“Να μεθύσω με βουνό…” Αναρωτιέμαι αν μπορεί η παραπάνω έκφραση να διατυπωθεί δίχως να χρειάζεται εσείς, που μας διαβάζετε, να κάνετε έναν συγκεκριμένο μορφασμό, αυτό ίσως της ειρωνείας ή της βαρεμάρας. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να μειώσει λίγο τις εικόνες, για να μην παρεξηγηθεί και θεωρηθεί υπερβολικός. Όμως μεταφέρω την άποψη μια φίλης, που συμμετείχε στην πορεία “Τι όμορφη μέρα, τι όμορφο βουνό! Το αγάπησα αυτό το μέρος, είναι πλούσιο και ήρεμο, φιλόξενο, είναι αδύνατο να βαρεθείς, αφού αλλάζει όψη κάθε τόσο! θα ήθελα όταν πάμε πάλι να περπατήσουμε ως την κορυφή, να χαζέψουμε τον κόσμο αλλιώτικο!”
Η μέρα ήταν μια επιβεβαίωση του ορειβατικού ενδιαφέροντος νέων ανθρώπων να γνωρίσουν το Καλλίδρομο. Όμορφη, ζεστή, με έναν καταγάλανο ουρανό. Ήταν επίσης ο Ορειβατικός Σύλλογος της Φυλής (ΕΠΟΣ ΦΥΛΗΣ) με ένα γεμάτο λεωφορείο με συντριπτική την πλειοψηφία των νέων. Ύμνος στην ορειβατική διάθεση για εναλλακτικές εμπειρίες στη φύση.
Η ανάβαση ξεκινάει από τη Μονή Δαμάστας, διακόσια μέτρα περίπου πριν το Μοναστήρι, σε υψόμετρο 580 μέτρα.
Η Μονή της Δαμάστας βρίσκεται στην κατάφυτη πλαγιά του Καλλιδρόμου που έχει θέα προς την κοιλάδα του Σπερχειού. Το μοναστήρι έχει ιστορική σημασία καθώς συνδέεται με τον αγωνιστή της Επανάστασης του 1821 Ιωάννη Δυοβουνιώτη, που δαπάνησε για την τοιχογράφηση του καθολικού. Εδώ είναι και η αρχή του «Μονοπατιού του Εφιάλτη», μια πανελλήνια πορεία που γίνεται κάθε χρόνο, τον Μάιο, από τον ΕΟΣ Λαμίας και που καταλήγει στις Θερμοπύλες. Αρχίζουμε ομαλά σε δασικό δρόμο διασχίζοντας το πυκνό δάσος βελανιδιάς. Τα δέντρα είναι σχετικά χαμηλά, γιατί γίνεται συχνή εκμετάλλευση του δάσους για την παραγωγή κάρβουνου. Μετά από μερικές τραβέρσες ακολουθούμε τα κόκκινα σημάδια ανατολικά και μπαίνουμε πια στο ελατόδασος, ενώ έχουμε αρχίσει να περπατάμε στο χιόνι. Ανηφορίζουμε στο μονοπάτι και σε μισή ώρα περίπου βρισκόμαστε στο πρώτο πλάτωμα. Σ’ αυτό το πλάτωμα ανέβαιναν οι κάτοικοι της Ανθήλης για «θερινή διαβίωση» για να αποφύγουν την ελονοσία και τα κουνούπια. Έχει μια καταπληκτική θέα στον κάμπο του Σπερχειού και τον Μαλιακό. Είναι ένα μπαλκόνι.
Νά’ τοι ξανά μπροστά μας οι κυνηγοί με τις φόρμες παραλλαγής…! Οι φωνές μας για το παράνομο κυνήγι στο χιόνι τους υποχρέωσαν να απομακρυνθούν με τρόπο.
Η συνέχεια μέσα στα έλατα με κατεύθυνση νοτιοανατολική, ακολουθώντας τα σημάδια. Η μικρή μισοπαγωμένη λίμνη ανάμεσα στα δέντρα και το χιονισμένο τοπίο, ευκαιρία για στάση και φωτογραφίες. Συζήτηση για ιστορικά θέματα. Και η σκέψη μας «χάνεται» για λίγο στα βάθη των αιώνων και στο πόσο οι ιστορικές αναφορές σήμερα είναι αυθεντικές ή έχουν υποστεί τις αλλοιώσεις των διαφόρων σκοπιμοτήτων και συμφερόντων. Να και το ερώτημα που διατυπώθηκε: “πού φυλάσσονται τα πρωτότυπα των ιστορικών πηγών; Υπάρχουν άραγε;”
Περνάμε το ρέμα με τους αναβαθμούς, που είχε κατασκευάσει το δασαρχείο. Έργα ορεινής υδρονομίας απαραίτητα για τη συγκράτηση των φερτών, τη μείωση της στερεοπαροχής και τα πλημμυρικά φαινόμενα χαμηλότερα. Μπροστά μας είναι τα λιβάδια της Παλιοπαναγιάς. Αφήνουμε τα σημάδια του “Εφιάλτη” –όχι, εμείς δεν θα προδώσουμε- και συνεχίζουμε νότια και νοτιοδυτικά τον δασικό δρόμο με κατεύθυνση, μπροστά μας, την καμένη κορυφή, όπου, σαν σκιάχτρο, φαντάζει το Πυροφυλάκιο. Έμεινε μνημείο στην κορυφή του καμένου λόφου μετά την πυρκαγιά, που έγινε πριν από δέκα περίπου χρόνια. Μια πυρκαγιά, που ξεκίνησε πολύ κοντά στο Μπράλλο και με τη βοήθεια του δυνατού ανέμου έκαψε χιλιάδες στρέμματα ελατοδάσους, περνώντας τελικά και πάνω από τη Λίμνη.
Προσπάθησα να εξηγήσω τι σήμαινε πριν μερικές δεκαετίες η πρόληψη με τους πυροφύλακες και τα πυροφυλάκια σε κάθε βουνό. Ακόμα τότε η δασοπροστασία έγερνε προς την πρόληψη. Όταν ήρθαν τα αεροπλάνα και οι διάφοροι “κομάντος” της καταστολής, ξεχάστηκε η πρόληψη και εμφανίστηκαν τα συμφέροντα, που μας “καίνε” την ψυχή κάθε καλοκαίρι.
Το χιόνι ανέβαινε όσο ανεβαίναμε κι εμείς. Τώρα περνάει τους 40 πόντους. Ίχνη παντού, κυρίως από αλεπούδες, αγριογούρουνα και ελάχιστα από λαγούς. Πολλοί συνοδοιπόροι μας είχαν ακούσει για κάποια λίμνη. Και ρωτούσαν διαρκώς: “θα δούμε τη λίμνη;” “Όλα τα εξαιρετικά πράγματα είναι και δύσκολα και σπάνια” έλεγε ο Σπινόζα.
Το πρόβλημα όμως είναι να βρεις πού αφήνουμε το δασικό δρόμο ν’ ανεβούμε για την Χαλικόβρυση. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι. Τελικά βρέθηκε. Πρέπει να θυμάται κανείς ότι στόχος είναι ο αυχένας μετά το πυροφυλάκιο. Η Χαλικόβρυση δεν έχει πια νερό για τους ορειβάτες. Από την υδρομάστευση δεν περισσεύει νερό, γιατί πρέπει να πηγαίνει για ύδρευση στις Θερμοπύλες. Αν δεν είναι έτσι, κάποιος πρέπει να πει στο Δασαρχείο να συντηρήσει την ποτίστρα και τη βρύση. Είναι κρίμα.
Πάντως η ανακάλυψη της σηματοδότησης των ορεινών μονοπατιών λύνει πολλά προβλήματα.
Περνάμε τον αυχένα και κατηφορίζουμε ακολουθώντας τα ορειβατικά σημάδια με κατεύθυνση τώρα νοτιοδυτική. Πριν το οροπέδιο της Νεβρόπολης, που είναι η Λίμνη, στρίβουμε δεξιά και ανεβαίνουμε στο Καταφύγιο, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 1030 μέτρων. Σταματήσαμε για ανασυγκρότηση της ομάδας και ελαφριά ξεκούραση. Το καταφύγιο είναι κλειστό. Ανήκει στην Ομοσπονδία Φίλων Υπαίθρου και είναι δυστυχώς εγκαταλειμμένο. Φεύγουμεεε… Σε εφτά λεφτά, να ετοιμαστούμε! η απάντηση. Έτσι αυθόρμητα. Γιατί εφτά και όχι δέκα; Και η φιλοσοφική προσέγγιση του αριθμού εφτά (7), έδωσε την ευκαιρία στον μαθηματικό της παρέας να μας θυμίσει τους Πυθαγόρειους, κατά τους οποίους ο αριθμός επτά είναι «αμήτωρ» μια και δεν είναι γινόμενο παραγόντων. Είναι επίσης το σύμβολο της τελειότητας, γιατί είναι το άθροισμα του τρία (3) και του τέσσερα (4) που εκφράζουν τα δύο τέλεια σχήματα, το ισόπλευρο τρίγωνο και το τετράγωνο κλπ κλπ.
Συνεχίσαμε από το μονοπάτι χωρίς να κατεβούμε στη Λίμνη, για να μην χάσουμε χρόνο. Σε ένα τέταρτο, κατά τον Χρήστο έπρεπε να φθάσουμε στη βρύση και το εξοχικό του Φούρλα. Κι αυτό έγινε σε τρία τέταρτα. Ποτέ λοιπόν μην εμπιστεύεσαι ορειβάτες και κυνηγούς. Στο μεταξύ τα χειμερινά υλικά, το χιόνι, η λάσπη, το νερό άρχισαν να ανακατεύονται στα πόδια μας. Φτάνουμε στο Ελευθεροχώρι Το Ελευθεροχώρι είναι σε υψόμετρο 850 μέτρα, μέσα στα έλατα. Η θέα από το χωριό είναι πανέμορφη, τόσο προς τον κάμπο της Αμφίκλειας όσο και προς τις βουνοκορφές της Οίτης και της Γκιώνας, την κοιλάδα του Σπερχειού και τον Μαλιακό κόλπο.
Περνώντας την κατασκήνωση αφήνουμε το δρόμο και συνεχίζουμε βορειοανατολικά στο μονοπάτι κάτω από το νεκροταφείο κατηφορίζοντας προς τη Μονή Δαμάστας. Ένα μονοπάτι εντυπωσιακό, ζούγκλα η βλάστηση, και με συνεχή θέα τη Λαμία και την κοιλάδα του Σπερχειού. Τα παλιά τοιχία δείχνουν ότι παλιότερα περνούσαν φορτωμένα ζώα και συνέδεε το χωριό, και την πλευρά αυτή του βουνού, με τη Λαμία. Θέλει συντήρηση και βελτίωση, γιατί κοντεύει να κλείσει. Η κατάληξη είναι στο Μοναστήρι, όπου αρκετοί από μας τίμησαν το νόστιμο λουκούμι.
Αλλά “τέτοιο λουλούδι σαν το δικό σου δεν είδα πουθενά όπου κι αν κοίταξα.. θησαυρούς είναι γεμάτο αυτό το βουνό!”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου