Η ορειβασία, πέρα από τόσα άλλα, είναι και ένα συγκρουσιακό πεδίο, γιατί πρέπει να συγκρουστείς με την πρωινή ραστώνη, με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τις κοινωνικές, τις επαγγελματικές αλλά και τις οικογενειακές (πάς…, που πάς, γιατί πάς, με ποιους πας). Πρέπει να συγκρουστείς και με τις δυνάμεις σου, τις φοβίες σου πιθανόν και τις ελλείψεις σου (γι’ αυτούς που μας καταλαβαίνουν και για τον Κώστα που δεν ξύπνησε, για να είναι στις 7 το πρωί στο σημείο αναχώρησης…) Εξελίσσεται όμως σε ένα γαλήνιο και συναρπαστικό πεδίο όπου οι ορειβάτες, όταν βρίσκονται στην “ορειβατική νιρβάνα” μακριά από οτιδήποτε καθημερινό, απολαμβάνουν τη φύση και το βουνό με τις αισθήσεις τους σε πλήρη ετοιμότητα και δράση. Υπάρχει λοιπόν και η “ορειβατική νιρβάνα”
Ο Νίκος και ο Αποστόλης μας περίμεναν στο 51 χιλ, όπου είχαν κατασκηνώσει από το προηγούμενο βράδυ. Ο στόχος ήταν να “διερευνήσουμε” το μονοπάτι και να σιγουρέψουμε τη διαδρομή, που έχει στο πρόγραμμά του ο ΕΠΟΣ Φυλής, από το “51” στην κορυφή “Γερολέκας” του Παρνασσού. Εμείς το είδαμε σαν αφορμή να κάνουμε το τμήμα αυτό του Ε4, το οποίο ερχόμενο από τη Γκιώνα, περνάει από το ‘’51’’, περνάει και από τον Επτάλοφο και καταλήγει στις Φαιδριάδες Πέτρες, έξω από τους Δελφούς σε μια συνολική πορεία 15 ωρών περίπου.
Ο δυτικός Παρνασσός
Ο Παρνασσός στα δυτικά – βορειοδυτικά ενώνεται με την Γκιώνα στο διάσελο του “51”, σε περίπου 850 μέτρα υψόμετρο. Το “51” είναι το 51ο χιλιόμετρο του δρόμου Λαμίας – Μπράλου - Αμφισσας, όπου βρίσκονται οι κύριες εγκαταστάσεις της εταιρείας, η οποία εκμεταλλεύεται τον βωξίτη και “κατατρώει” το βουνό. Είναι η θέση «Σουλούμες» με τη διασταύρωση και το δρόμο για τη Βίνιανη από τη μια μεριά, προς τις εγκαταστάσεις, και από την άλλη το δασικό δρόμο, απ’ όπου συνεχίζει το μονοπάτι Ε4.
Ο δυτικός Παρνασσός, ομαλός και δασωμένος, περιβάλλεται από απότομες πλαγιές και γκρεμούς στα νότια και δυτικά. H ψηλότερη κορυφή του, ο Γερολέκας, φτάνει τα 1.714 μέτρα, ενώ δεκάδες άλλες μικρότερες, ανάμεσα στις οποίες παρεμβάλλονται μικρά οροπέδια και καταβόθρες, δημιουργούν ένα λαβυρινθώδες ανάγλυφο.
Ο Εθνικός Δρυμός Παρνασσού, που ιδρύθηκε το 1938 με μια έκταση περίπου 35.000 στρεμμάτων, βρίσκεται κυρίως στο δυτικό συγκρότημα του βουνού και εποπτεύεται από το δασαρχείο Άμφισσας. Φιλοξενεί όλα τα είδη των μικρών θηλαστικών ζώων της ελληνικής υπαίθρου, αρκετά αγριογούρουνα και πολλά είδη μικρών πουλιών και μια σπάνια χλωρίδα.
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι γυμνές κορφές, όπου φυτρώνουν τα περισσότερα σπάνια και ενδημικά φυτά του βουνού, ενώ στις ορθοπλαγιές της νότιας πλευράς του φωλιάζουν ορισμένα είδη αρπακτικών πουλιών.“Κ’οι βράχοι είναι τα κάστρα μου, τα ελάτια είν’ ο στρατός μου,
και τα πουλιά μου είν’ ο λαός, κ’ οι αϊτοί μου οι πολεμάρχοι…”
(από το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Παρνασσός”
Η διαδρομή
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής κινείται μέσα σε πυκνό δάσος. Από το “51” ξεκινάμε ακολουθώντας το δασικό δρόμο νοτιοανατολικά. Στα διακόσια μέτρα περίπου ανεβαίνουμε μέσα στο καταπληκτικό πευκόδασος, το οποίο πρέπει να είναι από δεντροφύτευση.
Να τονίσουμε ότι η σηματοδότηση δεν είναι καλή και θέλει αρκετή προσπάθεια να βρει κανείς τα ταμπελάκια του Ε4 ή τα κιτρινόμαυρα σημάδια. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά για να βρούμε το μονοπάτι, το οποίο φαίνεται να εγκαταλείπεται. Ελίσσεται στην αρχή ανάμεσα στα πεύκα και στα πουρνάρια και στη συνέχεια στις βελανιδιές και τα κέδρα, που ανακατεύονται με τα έλατα. Για αρκετή ώρα δεν φαίνεται να παίρνουμε ύψος. Ανεβοκατεβαίνουμε αρκετές φορές και σε κάποια σημεία το χάνουμε. “Απλωθείτε και ψάξτε. Τώρα ανοίγουμε!” Το μάθαμε το παιχνίδι. Και τώρα πού πάω; Το βρήκα! Έχει κι αυτό την ομορφιά του. “Σε ανέβαινα, σε κατέβαινα, ουρανό φορτωμένος για τις ανάγκες μου”Συναντάμε το δασικό δρόμο που ανεβαίνει από το Δροσοχώρι (Κολοβάτα), τον οποίο διασχίζουμε κάθετα ανηφορίζοντας και φθάνουμε στις πρώτες λάκες.
Μπροστά μας το υδραγωγείο με τα κιτρινόμαυρα σημάδια, συνεχίζουμε αριστερά με κατεύθυνση νοτιοανατολική, περνάμε την μικρή καλύβα, ανεβοκατεβαίνουμε, και συναντάμε τον άλλο δασικό δρόμο που έρχεται από το χωριό Βάργιανη. Ακολουθούμε τα σημάδια και ανεβαίνουμε σχεδόν κάθετα με κατεύθυνση νότια φθάνοντας στο οροπέδιο με τις καρυδιές και τις μικρές λίμνες, όπου συναντάμε ξανά το δασικό δρόμο, τον οποίο πρέπει να συνεχίσουμε για το Ε4. Ο συνολικός χρόνος, με τις καθυστερήσεις για ψάξιμο, μέχρι εδώ, τέσσερεις ώρες. Αρκετός χρόνος… Μακριά μπροστά μας φαντάζει ο Γερολέκας. Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε και να αφήσουμε για άλλη φορά την ανάβαση στην κορυφή. Ο Γερολέκας δεν φεύγει. “Το ξέρω ότι ήσουν και πριν γεννηθώ”. Η διάρκεια της επιστροφής είναι τρεις ώρες. Στείλαμε τις τρεις κοπέλες κατευθείαν στη Βάριανη από το δασικό δρόμο. Ο χρόνος τους ήταν μία ώρα και τρία τέταρτα. Όλοι μαζί καταλήξαμε στην ταβέρνα της Αργυρούλας, δίπλα στις πανέμορφες βρύσες της Βάριανης
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου