Βελούχι, κορυφή, από τα Καγγέλια (2315 μ)

Το Σάββατο 26 Γενάρη ανεβήκαμε με τον Δημήτρη στην κορυφή στο Βελούχι (2315 μ) Πήγαμε από τη βορειοανατολική πλευρά του βουνού αφήνοντας το αυτοκίνητο λίγο μετά το Βράχο, προς την Αγία Τριάδα. Ξεκινήσαμε από την άσφαλτο φορώντας τα κραμπόν κάθετα στο παγωμένο χιόνι μέχρι την κορυφογραμμή, λίγο πιο ψηλά από το πέρασμα στα Καγγέλια και το διάσελο. Ανεβαίνοντας περάσαμε δίπλα από την πηγή (άμπλας) και τις τραβέρσες του παλιού μονοπατιού, από το οποίο περνούσαν όλοι όσοι από τα χωριά της βορινής πλευράς του Βελουχιού ήθελαν να επισκεφτούν την πρωτεύουσα, κυρίως από τους σημερινούς Δήμους Κτημενίων και Φουρνάς.

Η πρόσβαση στο Καρπενήσι από τα χωριά αυτά γίνονταν από τέσσερεις δρόμους. Από τα Βαρκά και το Κόκκινο Διάσελο, πάνω από τους Δομιανούς, αν είχε πολύ χιόνι, από τις Λάκρισες, το καλοκαίρι, πάνω από την Αγία Τριάδα, από τα Καγγέλια όλες τις εποχές, εκτός αν είχε πολύ χιόνι, και από το Βράχο και τους Αγίους Αποστόλους, πάνω από το Μαυρίλο, σαν μια πιο εύκολη αλλά μακρινή διαδρομή. Από τα Καγγέλια περνούσαμε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, μαθητές στο Γυμνάσιο στο Καρπενήσι. Η διαδρομή ήταν "παντός καιρού", 4 ώρες απ' τα Πετράλωνα. Με χιόνια και βροχές, χαλάζι και αστραπές κι αέρα "εκατό" μποφόρ.

Ο καθένας μας έχει και μια δύσκολη εμπειρία να διηγηθεί από τα "έρ'μα" τα Καγγέλια. Με παγωμένο χιόνι, θυμάμαι, περνούσαμε σαν τις κοτούλες, με το φόβο ότι μπορεί και να βυθιστούμε, όχι τόσο να μη γλιστρίσουμε. Ποιος το περίμενε ότι μετά από τόσα χρόνια θα παριστάναμε τους ατρόμητους με τα κραμπόν και το πιολέ...

Η πιο τραυματική εμπειρία ήταν, όταν για πρώτη φορά έπρεπε να πάω στο Καρπενήσι, 12 χρονών παλικάρι, για την πρώτη τάξη του Γυμνασίου. Φορούσα σκαρπίνια από τα δέματα του Ερυθρού Σταυρού για τους σεισμόπληκτους. Ήταν μικρά, με μύτη και πεταλάκια από κάτω, για να μην χαλάει η δερμάτινη σόλα! Σακατεύτηκαν τα πόδια μου τόσες ώρες πεζοπορία κουβαλώντας μαζί μου τις πέτρες του μονοπατιού. Σαν τώρα το θυμάμαι. Άλλη μια φορά, Σάββατο, πηγαίναμε στο χωριό και λίγο πριν τα Καγγέλια μας πιάνει ένα χαλάζι με αστραπές στα τελευταία έλατα, πριν το αλπικό. Να πέφτουν οι αστραπές δίπλα μας και εμείς, σαν τα κυνηγημένα ζώα, να κρύβουμε τα κεφάλια μας κάτω από τους ξερούς κορμούς, καμένους απο τα αστροπελέκια, για να αποφύγουμε, όχι τις αστραπές, αλλά το χαλάζι. Μικρά παιδιά γεμάτα νιάτα. Οι αναμνήσεις όμως έρχονται γλυκά και σε κρατάνε βουβό στο δύσκολο ανέβασμα στο παγωμένο. Να μείνω λίγο παραπίσω να γλυκοπικρονοσταλγήσω τα χρόνια εκείνα; Τα δάκρια είναι απ' τον αέρα ή απ΄τη θύμιση;

Συνεχίσαμε για την κορυφή ακολουθώντας περίπου τη γνωστή χάραξη του μονοπατιού. Ο δυνατός αέρας για ένα μεγάλο διάστημα μας ταλαιπώρησε αρκετά, αλλά το χιόνι ήταν ιδανικό για ανέβασμα, με τα κραμπόν να πιάνουν άνετα. Καταπληκτική μέρα με αρκετά καθαρό ορίζοντα, μας αντάμειψε τα μέγιστα. Η φωτογραφική μηχανή δυστυχώς δεν "δούλεψε" λόγω μπαταρίας.
Η βόρεια πλευρά του Βελουχιού, παλαιότερη φωτογραφία

Επιστρέφοντας προτιμήσαμε να επισκεφθούμε τα όμορφα παρατυμφρήστια χωριά της ορεινής Δυτικής Φθιώτιδας. Κατεβήκαμε στο Νεοχώρι ακολουθώντας το χωματόδρομο από τον Προφήτη Ηλία. Στη συνέχεια Μαυρίλο, Μερκάδα και Μεγάλη Κάψη. Είχα πολλά χρόνια να κάνω τη διαδρομή. Τα χωριά αυτά είναι από τα ομορφότερα της ορεινής Φθιώτιδας, μέσα στο πράσινο, με τις καστανιές, τα έλατα, τις βελανιδιές, τις καρυδιές και τις κερασιές. Αυτή την εποχή επικρατεί το γκρίζοκίτρινο χειμωνιάτικο χρώμα των φύλλων και των γυμνών δέντρων με το βαθύ πράσινο του έλατου, και με φόντο το ολόασπρο Βελούχι.

Σταματήσαμε στο ΣΑΛΕ ΛΕΛΟΥΔΑ στην Μερκάδα, που είναι πάνω στον ομώνυμο λόφο, με την ευρύχωρη ξύλινη βεράντα του μπροστά από το καθιστικό. Έχει μια πανοραμική θέα στα γύρω βουνά, στην κοιλάδα του Σπερχειού και "στα μονοπάτια του Αχιλλέα", όπως μας είπε ο υπεύθυνος του καταστήματος, ο Ηλίας Κιούσης, γιατί η ευρύτερη περιοχή θεωρείται ότι είναι η πατρίδα του Αχιλλέα, του ήρωα του Τρωικού Πολέμου. Παραδοσιακό πλούσιο φαγητό και κρασί ήταν ό,τι έπρεπε για την γλυκιά κούραση της χειμωνιάτικης ανάβασης.

Αλκυονίδες μέρες ακόμα, η κλιματική αλλαγή ή το "πεντάμορφο" Βελούχι θέλει να μας καλοπιάνει;