Πυραμίδα, αλλά και των άλλων μονοπατιών γύρω από το χωριό. Είναι απαραίτητο, και για την νοικοκυρεμένη εικόνα του χωριού, να εκδοθεί ένα τουριστικό έντυπο και να μοιράζεται στους επισκέπτες δωρεάν με τον χάρτη της περιοχής, τα αξιοθέατα, τα μονοπάτια, την ιστορία κλπ Αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνει και δεν απαιτούνται μεγάλες δαπάνες. Θέλουμε ήπια διαχείριση του περιβάλλοντος και ήπιες μορφές ανάπτυξης με όρους βιωσιμότητας. Προστατεύουμε τους φυσικούς πόρους, που είναι για την περιοχή το έδαφος, το νερό, το δάσος. “Προσέχουμε για να έχουμε”. Όχι στα Υδροηλεκτρικά, ναι στη θεσμοθέτηση του Εθνικού Πάρκου, όχι στο κυνήγι. Οι προτάσεις και οι παρατηρήσεις μας έχουν έναν στόχο: να υπηρετήσουν, να διορθώσουν και να αποδείξουν ότι οι ορεινοί όγκοι και τα χωριά μας έχουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Στέφανος Σταμέλλος
ορειβάτης, Λαμία

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Τα πρώτα χιόνια στα βουνά. Η νέα ορειβατική περίοδος άρχισε καλά

Πολύ καλά ξεκίνησε η νέα ορειβατική περίοδος με χιόνια (δεν το περιμέναμε) στα βουνά μας! Δείτε τη χιονισμένη Λιάκουρα στον Παρνασσό. Μια ορειβασία γεμάτη εκπλήξεις από Κελάρια, Γεροντόβραχο, Λιάκουρα με πολύ ομίχλη και χιόνι.
Όσοι δεν προλάβατε να το χαρείτε, χάσατε!!
Το βουνό συνεχίζει να είναι για μας πεδίο ιδανικό, τόπος ανάτασης του σώματος και της ψυχής μας

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

ΑΘΩΣ (2.033μ) 23-26/7/2008 ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΡΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Ήταν μια ξαφνική πρόταση από τον Κώστα η επίσκεψη στον Άθω, στο Άγιο Όρος. Πολλές φορές είχε περάσει από τη σκέψη μου, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Ο χρόνος, η καλή παρέα, οι καιρικές συνθήκες. Αυτή τη φορά υπήρχαν όλα, άρα δεν μπορούσα να αρνηθώ. Κι έτσι βρεθήκαμε η μικρή παρέα των τεσσάρων το βράδυ της Τετάρτης στη Θεσσαλονίκη, γιατί έπρεπε την επόμενη το πρωί να είμαστε στην Ουρανούπολη.

Δεν είμαι ίσως ο κατάλληλος να γράψω αυτά που πολλοί θα ήθελαν για το Όρος. Το Άγιο Όρος, ως λίκνο της ορθοδοξίας και ιερός τόπος για πολλούς. Η δική μας επίσκεψη ήταν περισσότερο ορειβατική και λιγότερο θρησκευτική. Πολλά πράγματα που θα διαβάσετε, δεν είναι απαραίτητο να εκφράζουν ακριβώς τις σκέψεις και τις απόψεις του γράφοντα, γιατί υπάρχουν και ορισμένα, που πρέπει να τα δει κανείς κάτω από το πρίσμα της φιλοξενίας, του σεβασμού στον ιδιαίτερο χαρακτήρα της περιοχής και προπαντός να τα δει κάτω από το πρίσμα του τι αντιπροσωπεύει για πολλούς σήμερα η ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Γίνεται προσπάθεια να μείνει το κείμενο μακριά από κρίσεις και προσωπικές απόψεις.

Το Όρος, πέρα από οτιδήποτε άλλο, έχει μια τεράστια πολιτισμική, ιστορική και γραμματειακή αξία, έναν αμύθητο πολιτιστικό και ιστορικό πλούτο και εκφράζει έναν άλλο κόσμο στην κυριολεξία. Έρχεται από το παρελθόν και προσπαθεί να κρατήσει το παρόν του σαν μια συνέχεια. Θεωρείται κέντρο του ορθόδοξου μοναχισμού και κέντρο διατήρησης και συντήρησης πλούσιου υλικού, μουσείο μοναδικού θησαυρού ελληνικής τέχνης και γραμμάτων.

Φθάσαμε στην Ουρανούπολη κατά τις 8.30 το πρωί και πήγαμε κατ’ ευθείαν να πάρουμε τα διαμονητήρια (κόστος 25 ευρώ το άτομο) Η επίσκεψη στο Aγιο Όρος επιτρέπεται όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με τον Καταστατικό χάρτη, το Τυπικό της Μοναστικής Πολιτείας, μόνο στους άντρες. Στις γυναίκες δεν επιτρέπεται ούτε η προσέγγιση στις ακτές του Όρους. Οι Έλληνες επισκέπτες πρέπει να έχουν μαζί τους ταυτότητα και απαραιτήτως τα διαμονητήρια (Τηλέφωνο για έκδοση διαμονητηρίων 2310252575). Η δήλωση πρέπει να γίνει τουλάχιστον 2 μήνες πριν, καθώς και ο ακριβής αριθμός των επισκεπτών και των στοιχείων τους, και οι οποίοι δεν πρέπει να ξεπερνούν τους πέντε Οι αλλοδαποί επισκέπτες γίνονται δεκτοί σε περιορισμένο αριθμό ημερησίως, γύρω στους δέκα. Έτσι λένε τα χαρτιά

Φύγαμε με το μικρό φεριμπώτ “ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ” στις 09.45 για τη Δάφνη (εισιτήριο 7 ευρώ το άτομο) Η πρώτη εμπειρία να ταξιδεύεις ανάμεσα μόνο σε άντρες, χωρίς την παρουσία του θηλυκού. Σκέψεις ανάκατες για το αλάτι της γης, το ένστικτο της αναπαραγωγής, το αφύσικο και τη φύση σε καταπίεση

Σε δύο ώρες περίπου φθάσαμε στη Δάφνη και αναχωρήσαμε με το “ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ” (εισιτήριο 4,40 ευρώ) για τον προορισμό μας, τον Αρσανά (λιμανάκι) των Καυσοκαλυβίων. Από κει αρχίζει το περπάτημα στις 2.30 το μεσημέρι, ανεβαίνοντας ένα ανηφορικό μονοπάτι με καλντερίμι και σκαλιά. Η ζέστη στο ζενίθ…φορτωμένοι με τα σακίδια των 15 και 18 κιλών ο καθένας

Σε 25 λεπτά βγήκαμε στη σκήτη των Καυσοκαλυβίων και κατευθυνόμαστε στο αρχονταρίκι, στο Κυριακό, όπου είχαμε την πρώτη καλή φιλοξενία και μας προσφέρθηκε από τον μοναχό καφές, κουλούρι και νερό. Συνεχίζουμε το μονοπάτι. Ένα αρκετά ταλαιπωρημένο από τα μουλάρια - κι αυτά όλα αρσενικά - που με τη συνοδεία των αλβανών εργατών κουβαλάνε τα υλικά και τα τρόφιμα για τις απομακρυσμένες σκήτες και για τα έργα που γίνονται στην πλευρά αυτή του Όρους

Σε δύο ώρες περίπου φθάνουμε στον Αγιο Νείλο. Μια σκήτη με μερικές «καλύβες» - σπίτια μοναχών και βρύση με άφθονο νερό. Κατεβήκαμε στη σπηλιά όπου ασκήτεψε ο Άγιος Νείλος. Τα σκαλιά έχουν γίνει ωραία με πέτρα στο βράχο με φόντο το απέραντο γαλάζιο του Αγαίου. Βλέπουμε νοτιοανατολικά στο βάθος τα μικρά νησιά των ανατολικών Σποράδων και δεξιά τη χερσόνησο της Σιθωνίας. Η θέα είναι επιβλητική. Ανεβαίνοντας ξανά, βρεθήκαμε σε μια συκιά για ένα σύκο δροσερό, το φρούτο της εποχής.

Περνώντας τα μουλάρια, ακούστηκε η ρήση του προφήτη: κάποτε θα φθάσουν οι άνθρωποι να είναι φορτωμένοι σαν τα μουλάρια. Και να, εμείς τώρα έτσι φαντάζαμε. Φορτωμένοι όπως ήμασταν με τα σακίδια των 15 και 18 κιλών…

Διαπιστώνουμε πολύ γρήγορα τη δουλειά που κάνουν οι αλβανοί εργάτες στο Όρος. «Ο άγιος αλβανός». Στα μονοπάτια, στις ανακατασκευές και συντηρήσεις των μονοπατιών, των κτιρίων και των μονών γενικά. Και βέβαια με τη συνεισφορά της «αγίας ευρωπαικής ένωσης» και των ΚΠΣ

Φεύγουμε από τον Άγιο Νείλο στις 4.30, ντάλα ο ήλιος, για τη Μονή Μεγίστης Λαύρας. Το μονοπάτι ανηφορικό ανάμεσα σε πουρνάρια κατά το πλείστον και σχίνα. Περάσαμε τη σάρα με τις κοτρόνες και σε μία ώρα φθάνουμε στον αυχένα. Απέναντί μας ξεχωρίζουν αρκετά η Θάσος και η Λήμνος και κάτω, στο ακρωτήρι, η σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, όπου και η Σπηλιά του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη. Όπως μας είπε αργότερα ο ηγούμενος της Μεγίστης Λαύρας, είναι κλειδωμένη, γιατί κάηκε δύο φορές από τα κεριά, που τα αφήνουν αναμμένα οι προσκυνητές. Τώρα για να πάει κανείς πρέπει να πάρει το κλειδί από τον υπεύθυνο της σκήτης.

Η Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου Μεγίστης Λαύρας είναι ρουμάνικη και απέχει γύρω στη μισή ώρα από την κυρίαρχη μονή. Είναι σε στυλ μοναστηριού. Στη θέση της ήταν μέχρι το 1854 Κελί του Τιμίου Προδρόμου με μοναχούς καταγόμενους από τη Χίο. Η Μεγίστη Λαύρα με έγγραφό της επέτρεψε τη μετατροπή του Κελιού σε Σκήτη. Με Πατριαρχικό Σιγίλιο το 1856 επί Πατριάρχου Κυρίλλου Ζ΄ τελικά επικυρώθηκε η ίδρυση και η κοινοβιακή οργάνωση της Σκήτης από Μολδαβούς μοναχούς. Εγκαινιάστηκε το 1866. Σήμερα εγκαταβιούν 25 μοναχοί Ρουμανικής καταγωγής. Το Κυριακό της Σκήτης είναι αφιερωμένο στη βάπτιση του Χριστού. Έχει μήκος 30 και ύψος 18 μέτρα. (πηγή el.wikipedia.org)

Κατηφορίζουμε ελαφρά το καλντερίμι μέσα στο πυκνό δάσος. Κάποια στιγμή το βρίσκουμε χαλασμένο, γιατί το κατάστρεψε η χιονοστιβάδα που κατέβηκε από τον Άθω και “κούρεψε” εντελώς τα δέντρα, γεμίζοντας με κορμούς το μονοπάτι. Ίχνη από αγριογούρουνα μας δείχνει ότι σε όλο το Όρος υπάρχουν αρκετά από αυτά, όπως είναι επόμενο, γιατί υπάρχει και πυκνό δάσος και αρκετή τροφή από τα αγριοκάστανα και τους βολβούς του δάσους.

Τηλεφωνεί ο καλόγερος στον συνάδελφό του στο άλλο μοναστήρι και τον καλεί για φαγητό. Έβγαλα ένα πουρναρόψαρο, του λέει, έλα να το φάμε…(ανέκδοτο;; του Κώστα)

Συναντάμε τον αμαξιτό δρόμο και περνάμε καμιά τρακοσαριά μέτρα τσιμέντο. Μια παραφωνία, που σχολιάστηκε αρνητικά από όλους μας. Αυτοκίνητα πηγαινοέρχονται, τα περισσότερα 4Χ4 τζιπ. Τελικά το αυτοκίνητο κατέκτησε και το Άγιο Όρος με αρκετές δυσάρεστες επιπτώσεις στο φυσικό τοπίο. Όλα τα μοναστήρια έχουν πια αυτοκινητόδρομο και αυτοκίνητα. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο ηγούμενος της Μεγίστης Λαύρας, “εκεί που πριν λίγα χρόνια είχαμε ένα αυτοκίνητο για όλα τα μοναστήρια, τώρα έχουμε 4-5 το καθένα και πάλι δεν μας φτάνουν”. Οι μπουλντόζες, τα διάφορα σκαπτικά μηχανήματα και οι γερανοί είναι ακόμα σε πολλούς αρσανάδες ή κοντά στα μοναστήρια. Αυτοκίνητα, ηλεκτρικό ρεύμα, κινητά τηλέφωνα, και τώρα κομπιούτερς και Internet, η εισβολή της τεχνολογίας στο Όρος.

Η συντήρηση και η αναπαλαίωση των μοναστηριών επέβαλαν ίσως την παρουσία όλων αυτών των μηχανημάτων και επόμενα τη διάνοιξη των δρόμων. Ίσως σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να αποφευχθεί. Η συντήρηση θεωρείται αναγκαία και επιβεβλημένη. Σε ένα μεγάλο βαθμό έγινε. Όμως σε πολλά μοναστήρια συνεχίζεται με κονδύλια του Γ’ ΚΠΣ και θα συνεχιστεί και στο Δ’ ΚΠΣ, όπως μας τόνισε και ο ηγούμενος.

Η Μονή Μεγίστης Λαύρας

Φθάνουμε στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, στον προορισμό μας, στις 6.30 ακριβώς, σε 4 ώρες απ’ τον Αρσανά των Καυσοκαλυβίων. Πλησιάζοντας μας συναρπάζει η εικόνα της επιβλητικής Μονής. Στο μυαλό μου έρχεται η ιστορία των 1000 και πάνω χρόνων της, που διάβασα στα διάφορα sites, με τις καλές και τις κακές της στιγμές, τους αγώνες με τους πειρατές. Δείγμα ο πύργος, ως το τελευταίο προπύργιο της άμυνας. Όπως είναι γνωστό το μεγαλύτερο κίνδυνο που αντιμετώπιζαν οι μονές, ήταν αυτός των πειρατών. Οι περισσότεροι κατακτητές σεβάστηκαν τον μοναχικό βίο και τα μοναστήρια. Και ειδικά του Αγίου Όρους, ήταν στο απυρόβλητο.

Γύρω από τη Μονή είναι αρκετές καλλιέργειες, κυρίως αμπέλια, ελιές, κηπευτικά της εποχής, ακόμα και θερμοκηπίου. Πηγαίνοντας στο Αρχονταρίκι, ο υπεύθυνος μας παροτρύνει να πάμε κατ’ ευθείαν στον εσπερινό, μετά στην Τράπεζα για φαγητό και στη συνέχεια να μας δείξει πού θα κοιμηθούμε. Αρχίζω να περιεργάζομαι τη Μονή. Εκτός από μένα, οι άλλοι είχαν επισκεφθεί πολλές φορές το Μοναστήρι. Άρα ο “περίεργος” ήμουνα εγώ. Τα κτίρια, ο πύργος, το Ηγουμενείο, ο ναός, η τράπεζα, το αρχονταρίκι, τα κελιά, τα τεράστια δέντρα.

Η λειτουργία του εσπερινού με την παρουσία των επισκεπτών και αρκετών μοναχών έγινε με τη γνωστή κατάνυξη. Για μένα ήταν εντυπωσιακό γιατί έμοιαζε με θεατρικό δρώμενο. Οι μοναχοί ανάμεσα στους προσκυνητές, να μπαινοβγαίνουν, να ανεβάζουν και να κατεβάζουν τα καντήλια, να σβήνουν τα κεριά, να σηκώνονται και να κάθονται στα στασίδια κρατώντας το κομποσκοίνι, να περνάνε και να ασπάζονται τις εικόνες. Στο τέλος, ανακοινώθηκε στους επισκέπτες ότι μπορούν, όσοι θέλουν, να προσκυνήσουν τα λείψανα των αγίων, που βρίσκονται στη Μονή. Η συνέχεια στην Τράπεζα για το φαγητό με την παρουσία του ηγουμένου, όλων των μοναχών και των επισκεπτών. Μερικές φορές μου ερχόταν στο μυαλό το “Όνομα του Ρόδου” του Ουμπέρτο Έκο και το αντίστοιχο ιταλικό μοναστήρι των Βενιδικτίνων, που περιγράφει ο συγγραφέας

Το νόστιμο φαγητό – φασουλάκια με κολοκυθάκια (τουρλού), ψωμί, σαλάτα ντομάτα, φέτα, κρασί, καρπούζι – ήταν σερβιρισμένο σε μαρμάρινα τραπέζια των 10 περίπου ατόμων. Κατά τη διάρκεια του φαγητού ένας μοναχός διάβαζε από τον άμβωνα αποσπάσματα από γραπτά Αγίων. Τελειώνοντας το φαγητό πήγαμε στο Αρχονταρίκι, όπου ενημερωθήκαμε για τον χώρο που θα κοιμηθούμε. Κρεβάτια σε δωμάτιο των 15 περίπου ατόμων με καθαρά σεντόνια, τουαλέτες και μπάνια κάτω και νιπτήρες χωρίς καθρέφτες.

Την άλλη μέρα το πρωί κατά τις 7.30 στον όρθρο. Το καμπανάκι χτύπησε κανονικά στις τέσσερεις. Πολλοί επισκέπτες πρέπει να πήγαν εκείνη την ώρα μαζί με τους μοναχούς για την λειτουργία του όρθρου. Υποψιάζομαι ότι οι μοναχοί έχουν ανάλογη “υπηρεσία” και ο καθένας έχει το ρόλο του στη διάρκεια της λειτουργίας. Ποιος θα έχει τον κεντρικό ρόλο, ποιοι τον ρόλο του ψάλτη, ποιοι θα ψάλουν το απολυτίκιο κλπ.

Μετά τον όρθρο, ακολούθησε η Τράπεζα. Είναι το κυρίως γεύμα – πιλάφι με γαριδόζουμο, σαλάτα αγγουροντομάτα, ελιές, παραδοσιακό ψωμί, πεπόνι, κρασί και γλυκό τυλιγμένο – πάλι με την παρουσία όλων, του ηγουμένου, των μοναχών και των επισκεπτών. Πάλι κατά τη διάρκεια του φαγητού ένας μοναχός διάβαζε κείμενα αγίων.

Αμέσως μετά επισκεφθήκαμε τον ηγούμενο στο ηγουμενείο. Ο ηγούμενος Πρόδρομος είναι απλός, ζεστός, δραστήριος και φιλόξενος. Με τρόπο μας ενημέρωσε για τις δραστηριότητες της Μονής, τα έργα συντήρησης, αλλά και γενικότερα απάντησε σε ερωτήσεις μας σχετικά με το Άγιο Όρος και τις μονές. Από τα είκοσι μοναστήρια στο Όρος, τα δεκαεννιά είναι μεν με το “παλιό” ημερολόγιο, αλλά δεν είναι “παλαιοημερολογίτικα”, άλλωστε ανήκουν στο Πατριαρχείο, το οποίο είναι με το “καινούργιο”. Παλαιοημερολογίτικο είναι μόνο η μονή Εσφιγμένου, οι μοναχοί του οποίου δεν αναγνωρίζουν τον Πατριαρχείο. Οι μονές δεν εισπράττουν τίποτα από τους επισκέπτες. Τα έσοδα από τα διαμονητήρια τα διαχειρίζεται η Κοινότητα του Όρους για τις δικές της υποχρεώσεις. Βέβαια η κάθε μονή έχει αρκετά έσοδα από τα μετόχια στη Χαλκιδική και αλλού στην Ελλάδα. Στο βιβλίο επισκεπτών της Μονής καταγράφονται περίπου 15.000 επισκέπτες το χρόνο. Πούτιν, Καραμανλής και άλλες προσωπικότητες της πολιτικής, όλοι από δω περάσανε και θα περάσουν…

Μου έκανε εντύπωση οι προσπάθειες που καταβάλουν στη Μονή για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών με τη μικρή υδροηλεκτρική μονάδα. Συγκεντρώνεται το νερό ψηλά σε μεγάλη υδατοδεξαμενή και από κει, με αγωγό και αρκετή κλίση, το νερό έρχεται στη μονάδα δίπλα στο μοναστήρι, όπου παράγεται το ρεύμα. Βέβαια τώρα το καλοκαίρι ενισχύεται και με τη γεννήτρια πετρελαίου.

Δεχθήκαμε τα δώρα και τις ευχές του ηγουμένου και αναχωρήσαμε κατά τις 11 και 15΄ με προορισμό την κορυφή του Άθω. Ξεκινάμε σχεδόν από μηδέν υψόμετρο για να φθάσουμε στις 7 το απόγευμα στα 2.033 μέτρα της κορυφής μετά από 8 ώρες περίπου. Φορτωθήκαμε για φαγητό ένα καρπούζι, ντομάτες, ελιές και ψωμί (ξερό, ό,τι απέμεινε από την Τράπεζα)

Η διαδρομή για την κορυφή

Η διαδρομή ξεκινάει νοτιοδυτικά προς Καυσοκαλύβια. Το τμήμα αυτό της δυτικής πλευράς του Όρους το λένε “έρημο”, γιατί δεν έχει αμαξιτούς δρόμους. Κι εδώ είναι και τα περίφημα “καρούλια”, τα ασκηταριά των μοναχών στο βράχο. Φθάνοντας στον αυχένα (μια ώρα περίπου από τη Μονή) παίρνουμε το μονοπάτι προς Αγία Άννα. διασχίζοντας το πυκνό δάσος με τις καστανιές, βελανιδιές, οξιές, σκλήθρα, αριές, πλατάνια στις ρεματιές. Μια μικρή ζούγκλα. Από άποψη χλωρίδας το Άγιο Όρος χαρακτηρίζεται για την πυκνή του βλάστηση. Αφθονούν σε μεγάλο βαθμό η καστανιά, η οξιά, η δρύς, το πουρνάρι, η κουμαριά κ. ά. καθώς και άπειρα πλήθη βοτάνων.

Σταματήσαμε στα Καλά Νερά. Μια πυκνοδασωμένη περιοχή με αρκετά νερά, όπου πριν 5-6 χρόνια, όπως λέει ο Κώστας, η χιονοστιβάδα “ξύρισε” κυριολεκτικά όλα τα δέντρα. Η αναδάσωση είναι πλέον πολύ πυκνή και πλούσια σε όλα τα είδη. Φάγαμε το καρπούζι, γεμίσαμε κρύο νερό, και συνεχίσαμε φθάνοντας, σε 4 ώρες από τη Μονή, στο Σταυρό, υψόμετρο 850 μέτρα περίπου. Είναι η διασταύρωση προς Κερασιά, Αγία Άννα και κορυφή. Έχει νερό με λάστιχο. Μέχρι εδώ μας ακολουθεί και το τηλεφωνικό καλώδιο, που σχεδόν έρπον συνεχίζει το δρόμο του για την Κερασιά.

Παίρνουμε ξανά το κακοτράχαλο ανηφορικό μονοπάτι στο πυκνό πουρναρόδασος. Το μονοπάτι βγαίνει στην αρχή λίγο ανοιχτά, αριστερά, με θέα τη Σιθωνία, τη Σκήτη της Αγίας Άννας και τη Μικρή Σκήτη και πιο πέρα τους αρσανάδες των Μονών Αγίου Παύλου, Αγίου Διονυσίου και Αγίου Γρηγορίου. Δεν φαίνονται οι μονές.

Λίγη στάση στην Καστανιά για ξεκούραση με τον ιδρώτα να στάζει, και φθάνουμε στην Παναγιά, στα 1500 μέτρα περίπου σε 2,5 ώρες από το Σταυρό. Εδώ εργάζεται ένα μεγάλο συνεργείο με αλβανούς μαστόρους για την ανακατασκευή της εκκλησίας. Κατασκευάζεται μεγάλος ναός με βοηθητικούς χώρους, που θα λειτουργεί και ως καταφύγιο. Εικόνα εργοταξίου. Είκοσι τέσσερεις μαστόροι και εργάτες. Παντού σκόρπια εργαλεία, υλικά και … μπόλικα σκουπίδια, πεταμένα στα πρανή. Ό,τι χειρότερο μπορούσα να δω σ’ αυτό το υψόμετρο.

Για την κορυφή, τα υπόλοιπα 500 περίπου μέτρα υψομετρική, είναι μια απότομη σχετικά ανάβαση στο γυμνό με πολλές τραβέρσες για φορτωμένα αρσενικά μουλάρια, όπως εμείς. Με τον Κώστα το κάναμε μια ανάσα σε μια ώρα ακριβώς με όλες τις τραβέρσες. Το έχει κάνει λέει ο Κώστας και 35 λεπτά χωρίς σακίδιο, και κόβοντας τις τραβέρσες. Τελικά Κώστα είσαι καλός ορειβάτης…

Στην κορυφή του Άθω

Φθάσαμε στην κορυφή κατά τις 7. Μαζί μας έφθασε και ένας Ρώσος, επισκέπτης του Όρους, με τον οποίο “συγκατοικήσαμε” το βράδυ μέσα στο ναΐσκο. Δεν ήξερε γρι ελληνικά ούτε αγγλικά. Άντε να συνεννοηθείς…Ξαναθυμηθήκαμε τα “σπασίμπα” και “νταβάρις” Λένε ότι το Όρος για τους Ρώσους είναι ό,τι τα Ιεροσόλυμα για τους άλλους ορθόδοξους ή η Μέκκα για τους Μωαμεθανούς… Αυτό σημαίνει ότι θα ανεβεί αρκετά η επισκεψιμότητά του τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ταμπέλες στην Ουρανούπολη είναι στα ελληνικά και στα Ρώσικα…Άντε αυτά να τα έλεγες πριν 20 χρόνια...

Κι εδώ συνεργείο αλβανών για ανακατασκευή του μικρού ναού και για να γίνει μεγάλος και επιβλητικός. Επικίνδυνο… Ίσως δεν έπρεπε. Συνήθως στις κορυφές θέλουμε ένα μικρό και ταπεινό εκκλησάκι, χωρίς πολλά… Άλλωστε οι κορυφές δεν είναι να μένει κανείς πολύ. Χάνουν έτσι την αίγλη τους και τη γοητεία. Τα καταφύγια συνήθως γίνονται χαμηλότερα, όπως, ας πούμε, η Παναγιά. Συζητήσαμε με τους αλβανούς, οι οποίοι έρχονται 15 χρόνια οι περισσότεροι στο Όρος και έχουν συνεργαστεί με τα περισσότερα μοναστήρια και τις Σκήτες. Οι ίδιοι δηλώνουν μωαμεθανοί. Μια ειρηνική συνεργασία των δύο θρησκειών στο επίπεδο της μαστορικής και της τέχνης. Όλα γίνονται…

Θαυμάσαμε τη δύση του ηλίου πάνω από τη Χαλκιδική και τη σκιά του Άθω στο Αιγαίο. Απέραντο γαλάζιο. Από τα παράλια της Καβάλας, τη Θάσο και τη Λήμνο μέχρι τις Σποράδες, τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο, τη Σιθωνία, την Αμουλιανή, τη Διώρυγα του Ξέρξη και το Παγγαίο. Ξαπλώσαμε σχετικά νωρίς με τους υπνόσακους στο κρύο τσιμέντο, αφού έξω φύσαγε και έκανε αρκετό κρύο. Προσέχαμε να μη χτυπήσουμε τον Ρώσο με τα πόδια μας. Και πώς να διαμαρτυρηθεί ο άνθρωπος. Τη νύχτα μπαινόβγαιναν 2-3 μολδαβοί μοναχοί με τους φακούς, ψάχνοντας κι αυτοί καμιά γωνιά να κοιμηθούν. Ήρθαν αργά…

Η Σκήτη της Αγίας Άννας

Το πρωί, αφού απολαύσαμε την ανατολή, φύγαμε κατά τις 7 στο κατηφορικό, δύσκολο για τα γόνατα, μονοπάτι. Στο Σταυρό πήραμε το μονοπάτι για την Αγία Άννα και μετά από ένα τέταρτο περίπου ξεκίνησε η απότομη κατηφόρα και τα σκαλιά. Βάλθηκε να τα μετράει ο Κώστας. Δεν τον ρώτησα πόσα τα έβγαλε. Φθάσαμε στην Σκήτη της Αγίας Άννας, ένα πανέμορφο μπαλκόνι πάνω από τη θάλασσα. Στο Κυριακό είχαμε την καλή φιλοξενία του λαϊκού, που υπηρετεί εθελοντικά τους επισκέπτες – τσίπουρο, λουκούμι, καφέ και νερό τα κεράσματά του.

Η Σκήτη της Αγίας Άννας βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του Αγίου Όρους, μισή ώρα από τη Νέα Σκήτη και μια ώρα από τη Μονή Αγίου Παύλου. Το Κυριακό της είναι αφιερωμένο στην Θεοπρομήτορα Αγία Άννα. Το 1686 ο Ματθαίος, πνευματικός του βοεβόδα Σερμπάν Καντακουζηνού (1678-88) και κτήτορας του κελλιού Άγιος Γεώργιος στην Προβάτα, αφιερώνει στη Σκήτη το πόδι της Αγίας Άννας. Υπάγεται στη Μονή Μεγίστης Λαύρας
Η Μικρά Αγία Άννα βρίσκεται σε απόσταση 15 λεπτών από τη σκήτη. Αποτελείται από επτά καλύβες. Εδώ μόνασε ο μεγάλος υμνογράφος της Εκκλησίας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης. (πηγή el.wikipedia.org)

Συνεχίσαμε με τον Κώστα για τη Μονή Αγίου Παύλου, αφού συμφωνήσαμε με τον έτερο Κώστα και τον Βαγγέλη να συναντηθούμε στο καραβάκι αλλάζοντας το πρόγραμμά μας λόγω μικρού τραυματισμού του Κώστα. Το μονοπάτι συνεχίζει μέσα στο πουρναρόδασος με μπόλικη ζέστη αλλά με θέα τη θάλασσα.. Κακή εντύπωση ξανά τα σκουπίδια πεταμένα κοντά στον οικισμό στα απόκρημνα βράχια και μέσα στα πουρνάρια, δίπλα στο μονοπάτι. Γενικά υπάρχει θέμα με τα σκουπίδια στο Όρος. Στην κορυφή σκουπίδια, στην Παναγιά, στο Σταυρό γεμάτη η ξεραμένη ποτίστρα με σκουπίδια, στην Αγία Άννα ανεξέλεγκτη χωματερή …Μα και η «αγία μπουλντόζα» που έκανε τη δουλειά της φτιάχνοντας τους δρόμους για τα μοναστήρια, τα στείρα τα πέταξε κάνοντας μικρές σάρες πληγώνοντας το τοπίο.

Κάτω στη θάλασσα, εκτός από τα δύο καραβάκια, ταχύπλοα συνδέουν τις μονές με την Δάφνη και την Ουρανούπολη. Για να κλείσει κανείς θέση σ΄ αυτά πρέπει να τηλεφωνήσει έγκαιρα. Φθάσαμε στον αρσανά του Αγίου Παύλου σε 45 λεπτά περίπου, όπου και περιμέναμε το καραβάκι για την επιστροφή στη Δάφνη και Ουρανούπολη.

Μια όμορφη ορειβατική και πολιτιστική εμπειρία και μια απομυθοποίηση του Όρους. Είναι η εξαιρετική γεωγραφική θέση, είναι το άγριο και όμορφο τοπίο, η θέα του γαλάζιου και ο πλούτος των μονών, που σε κάνει να σκέφτεσαι την επόμενη επίσκεψη.

Στέφανος Σταμέλλος
http://www.e-ecology.gr διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Βελούχι: Τσάι του βουνού

Το μάζεμα του τσαγιού στο Βελούχι είναι μια παλιά συνήθεια για όλους τους κατοίκους των παρατυμφρήστιων περιοχών. Στις πλαγιές του βουνού υπήρχε και υπάρχει άφθονο το τσάι. Είναι ένα αφέψημα για τους χειμερινούς κυρίως μήνες, απαραίτητο σε κάθε σπίτι των ορεινών αυτών χωριών. Με λίγη ζάχαρη, ανακουφίζει και στις περισσότερες των περιπτώσεων, με το ψωμί, "τριψάνα" όπως λέμε, ήταν και είναι ένα καλό πρωινό, ακόμα και βραδυνό...

Τσάι του βουνού
Το γνωστό τσάι του βουνού απαντάται σε όλα τα ελληνικά βουνά αλλά και σε χέρσους τόπους. Είναι πολύ διαδομένο και δημοφιλές ρόφημα στην Ελλάδα και απαντά σε αρκετά τοπικά είδη, όπως το τσάι του Παρνασσού ή τσάι του Βελουχιού, της Πελοπονήσου, του Αγίου Ορους και του Αιγαίου.
Ηδη από την αρχαιότητα ο Διοσκουρίδης το χρησιμοποιούσε ως θεραπευτικό των πληγών και πιστεύεται ότι είναι ευεργητικό για τα αιμοφόρα αγγεία της καρδιάς.
Το τσάι του βουνού έχει πεπτικές , θερμαντικές, τονωτικές και αποτοξινωτικές ιδιότητες. Συνιστάται κατά των κρυολογημάτων, των ασθενειών του αναπνευστικού συστήματος και του ουροποιητικού συστήματος. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες βοηθούν ακόμη στην καταπολέμηση των παθήσεων των τριχοειδών αγγείων και της καρδιάς, χάρη στις λεγόμενες φλαβονοειδείς ουσίες που περιέχει. Τέλος, το αφέφημα με λεμόνι και μέλι είναι αντισηπτικό και μαλακώνει το λαιμό.

Sideritis raeseri: (Boiss & heldz.) Κοινώς λέγεται τσάι του Παρνασσού ή τσάι του Βελουχιού. Είναι πολυετής πόα, ύψους μέχρι 40 εκ. Ο βλαστός είναι λεπτός, χνοώδης, απλός και σπάνια διακλαδισμένος, λίγο ξυλώδης στη βάση. Τα κατώτερα φύλλα είναι έμμισχα και τα ανώτερα άμισχα λογχοειδή, λίγο πριονωτά με άσπρο χνούδι, και άνθη έντονα κίτρινα στις ακραίες ταξιανθίες. Ευδοκιμεί σε ορεινές περιοχές και σε χωράφια ασβεστούχα, πετρώδη, μέτριας γονιμότητας, ξηρικά.

Κοινό χαρακτηριστικό των ειδών αυτών αλλά και γενικά του γένους SideritisL. είναι ότι πρόκειται για φυτά ιδιαίτερα προσαρμοσμένα για να επιβιώνουν σε απόκρημνες βραχώδεις περιοχές με υψόμετρο άνω των 1000 μέτρων. Τα είδη αυτά είνα ιδιαίτερα ανθεκτικά στην ξηρασία και στις χαμηλές θερμοκρασίες. Δεν απαιτούν πλούσια εδάφη και προτιμούν θέσεις, με ελαφρό έδαφος όχι ιδιαίτερα βαθύ, όχι συνεκτικό, με άφθονο ήλιο. Συναντώνται ιδιαίτερα σε σχισμές βράχων, όπου ελάχιστα είδη φυτών θα μπορούσαν να επιβιώσουν(Γκόλιαρης 1984). διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Από την ανάβαση στον Όλυμπο, 7,8 και 9 Ιουλίου 2008.

Διαδρομή: Από καταφύγιο "Κρεβάτια", Κόψη Μπαρμπαλά - οροπέδιο Μουσών - Μύτικας με διανυκτέρευση στο καταφύγιο "Κάκαλος"

Στο καταφύγιο "Κρεβάτια" κάναμε πολύωρη συζήτηση με τον υπεύθυνο του καταφυγίου, τον Βασίλη Μαμούρη, ο οποίος μας είπε πολλά για το Δίκτυο Μονοπατιών του Βορείου Ολύμπου.

Μας είπε για ένα 8σελιδο φυλλάδιο του δήμου Δίου, με τα μονοπάτια του βουνού, το οποίο ο δήμος ευελπιστεί να κυκλοφορήσει γρήγορα και να δοθεί έτσι ώθηση στον ορειβατικό τουρισμό της περιοχής. Πρόκειται για ένα δίκτυο μονοπατιών που θα ενώνει το καταφύγιο «Κρεβάτια» με την Πετρόστρουγκα. Αναφέρθηκε επίσης στην παράνομη υλοτομία και στο παράνομο κυνήγι αλλά και στην προβληματική συνύπαρξη ορειβατών και κυνηγών, στην αλόγιστη κατασκευή δρόμων στην πλευρά του βουνού που ανήκει στη Θεσσαλία. Αναφέρθηκε στην πρόσφατη ΗΜΕΡΙΔΑ που έγινε στο Λιτόχωρο και στην οποία δόθηκε η υπόσχεση από τον παριστάμενο Υφυπουργό Γεωργίας τον κ Κιλτίδη για την απομάκρυνση του στρατοπέδου και του πεδίου βολής, όπως επίσης να σταματήσει η όποια μεθόδευση για χιονοδρομικό Κέντρο στο Λειβαδάκι. Μαζί συζητήσαμε επίσης τους προβληματισμούς μας για τον τρόπο που διοργανώνεται το Olympus Marathon.

Τέλος μας έδωσε ένα σχεδιάγραμμα και το χάρτη του μονοπατιού, που ακολουθήσαμε στην επιστροφή.


Επιστροφή: Οροπέδιο Μουσών - Πετρόστρουγκα - Μαστορούλι - Παπά Αλώνι - Ρέμα Παπά - καταφύγιο "Κρεβάτια"
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

ΟΧΙ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΤΗ

ΟΧΙ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΤΗ διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΟΞΙΑ – ΔΙΑΣΧΙΣΗ ΒΑΡΔΟΥΣΙΩΝ – ΑΘ ΔΙΑΚΟΣ

“Επειδή η άνοιξη περνά και εμείς εδώ στην Αθήνα δεν την καταλαβαίνουμε …” έγραψε ένα φίλος για να δικαιολογήσει γιατί μας έστειλε τις φωτογραφίες από την όμορφη πορεία - διάσχιση Γραμμένη Οξιά (καταφύγιο) – Βαρδούσια – Αθανάσιος Διάκος. Να μια αλήθεια που χρειάζεται να τη μελετήσουμε. Γιατί τελικά δεν καταλαβαίνουμε την άνοιξη οι σύγχρονοι άνθρωποι – κάτοικοι των πόλεων; Πόσο σημαντικό είναι αυτό;

“Δεν υπάρχει ένα ειρηνικό μέρος στις πόλεις των λευκών ανθρώπων. Δεν υπάρχει τόπος όπου μπορείς ν' ακούσεις τα φύλλα που αναπτύσσονται την άνοιξη, ή το θρόισμα των φτερών κάποιου εντόμου. Αλλά μπορεί να γίνεται έτσι, γιατί είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Ο θόρυβος των πόλεων φαίνεται μόνο να προσβάλλει τα αυτιά. Και τι ενδιαφέρον υπάρχει πια στο να ζεις, αν δεν μπορείς να ακούσεις τη μοναχική κραυγή του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων στα έλη τη νύχτα. Είμαι ένας ερυθρόδερμος και δεν καταλαβαίνω.” Από την απάντηση του Αρχηγού των Ινδιάνων του Σιάτλ στον πρόεδρο της Αμερικής

Βρεθήκαμε στο καταφύγιο της Γραμμένης Οξιάς στα 1740 μέτρα 48 φίλοι ορειβάτες. Σκοπός ν’ απολαύσουμε την άνοιξη ορειβατικά. Να νοιώσουμε λίγο “ερυθρόδερμοι”. Να ακούσουμε το αηδόνι το βράδυ και τον σπίνο το πρωί. Να ακούσουμε το θρόισμα της οξιάς και να απολαύσουμε το άρωμα των απίθανων λουλουδιών. Ορειβάτες από τον Πεζοπορικό Όμιλο Αθηνών (ΠΟΑ), τον ΕΟΣ Αθηνών κι εμείς …οι φίλοι της Βαρβάρας.

Η Γραμμένη Οξιά θεωρείται το μικρό αδελφάκι των ‘’γιγάντων’’ που την περιβάλλουν: Βαρδούσια, Γκιώνα και Βελούχι. Είναι ένα ενδιαφέρον βουνό με πυκνή δασοκάλυψη, ομαλές πλαγιές και εξαιρετική ομορφιά. Το δάσος της θεωρείται ως το νοτιότερο δάσος οξιάς στην Ευρώπη.

Το απόγευμα του Σαββάτου ανεβήκαμε στη Σαράνταινα (1923 μ), την κορυφή της Γραμμένης Οξιάς. Μια ώρα περίπου ανάβαση από το καταφύγιο και μία ώρα επιστροφή. Σύμφωνα με την παράδοση πήρε το όνομά της από τους σαράντα ανθρώπους, που πέθαναν κοντά στο σημείο αυτό, όταν, γυρίζοντας από γάμο στο χωριό Γραμμένη Οξιά, έπεσαν σε χιονοθύελλα

Οι ορέξεις ορισμένων για την…ανάπτυξη έφθασε ως τα δω. Το real estate “παίζει” παντού. “Προτείνουμε την δημιουργία χιονοδρομικού κέντρου στην περιοχή μεταξύ του ορειβατικού καταφυγίου Οξυάς και της κορυφής “Σαράνταινα”, στη βόρεια πλευρά της κορυφογραμμής όπου η χιονοκάλυψη είναι ισχυρή και μακράς διάρκειας.” Είναι ένα μικρό απόσπασμα από την εισήγηση στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Φθιώτιδας τον Απρίλιο του 2006. Αυτό που ξέρουμε μέχρι τώρα είναι ότι το ΝΣ Φθιώτιδας προχωράει στη μελέτη για το χιονοδρομικό κέντρο…

Το καταφύγιο ανακαινίστηκε πριν λίγα χρόνια και η διαχείριση έχει ανατεθεί από την Ομοσπονδία στον Κλαουδάτο. Πριν την ανακαίνιση, η ευθύνη της διαχείρισης ανήκε στον ΕΟΣ Λαμίας, ο οποίος σήμερα κρατάει το καταφύγιο της Οίτης. Το καταφύγιο της Γραμμένης Οξιάς είναι το μόνο καταφύγιο στη Φθιώτιδα σε καλή κατάσταση. Δυστυχώς το καταφύγιο της Οίτης, αλλά περισσότερο του Καλλίδρομου, δεν είναι σε καλή κατάσταση. Αυτό μας επιτρέπει να μιλάμε για ορειβατική εγκατάλειψη των βουνών μας, σε αντίθεση με τη Φωκίδα, που διατηρεί δύο καταφύγια στα Βαρδούσια και ένα στη Γκιώνα. Δεν έχει σημασία σε ποιον ανήκει το κάθε καταφύγιο, γιατί τα βουνά ανήκουν σε όλους μας.

Μ’ αυτές τις σκέψεις και τις συζητήσεις και με τη νόστιμη μακαρονάδα του καταφυγίου, κύλησε όμορφα η βραδιά για να πάμε για ύπνο σχετικά νωρίς στη σκηνή μας. Γιατί το πρόγραμμα έχει αναχώρηση στις έξι, που σημαίνει εγερτήριο τουλάχιστον στις 5.30

Πράγματι στις 5.30 όλοι στο πόδι και αναχώρηση από τη διασταύρωση στο διάσελο στις 6 και 20’ Το μονοπάτι ξεκινάει με ανηφόρα, μέσα από τις αραιές οξιές στην αρχή και την πυκνή βλάστηση, με κατεύθυνση νοτιοανατολικά. Ανεβαίνουμε στην πρώτη κορυφή, η κορυφή 1713, απέναντι από το καταφύγιο. Συνολικά η διαδρομή έχει δεκατρία γεωγραφικά υψομετρικά, άρα δεκατρείς κορυφές.

Συνεχίζουμε στην κορυφογραμμή με κατεύθυνση νότια έχοντας μπροστά μας στο βάθος διαρκώς τον όγκο των Βαρδουσίων. Αριστερά και ανατολικά είναι ο Γουλινάς(1467μ) πάνω από τη Σπερχειάδα, λίγο πιο νότια η Οίτη (2152μ) και μακριά μας απέναντι η Όθρης. Βόρεια φαίνεται το περήφανο Βελούχι(2315μ) (εξού και το “Βελούχι μου περήφανο και Οξιά ζωγραφισμένη” των δημοτικών μας τραγουδιών) και λίγο δεξιότερα με δυσκολία ξεχωρίζουν οι ανατολικές κορυφές των Αγράφων. Νοτιοδυτικά και απέναντι το χωριό η Αρτοτίνα (1350μ) και δυτικά ξεχωρίζουν μερικά σπίτια του χωριού της Γραμμένης Οξιάς. Ο ορίζοντας δεν επιτρέπει πολλά πράγματα.

Οι αρχηγοί μας εναλλάσσονται στην κεφαλή της πορείας κρατώντας αργή την κίνηση για να μην σπάσει. Μετά την κορυφή 1713 πρέπει να προσέξει κανείς γιατί μπορεί να πάρει κατά λάθος την κορυφογραμμή νοτιοδυτικά, η οποία οδηγεί στο χωριό της Γραμμένης Οξιάς. Η πορεία ανεβαίνει και κατεβαίνει κρατώντας τη διαδρομή διαρκώς πάνω από τα 1600 μέτρα.

Περνάμε την κορυφή Πύργος, τα Παλούκια, την 1604 και την Πολεμίστρα, περνάμε τη Μηλιά (1784μ) και το Ομαλό στο πλάι, από δυτικά, ανεβαίνουμε την Τσελίκαινα έχοντας απέναντί μας και ανατολικά τα Ζερέλια των Μαρμάρων, το όμορφο οροπέδιο με τις λίμνες. Σε κάποιο διάσελο εκεί σκοτώθηκε στις 21 Ιούνη 1949 ο καπετάν Διαμαντής, διοικητής της ΙΙ Μεραρχίας του ΔΣΕ

Κατεβήκαμε να περάσουμε το Σινάνι (2054μ) από δεξιά, δυτικά, στα τυφλά χωρίς μονοπάτι μέσα στο πυκνό δάσος, κρατώντας όμως σταθερά το ύψος, σύμφωνα και με το GPS. Κάτω το Καρυώτικο ρέμα, οι πηγές του Εύηνου, και απέναντί μας οι κορυφές των Δυτικών Βαρδουσίων Πάνω Ψηλό(2160μ) και Κάτω Ψηλό(2220μ), Γιδοβούνι (2065μ), Πλάκα – Πυραμίδα(2247μ) και Αλογόραχη (2264μ), απόκρημνες και δύσβατες, που παραμένουν σχετικά άγνωστες για τον περισσότερο ορειβατικό κόσμο.

Ακριβώς κάτω από το Σινάνι συναντάμε τα πρώτα αμυδρά κόκκινα σημάδια και το μονοπάτι αρχίζει να ξεχωρίζει. Πέφτουμε πάνω στη στάνη και στην πρώτη βρύση - ποτίστρα. Από δω ξεκινάει ο δασικός δρόμος και τα δύσκολα. Γιατί η κούραση μετά από τόσες ώρες αλλά και η πορεία στο χαλίκι είναι ένας δύσκολος συνδυασμός για τον ορειβάτη. Ευτυχώς μόνο που ανανεώσαμε όλοι το νερό και γεμίσαμε τα παγούρια μας.

Συναντάμε το Ε4 που έρχεται από την Αρτοτίνα Είναι μπροστά και δεξιά το Τυροκομείο, πάνω ψηλά τα καταφύγια και οι Πόρτες και αριστερά το Βουνό της Χωμήριανης (2298μ). Περνάμε τον Σταυρό, τη διασταύρωση για τα καταφύγια, και κατηφορίζουμε για τον Προφήτη Ηλία με τη γνωστή σε όλους διαδρομή. Περνάμε τον Προφήτη Ηλία και ακολουθώντας το Ε4, να ο Αθανάσιος Διάκος! Τίποτα...

Η διαδρομή είναι στις 10 ώρες, 30 περίπου χιλιόμετρα, δεν έχει μεγάλες υψομετρικές διαφορές, αλλά πολλά σκαμπανεβάσματα, όπως λέει ο φίλος μου ο Νίκος ο vardousiomanis

Στέφανος Σταμέλλος διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Φωτογραφίες από την ανάβαση στη Γκιώνα, 8.6.08

το αγριοκάτσικο της Γκιώνας

στην κορυφή διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Οίτη: Καστανιά – κορυφή Αετός (1697μ)

18/5/2008

Αρκετοί είναι οι Σύλλογοι, ιδιαίτερα από την Αθήνα, που ενδιαφέρονται για μονοήμερες διαδρομές ορεινής πεζοπορίας, τέτοιες που να ταιριάζουν σε όλους, ακόμα και σε αρχάριους. Διαδρομές για νέους πεζοπόρους που θα ήθελαν να γνωρίσουν το βουνό, αλλά και για παλιούς, που τους ενδιαφέρει μια χαλαρή, ήπια πεζοπορία για αναψυχή και να βρεθούν κοντά στη φύση με φίλους συνοδοιπόρους. Η Οίτη προσφέρεται για τέτοιες διαδρομές, γιατί είναι ένα όμορφο και ήπιο βουνό και γιατί είναι στο κέντρο της Ελλάδας, κοντά στην Αθήνα και δίπλα στον άξονα της Εθνικής Οδού.

Η κορυφή Αετός είναι στα βορειοδυτικά της Οίτης με υψόμετρο 1697 μέτρα, η δε Καστανιά Υπάτης είναι ένα ορεινό χωριό μέσα στο πράσινο και είναι ένα από τα ψηλότερα της Οίτης, σε υψόμετρο 1040 μέτρα.

Με τον ΕΟΣ Σπάτων γνωριστήκαμε πριν κάποια χρόνια στα Βαρδούσια. Άνθρωποι με ανοιχτή καρδιά, με τα αστεία τους και με ένα απέραντο χαμόγελο Αυτή τη φορά ήρθαν φορτωμένοι με τις χαρούμενες διαθέσεις τους ζωγραφισμένες στα πρόσωπά τους. Φαίνεται ότι δεν τους απογοήτευσαν οι απανωτές στροφές από τα Λουτρά Υπάτης για Υπάτη, Καπνοχώρι, Μονή Αγάθωνος, Λυχνό και Καστανιά

Ξεκινάμε την ανάβαση από την εξοχική κατοικία, που συναντάμε στο δρόμο Καστανιάς - Νεοχωρίου, την οποία παρακάμπτουμε από αριστερά παίρνοντας το μονοπάτι. Αποφεύγουμε έτσι τα 1,2 περίπου χιλιόμετρα της ασφάλτου από την Καστανιά. Διαφορετικά θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την πλατεία της Καστανιάς, όπου ακριβώς πάνω από το χωριό βρίσκουμε βρύση με άφθονο νερό και αμέσως μετά τη δεύτερη στροφή φεύγει ο δασικός χωματόδρομος για τον Εθνικό Δρυμό, για το καταφύγιο και τις Λιβαδειές. Αυτή είναι μια από τις δύο βασικές εισόδους του Εθνικού Δρυμού. Η ομάδα μας είναι 23μελής. 19 των Σπάτων και τέσσερις εμείς.

Ελάχιστα τα κόκκινα σημάδια της ορειβατικής σήμανσης. Όμως είναι αρκετές οι λευκές ταινίες του Μαραθώνιου της Οίτης, που γίνεται κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο. Ο Μαραθώνιος, που ξεκινάει από την Υπάτη, περνάει κάτω ακριβώς από τον Αετό κι ανεβαίνει στον Πύργο (2152μ), την ψηλότερη κορυφή της Οίτης, κατεβαίνει ξανά στην Υπάτη αφού ανεβαίνει στην Αλύκαινα (2051μ), στο Γρεβενό(2116μ) και περνάει από Λιβαδειές, Περδικόβρυση, Αμαλιόλακα, Αμαλιόβρυση και Ροδοκάλου.

Αμέτρητα τα λουλούδια, οι γλάστρες στον κήπο της φύσης. Πιο ενδιαφέρον έχουν αυτά που φυτρώνουν στο βράχο ή στο πουθενά. Βλέπεις τη δύναμη του σπόρου να φυτρώνει και να δίνει τόση ομορφιά από το τίποτα. Όσο πιο μικρό, τόσο και πιο όμορφο. Βρισκόμαστε εκτός Εθνικού Δρυμού. Τώρα που η ορεινή κτηνοτροφία αραιώνει στην Οίτη, θα μπορούσε η περιφερειακή ζώνη του Δρυμού να διευρυνθεί και να υπάρξει ένα καθεστώς μερικής προστασίας σε ό,τι αφορά την πανίδα και τη χλωρίδα. Η Ελλάδα συνολικά έχει πολύ μικρό ποσοστό προστατευόμενων δασικών εκτάσεων σε σχέση με άλλες χώρες, αν και διαθέτει την πιο πλούσια χλωρίδα. Ειδικά η Οίτη είναι μια εξαιρετική περίπτωση.

Στο 1,5 χιλιόμετρο περίπου, στις Κορομηλιές, συναντάμε την ποτίστρα, η οποία δεν έχει πάντα νερό γιατί η υδρομάστευση χρειάζεται συντήρηση. Η παρουσία της οχιάς στο δρόμο απασχόλησε για λίγο την ομάδα. Ήταν ακόμα επηρεασμένη από το κρύο της νύχτας και δεν είχε ανεβάσει τις άγριες διαθέσεις της. Περνάμε τη σάρα, όπου στις 12 Απριλίου 1936 χάθηκαν τα τρία κορίτσια από το Νεοχώρι. Κατέβαιναν για τον κάμπο και στην απότομη σάρα παρασύρθηκαν από χιονοστιβάδα καταλήγοντας στο βάθος του Παθενορέματος. Βγαίνουμε στην Πάθενα (1460 μ), όπου συναντάμε ξανά το δρόμο για το Νεοχώρι, ένα διάσελο με μοναδική θέα στα Βαρδούσια, τη Γκιώνα και τη Γραμμένη Οξιά.

Από το διάσελο της Πάθενας κινούμαστε νότια ακολουθώντας στην αρχή το δασικό δρόμο και στη συνέχεια το ανηφορικό μονοπάτι. Μπροστά μας το Ζηρέλι, το μικρό οροπέδιο, ακριβώς κάτω απ’ τον Αετό. Φτάνοντας κάτω από τον κώνο της κορυφής ανεβαίνουμε με σχετική δυσκολία προς το βράχο. Οι πιο τολμηροί θα δοκιμάσουν να ανεβούν στο βράχο, αλλά θέλει προσοχή, γιατί έχει αρκετά σαθρά. Μέχρι εδώ ο χρόνος (από το εξοχικό) είναι δύο ώρες περίπου χαλαρό περπάτημα. Από την Καστανιά, να προσθέσουμε μισή ώρα παραπάνω.

Από δω μπορούμε να συνεχίσουμε κατεβαίνοντας τον Αετό από δεξιά και με κατεύθυνση νοτιοδυτικά, συναντάμε τον δασικό δρόμο πάνω από τα Μνήματα, ένα οροπέδιο - λιβάδι. Περνάμε τη μικρή ράχη και κατηφορίζοντας συναντάμε τη βρύση, κάτω απ’ το δρόμο, η οποία ανακατασκευάστηκε το 2000 με δαπάνη του Νεοχωρίτη Γκιάτη Αναστασίου. Δεξιά και απέναντι το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, που πανηγυρίζει κάθε χρόνο στις 29 Ιουνίου, στη γιορτή της στρούγκας, συγκεντρώνοντας τους κατοίκους του Νεοχωρίου και όχι μόνο. Είμαστε χαμηλά κάτω από το Βλίτο, στα δεξιά μας ορθώνεται ο στιβαρός όγκος του Ζαμπιοτσούμαρου, ενώ στα ριζά του κυλάει το ρέμα και παράλληλα το αυλάκι, που φέρνει το νερό χαμηλότερα, στα νεοχωρίτικα κήπια. Συνολικός χρόνος μέχρι εδώ τρεις ώρες.

Η επιστροφή γίνεται από το ίδιο. Χρόνος επιστροφής δύο ώρες περίπου. Συνολικός χρόνος πέντε ώρες. διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

68η Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση στην Οίτη ενστάσεις και προτάσεις

Η 68η Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας - Αναρρίχησης (Ε.Ο.Ο.Α.), όπως πληροφορηθήκαμε, θα γίνει φέτος στην Οίτη στις 19 και 20 Ιουλίου. Κάθε χρόνο οι ορειβάτες όλης της Ελλάδας την ημέρα της γιορτής του προστάτη τους Προφήτη Ηλία συναντιούνται σε κάποια κορυφή της Ελλάδας. Φέτος αποφασίστηκε να γίνει στην Οίτη με ευθύνη της Ομοσπονδίας και διοργανωτή τον ΕΟΣ Λαμίας. Η Συνάντηση λέγεται ότι θα γίνει στις Λιβαδειές, στο γνωστό σε όλους μας οροπέδιο, στον Πυρήνα του Εθνικού Δρυμού. Επειδή δεν βγήκε ακόμα κάποια επίσημη ανακοίνωση, σπεύδουμε να προλάβουμε ορισμένα πράγματα σε ό,τι αφορά το βουνό της Οίτης και τον Εθνικό Δρυμό

Ο Κανονισμός Λειτουργίας του Εθνικού Δρυμού (Υ.Α.164467/2731/9-7-1985, Φ.Ε.Κ. 458 Β/85) αναφέρει, εκτός των άλλων: «Η παραμονή επιτρέπεται από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου. Εξαιρούνται τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου που μπορούν να διανυκτερεύουν στο ιδιωτικό τους οίκημα»(εννοεί εδώ το καταφύγιο του ΕΟΣ Λαμίας, στη θέση “Τράπεζα”) Επίσης αναφέρει ότι «κατά την παραμονή στο Δρυμό δεν επιτρέπεται:
- Η στάθμευση σε χώρους άλλους από τους ειδικούς χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων ή τις ειδικές διαπλατύνσεις των δρόμων
- Η κατασκήνωση με οποιαδήποτε μορφή (τροχόσπιτα, σκηνές κλπ) στον πυρήνα του Δρυμού»

Με μια απλή εκτίμηση, σύμφωνα με τις προηγούμενες Συναντήσεις και τις ιδανικές συνθήκες της Οίτης (στο κέντρο της Ελλάδας, πάνω στον άξονα της Εθνικής Οδού, 3 ώρες από Αθήνα και 4 από Θεσσαλονίκη), ο αριθμός των ορειβατών, που θα έρθουν, μπορεί να ξεπεράσει και τις δύο χιλιάδες. Αναλογιστείτε τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε αυτοκίνητα, σκηνές, φωτιές, σκόνη, θόρυβο κλπ. Παραθέτουμε εδώ μια αναφορά του ΕΟΣ Πάτρας, ο οποίος ήταν ο διοργανωτής της 66ης Συνάντησης στο Παναχαικό. «Το Σάββατο το απόγευμα πλήθος ορειβατών ανέβαινε για την Π.Ο.Σ. Άλλοι με αυτοκίνητα, με μίνι τύπου λεωφορεία, με μηχανάκια και ποδήλατα ακολούθησαν το δρόμο ως το καταφύγιο. Πάνω στο βουνό οι υπεύθυνοι διοργανωτές με ασύρματους επικοινωνούσαν μεταξύ τους και κατεύθυναν τον κόσμο, που ερχόταν ως αργά το βράδυ, για το σημείο που έπρεπε να κατασκηνώσουν.»

Διαφωνώντας γενικά με τον θεσμό των Πανελλήνιων Ορειβατικών Συναντήσεων στο βουνό και για να προλάβουμε ορισμένα παρατράγουδα, λέμε ότι πρέπει να σκεφθούν οι διοργανωτές, αν θα πρέπει να γίνει η Συνάντηση στις Λιβαδειές. Θα μπορούσε να γίνει έξω από τα όρια του Δρυμού, για παράδειγμα στον Αετό ή στο Λουπάκι ή ακόμα και στην Καταβόθρα. Αν τελικά αποφασιστεί να γίνει στις Λιβαδειές θα πρέπει:
- Να μην γίνει η ανάβαση με αυτοκίνητα Τα αυτοκίνητα να μείνουν έξω απ’ τον ΕΔ
- Να μην υπάρξει ούτε μία φωτιά στο βουνό, ακόμα και έξω από τον Δρυμό.
- Να μην λειτουργήσουν μεγαφωνικές εγκαταστάσεις και γεννήτριες
- Να ληφθούν αυστηρά μέτρα τήρησης του Κανονισμού Λειτουργίας σε ό,τι αφορά την πανίδα και τη χλωρίδα, τη ρύπανση, το θόρυβο και τους χώρους κατασκήνωσης
Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη ανήκει σε όλους και ιδιαίτερα στις δασικές υπηρεσίες και στον Φορέα Διαχείρισης του ΕΔ και φυσικά στους διοργανωτές της Συνάντησης

Στέφανος Σταμέλλος
Ορειβάτης, μέλος των Οικολόγων Πράσινων διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Το Διεθνές Ορειβατικό Μονοπάτι Ε4

Το Διεθνές Ορειβατικό Μονοπάτι Ε4 κινδυνεύει, όπως γράφτηκε σε αρκετά ορειβατικά έντυπα, από τους επιπόλαιους οδηγούς των 4Χ4, που θεωρούν ότι όλα είναι για ισοπέδωση, αρκεί η ρόδα τους να τα πατάει. Σε πολλά σημεία όμως το Μονοπάτι κινδυνεύει να χαθεί ή γίνεται δύσκολο αναγνωρίσιμο, όπως για παράδειγμα στον Παρνασσό, από το 51 προς το Γερολέκα. Επίσης στην Ευρυτανία, στην περιοχή της Άμπλιανης, η σήμανση έχει περιοριστεί, ιδιαίτερα η μεταλλική. Σ' αυτό βοηθάνε και οι "φίλοι" μας οι κυνηγοί, που τα βάζουν στο σημάδι. Δείτε την πρόσφατη φωτογραφία... διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Βαρδούσια: Κοπρισιές - Κόρακας (2495 μ)

Σαββατοκύριακο 19/4 - 20/4/2008
Ένα βουνό. Για ν’ ανεβεί. Να ανανεώσει τη σχέση του με τη φύση. Να επιβεβαιώσει τη δυνατότητα ότι μπορεί. Να ανεβάσει σφυγμούς και να ιδρώσει. Να αθληθεί. Να ξεφύγει από την καθημερινότητα. Ν’ αγγίξει τα όριά του και, αν είναι δυνατόν, να τα ξεπεράσει λίγο. Να απολαύσει το γλυκοχάραμα, τον καθαρό και ευωδιαστό αέρα. Αυτά, μαζί με την ψυχική και σωματική του ισορροπία, τη γλυκιά και αγνή συντροφιά, είναι τα ελάχιστα ίσως που ζητάει ο απλός ορειβάτης. Αυτόν, που συναντάμε συνήθως στις κυριακάτικες εξορμήσεις. Λέμε ο «απλός» γιατί υπάρχει και ο «σύνθετος», αυτός που επιδιώκει την κατάκτηση μιας κάποιας ψηλής κορυφής, που επιδιώκει την περιπέτεια, τον αγώνα, τον καλό αγώνα και την ολοκλήρωση. Ο καθένας βέβαια έχει τη δική του απάντηση στο «τι είναι η ορειβασία» για τον ίδιο. Συνήθως οι απαντήσεις έχουν μικρές αποκλίσεις. Τότε λέμε ότι «η ομάδα έδεσε»!.

Ήμασταν μια «δεμένη» ομάδα των δώδεκα «απλών» ορειβατών, που ξέραμε τι θέλουμε. Η επικοινωνία έγινε δύο μέρες πριν. Πάντα τελευταία στιγμή, που σημαίνει ότι είμαστε σε ετοιμότητα και το ζητάει η ψυχή μας. Άντε τώρα να ήταν τίποτα δύσκολοι, «τώρα που μας το λες, κι εγώ θέλω μια βδομάδα να το προγραμματίσω» κλπ. Φέξε μου και γλίστρησα!.

Κατασκηνώσαμε το Σάββατο το απόγευμα στον Προφήτη Ηλία, πάνω από τον Αθανάσιο Διάκο, στα 1460 μέτρα περίπου. Οι περισσότεροι ανέβηκαν με τα αυτοκίνητα. Με τον Χρίστο, τον μικρό, προτιμήσαμε να το ανεβούμε με τα πόδια ακολουθώντας το μονοπάτι. Μια γρήγορη ανάβαση τελικά, χωρίς σακίδια, είναι 45 λεπτά μόνο. Για την ιστορία τα ονόματα (τα μικρά, για τα προσωπικά δεδομένα. Άντε να ζητήσεις από όλους την άδεια δημοσιοποίησης του ονόματός τους, δεν ξέρεις πώς θα το πάρει…): Αγγελική, Αλέκα, Βάσω, Δήμητρα, Άλκης, Άρης, Αποστόλης, Δημήτρης, Νίκος, Στέφανος, Χρίστος και ο Χρίστος ο μεγάλος. Πολλές οι απουσίες, αδικαιολόγητες και δικαιολογημένες. Οι απόντες ξέρουν τι χάνουν. Αυτή η εποχή είναι από τις καλύτερες για το βουνό. Τα χιόνια λειώνουν, τα νερά τρέχουν, λουλούδια παντού, τα πιο εντυπωσιακά χρώματα, οι ευωδιές, τα πουλιά, ο κούκος, η φύση σε πλήρη ανασυγκρότηση αναγεννιέται.

Το απόβραδο επισκεφτήκαμε το κεφαλόβρυσο, λίγο πιο πέρα, όπου είναι και η υδρομάστευση για την ύδρευση του χωριού. Το νερό ξεπηδάει από το βράχο. Όπως κατεβαίνει από το βουνό, σε κάποιο σημείο χάνεται και βγαίνει ξανά με εντυπωσιακό τρόπο, με πίδακα αφρίζοντας και με το γνωστό θόρυβο, συνεχίζει το κατέβασμά του για τον Μόρνο.

Ξεκινήσαμε το πρωί στις 8 ακολουθώντας το Ε4, προς τα καταφύγια. Μετά τα 500 μέτρα περίπου και πριν το μνήμα του «κυνηγού», ανεβαίνουμε στη ράχη ακολουθώντας το μονοπάτι, που σύμφωνα με το χάρτη, είναι η διαδρομή «Κοπρισιές - Κόρακας». Συνεχίζουμε νοτιοδυτικά και με λίγες τραβέρσες ανεβαίνουμε σχετικά εύκολα στο πρώτο οροπέδιο. Η εικόνα είναι εκπληκτική. Έχουμε μπροστά μας το βραχώδες ανάγλυφο. Δεξιά είναι το «Πλάι του Γκιώνη», που καταλήγει στην απότομη κορυφή 2.413 μ, αριστερά τα χαμηλότερα βράχια και στο βάθος, ψηλά, η κορυφή του Κόρακα στα 2495 μ. Μπροστά μας το γνωστό λούκι με αρκετή κλίση, που συνήθως το συναντάμε παγωμένο, γιατί δεν το βλέπει ο ήλιος όλη τη μέρα. Μπαίνουμε στο χιόνι και τραβερσάρουμε προς το βράχο για να μη φορέσουμε κραμπόν. Ο Δημήτρης και η Αλέκα προτίμησαν την ασφάλεια του παγωμένου χιονιού με τα κραμπόν. «Αντρίκια» ανάβαση, λέει...

Ανεβαίνουμε με προσοχή το βράχο, γιατί είναι αρκετά εκτεθειμένος, και φθάνουμε στο δεύτερο οροπέδιο. Εδώ το χιόνι είναι περισσότερο, αλλά εύκολο. Διασχίζουμε το λούκι κι ανεβαίνουμε κάνοντας το τελευταίο δύσκολο χιονισμένο κομμάτι με αρκετή κλίση. Ευτυχώς το χιόνι μας κρατάει καλά χωρίς κραμπόν. Μπροστά μας και αριστερά είναι η κορυφή του Κόρακα και δεξιά το Πλάι του Γκιώνη.

Βγαίνουμε στο Μέγα Κάμπο και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε είμαστε κάτω από τον Κόρακα συναντώντας το μονοπάτι, που έρχεται από τις Πόρτες. Φθάσαμε στην κορυφή σε 3,30 ώρες. Είναι μια όμορφη μέρα και η θέα από την κορυφή του Κόρακα μας αποζημιώνει.

Η επιστροφή έγινε από την ίδια διαδρομή. Η σκέψη για τις Πόρτες απορρίφθηκε γρήγορα, γιατί χωρίς κραμπόν ήταν επικίνδυνο. Για να επιστρέψουμε από το Ασανσέρ, δεν βόλευε να ξανανεβούμε στον Προφήτη Ηλία, που είχαμε τα αυτοκίνητα. Οι μικρότεροι της παρέας καταχάρηκαν το κατέβασμα στο χιόνι με τσουλήθρες και βουτιές. Συνολική διάρκεια 6 ώρες (3,30 ανάβαση, 2,30 κατάβαση)

Άλλη φορά πρέπει να παραγγέλνουμε τα φασόλια, δεν τα βρίσκεις στις ταβέρνες των χωριών. Όχι ότι δεν φάγαμε, αλλά λέμε…Το κόκκινο κρασί δεν λείπει ποτέ. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που πίνουν μπύρα.


Στέφανος Σταμέλλος διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Έγινε σήμερα ο 1ος Ορεινός Αγώνας Τρεξίματος "Ανοπαία Ατραπός"

Με μεγάλη επιτυχία έγινε σήμερα ο 1ος Ορεινός Αγώνας Τρεξίματος "Ανοπαία Ατραπός" (το Μονοπάτι του Εφιάλτη)στο Καλλίδρομο. 142 αθλητές από όλη την Ελλάδα που πήραν μέρος έμεινα ενθουσιασμένοι τόσο από την όμορφη διαδρομή, όσο και από τη διοργάνωση του αγώνα. Δείτε ορισμένες φωτογραφίες σαν μια πρώτη δημοσίευση του αγώνα. Θα ακολουθήσει αναλυτικότερη παρουσίαση τόσο των αποτελεσμάτων όσο και των λεπτομερειών του αγώνα





Η γραμματεία του αγώνα διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

1ος Ορεινός Αγώνας "Ανοπαία Ατραπός" στον Καλλίδρομο

13 Απριλίου 2008

Ο Σύλλογος Αθλημάτων Μεγάλης Διάρκειας «Τραχίνα», προκηρύσσει τον 1ο Ορεινό Αγώνα Τρεξίματος 16χλμ. με την ονομασία «Ανοπαία Ατραπός». Ο αγώνας θα γίνει την Κυριακή 13 Απριλίου σε μονοπάτια του ελατοσκέπαστου όρους Καλλίδρομο. Η διαδρομή είναι ιστορική καθώς είναι αυτή που χρησιμοποίησε ο Εφιάλτης για να οδηγήσει τους Πέρσες πίσω από τις Θερμοπύλες.

Δηλώσεις συμμετοχών

Η δήλωση συμμετοχής θα γίνεται ηλεκτρονικά στο trachina.runners@gmail.com ή στα τηλέφωνα 6932271106 και 6932352546 μέχρι την Πέμπτη 10/04/08.

Η γραμματεία του αγώνα θα είναι στο άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, όπου θα είναι και ο τερματισμός. Οι αθλητές που θα συμμετέχουν θα πρέπει να συγκεντρωθούν στον ίδιο χώρο. Εκεί υπάρχει αρκετός χώρος για τη στάθμευση των οχημάτων. Με λεωφορείο του συλλόγου θα μεταφερθούν στο σημείο της εκκίνησης η οποία θα δοθεί στις 11:00. Τα δρομολόγια των λεωφορείων θα ανακοινωθούν την Παρασκευή 11/04/08 με νέα ανακοίνωση στο διαδίκτυο.


Περιγραφή διαδρομής.

Το συνολικό μήκος της διαδρομής είναι 16χλμ. από τα οποία το 80% είναι μονοπάτια και το 20% δασικοί δρόμοι. (Το αρχικό μήκος της, σύμφωνα με την πρώτη ανακοίνωση, θα ήταν 21χλμ. Τελικά προκειμένου ο αγώνας να είναι καθαρά ορεινού τύπου αλλά και απόλυτα ταυτισμένος με την ιστορική διαδρομή αφαιρέθηκαν τμήματα δασικών δρόμων.) Η συνολική θετική υψομετρική είναι 510μ.

Η εκκίνηση του αγώνα θα γίνει σε υψόμετρο 630μ. δίπλα από την Ι.Μ. Δαμάστας. Αρχικά η διαδρομή κινείται για 2,1χλμ. σε δασικό δρόμο και στη συνέχεια σε μονοπάτι. Κερδίζει γρήγορα ύψος οπότε το μονοπάτι ελίσσεται ανάμεσα σε έλατα και φτάνει σε υψόμετρο 980μ. Εκεί ξανασυναντά δασικό δρόμο και λιβάδια.. Για 1χλμ. η διαδρομή κινείται σε δασικούς δρόμους και διέρχεται από το ψηλότερο σημείο της τα 1060μ. Από εδώ ξεκινά μια συνεχή κατηφόρα με μικρά μόνο ανεβάσματα. Το τοπίο είναι πανέμορφο καθώς ολόκληρη η διαδρομή είναι μέσα σε δάσος με έλατα, πεύκα αλλά και πολλά άλλα είδη φυτών και δέντρων. Μάλιστα υπάρχουν και αρκετές εποχικές λιμνούλες. Η κατάληξη του αγώνα θα είναι στο άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες.

Στη διαδρομή θα υπάρχουν τρεις (3) σταθμοί ανεφοδιασμού με νερό ή ισοτονικό. Έτσι θα υπάρχει πλήρης κάλυψη και δεν θα είναι υποχρεωμένοι οι αθλητές να έχουν εφόδια μαζί τους. Απαραίτητο θεωρείται να χρησιμοποιούν ειδικό εξοπλισμό (π.χ. παπούτσια) κατάλληλα για αγώνες βουνού.

Η διαδρομή είναι πλήρως σηματοδοτημένη ώστε να είναι εύκολη η αναγνώρισή της ακόμα και από αρχάριους. Η σήμανση έγινε με κορδέλες λευκού – κόκκινου χρώματος. Βέβαια υπάρχει και μόνιμη σήμανση από άσπρα – κόκκινα μεταλλικά πλαίσια.

Για την ασφάλεια των αθλητών θα υπάρχει ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και ιδιώτης γιατρός μέλος του συλλόγου. Επίσης σε αρκετά σημεία του μονοπατιού προσεγγίζουν οχήματα ώστε να είναι άμεση η βοήθεια σε οποιαδήποτε περίπτωση.

Φωτογραφίες από τη διαδρομή υπάρχουν ήδη στο διαδίκτυο.

Ο σύλλογος «Τραχίνα» σας καλεί να τρέξετε αυτή την ιστορική διαδρομή μέσα στο πανέμορφο δάσος του Καλλιδρόμου. Εμείς θα φροντίσουμε να έχετε ένα ασφαλή και ευχάριστο αγώνα.

διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

Παρνασσός, από το 51 χιλ προς το Γερολέκα (Κυριακή, 2/3/2008)

Η ορειβασία, πέρα από τόσα άλλα, είναι και ένα συγκρουσιακό πεδίο, γιατί πρέπει να συγκρουστείς με την πρωινή ραστώνη, με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τις κοινωνικές, τις επαγγελματικές αλλά και τις οικογενειακές (πάς…, που πάς, γιατί πάς, με ποιους πας). Πρέπει να συγκρουστείς και με τις δυνάμεις σου, τις φοβίες σου πιθανόν και τις ελλείψεις σου (γι’ αυτούς που μας καταλαβαίνουν και για τον Κώστα που δεν ξύπνησε, για να είναι στις 7 το πρωί στο σημείο αναχώρησης…) Εξελίσσεται όμως σε ένα γαλήνιο και συναρπαστικό πεδίο όπου οι ορειβάτες, όταν βρίσκονται στην “ορειβατική νιρβάνα” μακριά από οτιδήποτε καθημερινό, απολαμβάνουν τη φύση και το βουνό με τις αισθήσεις τους σε πλήρη ετοιμότητα και δράση. Υπάρχει λοιπόν και η “ορειβατική νιρβάνα”

Ο Νίκος και ο Αποστόλης μας περίμεναν στο 51 χιλ, όπου είχαν κατασκηνώσει από το προηγούμενο βράδυ. Ο στόχος ήταν να “διερευνήσουμε” το μονοπάτι και να σιγουρέψουμε τη διαδρομή, που έχει στο πρόγραμμά του ο ΕΠΟΣ Φυλής, από το “51” στην κορυφή “Γερολέκας” του Παρνασσού. Εμείς το είδαμε σαν αφορμή να κάνουμε το τμήμα αυτό του Ε4, το οποίο ερχόμενο από τη Γκιώνα, περνάει από το ‘’51’’, περνάει και από τον Επτάλοφο και καταλήγει στις Φαιδριάδες Πέτρες, έξω από τους Δελφούς σε μια συνολική πορεία 15 ωρών περίπου.

Ο δυτικός Παρνασσός
Ο Παρνασσός στα δυτικά – βορειοδυτικά ενώνεται με την Γκιώνα στο διάσελο του “51”, σε περίπου 850 μέτρα υψόμετρο. Το “51” είναι το 51ο χιλιόμετρο του δρόμου Λαμίας – Μπράλου - Αμφισσας, όπου βρίσκονται οι κύριες εγκαταστάσεις της εταιρείας, η οποία εκμεταλλεύεται τον βωξίτη και “κατατρώει” το βουνό. Είναι η θέση «Σουλούμες» με τη διασταύρωση και το δρόμο για τη Βίνιανη από τη μια μεριά, προς τις εγκαταστάσεις, και από την άλλη το δασικό δρόμο, απ’ όπου συνεχίζει το μονοπάτι Ε4.

Ο δυτικός Παρνασσός, ομαλός και δασωμένος, περιβάλλεται από απότομες πλαγιές και γκρεμούς στα νότια και δυτικά. H ψηλότερη κορυφή του, ο Γερολέκας, φτάνει τα 1.714 μέτρα, ενώ δεκάδες άλλες μικρότερες, ανάμεσα στις οποίες παρεμβάλλονται μικρά οροπέδια και καταβόθρες, δημιουργούν ένα λαβυρινθώδες ανάγλυφο.

Ο Εθνικός Δρυμός Παρνασσού, που ιδρύθηκε το 1938 με μια έκταση περίπου 35.000 στρεμμάτων, βρίσκεται κυρίως στο δυτικό συγκρότημα του βουνού και εποπτεύεται από το δασαρχείο Άμφισσας. Φιλοξενεί όλα τα είδη των μικρών θηλαστικών ζώων της ελληνικής υπαίθρου, αρκετά αγριογούρουνα και πολλά είδη μικρών πουλιών και μια σπάνια χλωρίδα. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι γυμνές κορφές, όπου φυτρώνουν τα περισσότερα σπάνια και ενδημικά φυτά του βουνού, ενώ στις ορθοπλαγιές της νότιας πλευράς του φωλιάζουν ορισμένα είδη αρπακτικών πουλιών.
“Κ’οι βράχοι είναι τα κάστρα μου, τα ελάτια είν’ ο στρατός μου,
και τα πουλιά μου είν’ ο λαός, κ’ οι αϊτοί μου οι πολεμάρχοι…”
(από το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Παρνασσός”

Η διαδρομή
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής κινείται μέσα σε πυκνό δάσος. Από το “51” ξεκινάμε ακολουθώντας το δασικό δρόμο νοτιοανατολικά. Στα διακόσια μέτρα περίπου ανεβαίνουμε μέσα στο καταπληκτικό πευκόδασος, το οποίο πρέπει να είναι από δεντροφύτευση. Να τονίσουμε ότι η σηματοδότηση δεν είναι καλή και θέλει αρκετή προσπάθεια να βρει κανείς τα ταμπελάκια του Ε4 ή τα κιτρινόμαυρα σημάδια. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά για να βρούμε το μονοπάτι, το οποίο φαίνεται να εγκαταλείπεται. Ελίσσεται στην αρχή ανάμεσα στα πεύκα και στα πουρνάρια και στη συνέχεια στις βελανιδιές και τα κέδρα, που ανακατεύονται με τα έλατα. Για αρκετή ώρα δεν φαίνεται να παίρνουμε ύψος. Ανεβοκατεβαίνουμε αρκετές φορές και σε κάποια σημεία το χάνουμε. “Απλωθείτε και ψάξτε. Τώρα ανοίγουμε!” Το μάθαμε το παιχνίδι. Και τώρα πού πάω; Το βρήκα! Έχει κι αυτό την ομορφιά του. “Σε ανέβαινα, σε κατέβαινα, ουρανό φορτωμένος για τις ανάγκες μου”

Συναντάμε το δασικό δρόμο που ανεβαίνει από το Δροσοχώρι (Κολοβάτα), τον οποίο διασχίζουμε κάθετα ανηφορίζοντας και φθάνουμε στις πρώτες λάκες. Μπροστά μας το υδραγωγείο με τα κιτρινόμαυρα σημάδια, συνεχίζουμε αριστερά με κατεύθυνση νοτιοανατολική, περνάμε την μικρή καλύβα, ανεβοκατεβαίνουμε, και συναντάμε τον άλλο δασικό δρόμο που έρχεται από το χωριό Βάργιανη. Ακολουθούμε τα σημάδια και ανεβαίνουμε σχεδόν κάθετα με κατεύθυνση νότια φθάνοντας στο οροπέδιο με τις καρυδιές και τις μικρές λίμνες, όπου συναντάμε ξανά το δασικό δρόμο, τον οποίο πρέπει να συνεχίσουμε για το Ε4. Ο συνολικός χρόνος, με τις καθυστερήσεις για ψάξιμο, μέχρι εδώ, τέσσερεις ώρες. Αρκετός χρόνος… Μακριά μπροστά μας φαντάζει ο Γερολέκας. Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε και να αφήσουμε για άλλη φορά την ανάβαση στην κορυφή. Ο Γερολέκας δεν φεύγει. “Το ξέρω ότι ήσουν και πριν γεννηθώ”.

Η διάρκεια της επιστροφής είναι τρεις ώρες. Στείλαμε τις τρεις κοπέλες κατευθείαν στη Βάριανη από το δασικό δρόμο. Ο χρόνος τους ήταν μία ώρα και τρία τέταρτα. Όλοι μαζί καταλήξαμε στην ταβέρνα της Αργυρούλας, δίπλα στις πανέμορφες βρύσες της Βάριανης διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...

συνεχίζουμε αναρριχητικά...

Συνεχίζουμε την εξερεύνηση των αναρριχητικών μας διαθέσεων
Καθαρίζουμε το μονοπάτι για τις πίστες
Ο αέρας δεν κρύβεται, φαίνεται
Ο δάσκαλος ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον με φόντο την Οίτη
διαβάστε ολόκληρο το κείμενο...